Εσπασε κάθε ρεκόρ μετακόμισης, η καινούργια ανακάλυψη των ΑΝΕΛ.
Εφτασαν μόνο 48 ώρες για να αλλάξει κόμμα, όταν δεν την συμπεριέλαβε στις λίστες του το Ποτάμι.
Πήρε τα… φακελάκια της και πήγε στον πρόθυμο Πάνο.
Εμαθε καλά, το καλύτερο σπορ των πολιτικών.
Η ευκολία με την οποία αλλάζει κόμμα κάποιος σαν να αλλάζει κοστούμι ή χτένισμα και χρώμα στα μαλλιά.
Η ευκολία με τη οποία, δίνει απλώς άλλο όνομα στο τάχα όραμά του, για να γίνει έτσι από νεοδημοκράτης καμμενικός , από καμμενικός ξανά νεοδημοκράτης και σε εξτριμ περιπτώσεις συριζαίος (παραμονές εκλογών αυτά κατά προτίμηση), από παπανδρεϊκός, βενιζελικός , κι αμέσως έπειτα υμνητής του Τσίπρα.
Κι όλοι να υμνούν τον αρχηγό τους, με την ευκολία με την οποία τον έβριζαν, όσο βρίσκονταν σε άλλο στρατόπεδο. Εντυπωσιακή και η ευκολία επίσης με την οποία οι «άτεγκτοι σε ζητήματα πολιτικής ηθικής» αρχηγοί δέχονται στην αγκαλιά τους και στο ψηφοδέλτιό τους παραδειγματικώς, υποτίθεται, αποπεμφθέντες λόγω της εμπλοκής του ονόματός τους σε σκανδαλώδεις υποθέσεις ή γιατί με την ψήφο τους επιβουλεύθηκαν την απόφαση του κόμματος περί «σωτηρίας» και «ανάκαμψης» της χώρας, επιβεβαιώνει ότι ο τυχοδιωκτισμός παραμένει κυρίαρχο δόγμα και σχεδόν αποκλειστική μέθοδος άσκησης της πολιτικής και να διαφθείρει με το λαμπρό παράδειγμά της την κοινωνία. Ο καιροσκοπισμός σαν κατώτατο στάδιο του ιδεαλισμού, για να γυρίσουμε και τον Λένιν τα πάνω κάτω.
Αλλάζοντας πουκάμισα
