Η χώρα φαίνεται να εισέρχεται σε μια νέα φάση πολιτικής αναδιάταξης. Οι τελευταίες εξελίξεις στη δημόσια σφαίρα σηματοδοτούν ένα τέλος εποχής και ταυτόχρονα την απαρχή μιας νέας περιόδου, όπου η πολιτική επιχειρεί να ξαναβρεί τη χαμένη της δυναμική. Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από το βουλευτικό του αξίωμα και η πρόθεσή του να δημιουργήσει νέο πολιτικό φορέα, αποτελεί μια σαφή ένδειξη ότι το πολιτικό σκηνικό αναδιαμορφώνεται εκ βάθρων. Η πρωτοβουλία του πρώην πρωθυπουργού δεν αφορά μόνο την προσωπική του πορεία, αλλά ενδεχομένως μια ευρύτερη αναζήτηση νέας έκφρασης για κοινωνικά στρώματα που αισθάνονται πως έχουν μείνει χωρίς πολιτική εκπροσώπηση.
Τα βλέμματα στρέφονται και προς τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος, σύμφωνα με τις διαρροές, ετοιμάζεται και αυτός να ιδρύσει κόμμα. Με καθαρούς όρους και προϋποθέσεις –όπως η παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα για όσους επιλέξουν να τον ακολουθήσουν– επιδιώκει να θέσει εξ αρχής ένα ηθικό και πολιτικό πλαίσιο λειτουργίας. Αν αυτό επιβεβαιωθεί, θα πρόκειται για μια ακόμη ένδειξη ότι το πολιτικό σύστημα επιχειρεί να ανασυνταχθεί, να αποκτήσει εκ νέου νόημα και να επανασυνδεθεί με την κοινωνία.
Την ίδια στιγμή, ο Νίκος Δένδιας επιλέγει μια διακριτή στάση απέναντι στην κυβέρνηση, διαφοροποιούμενος δημόσια σε κρίσιμα ζητήματα. Η στάση του αυτή δείχνει πως στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας διαμορφώνονται ρεύματα σκέψης που αναζητούν έναν πιο πολιτικό λόγο, πέρα από τη διαχείριση της καθημερινότητας. Στον αντίποδα, ο Νίκος Ανδρουλάκης μοιάζει να παρακολουθεί τις εξελίξεις από απόσταση, την ώρα που θα μπορούσε να διαδραματίζει ενεργότερο ρόλο, δεδομένης της θέσης του ως αρχηγού του ΠΑΣΟΚ – ενός κόμματος που ιστορικά έχει καθορίσει τις πολιτικές ισορροπίες.
Οι διεθνείς εξελίξεις επιβεβαιώνουν πως η αναδιάταξη αυτή δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Στη Γαλλία, η πρόσφατη παραίτηση του πρωθυπουργού έδειξε ότι η πολιτική ρευστότητα είναι πανευρωπαϊκό φαινόμενο, απόρροια μιας κοινωνίας που αναζητά εκ νέου ουσιαστικές απαντήσεις στα προβλήματά της.
Αναπόφευκτα, οι αλλαγές αυτές θα επηρεάσουν και την αυτοδιοίκηση. Οι επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, που θα ακολουθήσουν τις εθνικές, ενδέχεται να διεξαχθούν σε ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό τοπίο. Νέες συμμαχίες, νέα πρόσωπα και νέες ισορροπίες θα διαμορφώσουν το αύριο της τοπικής διακυβέρνησης.
Μέσα σε αυτή τη ρευστότητα, ένα πράγμα παραμένει σταθερό: η ανάγκη να επιστρέψει η πολιτική στο επίκεντρο, ως μέσο διαλόγου, έκφρασης και λύσεων. Γιατί, τελικά, στη Δημοκρατία οι λύσεις είναι πολιτικές και φορείς αυτών των λύσεων τα κόμματα του κοινοβουλίου.
