Ν’ αλλάξεις δρόμο

Η οικονομική κρίση και η ανεργία έχουν πλήξει χιλιάδες οικογένειες που ιδίως τούτες τις μέρες δοκιμάζονται σκληρά. Είναι καθήκον όλων μας να τις στηρίξουμε και να ενισχύσουμε την κοινωνική αλληλεγγύη».  Η δήλωση είναι του Πρωθυπουργού ο οποίος εξακολουθεί να λέει και να χειρίζεται την κρίση και την ανεργία ακριβώς όπως και οι προηγούμενοι.  Σαν να είναι φυσικά φαινόμενα, από τις συνέπειες των οποίων πρέπει να προστατευθούμε. Στα καταφύγια λοιπόν! Της Εκκλησίας, του Δήμου, των Κοινωνικών Παντοπωλείων. Μαζεύουμε τρόφιμα από κοινού οι θύτες και τα θύματα, επιστρατεύοντας αποκλειστικά την ατομική μας συνείδηση, για να τα προσφέρουμε σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη.  Ζούμε μια πρωτοφανή κατάσταση στην οποία καλούμαστε να χτίσουμε απ’ την αρχή νέες κοινωνικές δομές, κανόνες, να οργανώσουμε νέες παραγωγικές διαδικασίες, τρόπους κάλυψης των αναγκών. Είμαστε σαν μια ομάδα ναυαγών σε ένα ακατοίκητο νησί που πρέπει να οργανώσουν την επιβίωσή , αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα και τα εμπόδια που βάζουν οι  δομές και κανόνες της πολιτείας.  Οι κύριοι με τις γραβάτες και τα κουστούμια που επανδρώνουν το μηχανισμό διαχείρισης της κοινωνίας, είναι αυτοί που  μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε και είναι ανόητο να σκεφτόμαστε ότι θα αλλάξουν κατεύθυνση. Όσο συμμετέχουμε στο παιχνίδι, είμαστε καταδικασμένοι να εξαφανιστούμε. Απ’ την άλλη, έτσι όπως είναι τα πράγματα, μοιάζει αυτοκτονία να βγούμε από το σύστημα αν προηγουμένως δεν εξασφαλίσουμε τρόπους αξιοπρεπούς κοινωνικής διαβίωσης. Πως θα γίνει αυτό; Με αλληλεγγύη.  Αλλά όχι αυτή την μπερδεμένη με την ελεημοσύνη και την φιλανθρωπία. Η αλληλεγγύη είναι μια πράξη αντίστασης και αγώνα που κινδυνεύει η σημασία της να χαθεί από την πολύ χρήση. Με αυτή την αλληλεγγύη. Ως πράξη αντίστασης! Ας αρχίσουμε να αναπτύσσουμε ένα άλλο σύστημα, ξεκομμένο από το γνωστό, με ανεξάρτητη πορεία, ικανό να καλύπτει την Ανάγκη. Κάθε ανάγκη!  Μέσα από κάθε γειτονιά, κάθε χωριό. Μέσα από ομάδες και μακριά από «καπελώματα». Μακριά από τις επικλήσεις τους περί «εθελοντισμού» και «αλληλεγγύης» με σκοπό να καλύψουν ανάγκες τις οποίες το ίδιο το σύστημα δημιούργησε και χάσκει ανίκανο τώρα να διαχειρισθεί. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε μπροστά μας δύο επιλογές. Η μία είναι αυτή του συστήματος που μας θέλει να ζούμε εξαθλιωμένοι, τρέχοντας σαν ποντίκια για να καλύψουμε τις βασικές ανάγκες μέσα από την «αλληλεγγύη» των κοινωνικών παντοπωλείων. Η άλλη επιλογή είναι να βγούμε από το στημένο παιχνίδι του συστήματος για να επιζήσουμε μέσα από την κοινότητα των ανθρώπων μέσα από την ανάγκη και την ομορφιά της δημιουργικής ζωής. Κι εμείς, που ακούμε από παντού ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, ή ότι είμαστε άξιοι της τύχης μας, αν δεν το ανακαλύψουμε πολύ γρήγορα αυτό, αν αφήσουμε να κακοποιούν την πραγματική έννοια της λέξης αλληλεγγύη με γεύματα για αστέγους , θα είμαστε στο έλεος της «αλληλεγγύης» τους με σπόνσορα τον ΣΚΑΪ και λοιπών ευαγών ιδρυμάτων. Α… και των Ξυδάκηδων. Που θα μας συμπονούν και θα υποφέρουν μαζί μας. «Είναι δύσκολα τα πράγματα, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει παρά μόνο να συμπονέσει αυτό που συμβαίνει στους συμπολίτες μας, να υποφέρει μαζί τους και να προσφέρει μορφές ανακούφισης» Ανατριχιάσατε κι εσείς από τη συγκίνηση;  Γι’ αυτό σου λέω : «Αν ζητάς ανθρωπιά και δίκιο νόμο, δεν είν’ εκεί που πας. Ν’ αλλάξεις δρόμο!» (K.Βάρναλης)