Τον γύρο του διαδικτύου κάνει μια φωτογραφία με έναν ιερέα που μοίρασε «ευλογημένα στυλό» στους υποψήφιους των Πανελλαδικών Εξετάσεων. Αφού προηγουμένως στον Ιερό Ναό τελέστηκε «Θεία Λειτουργία για την πνευματική ενίσχυση των παιδιών που από διαγωνίζονται στις πανελλήνιες». Απευθυνόμενος στα παιδιά ο ιερέας τους ζήτησε να προσευχηθούν, «ώστε να γίνει το θέλημα του Θεού στην ζωή τους, όποιο και να είναι αυτό». Στο τέλος, ο μητροπολίτης χάρισε από ένα στυλό σε όλους τους μαθητές, στον οποίο είναι χαραγμένη η ευλογία «ο Θεός μαζί σου».
Μολονότι σε ζητήματα πίστης και ιδεολογίας ο σεβασμός είναι δεδομένος, η κριτική δεν πρέπει να θεωρηθεί γκρίνια αλλά έντονος προβληματισμός.
Τι έχουμε εδώ; Την εκκλησία, που απλά κάνει την δουλειά της. Δεν θα ψάξουμε τώρα αν δεν είναι αυτή που θα θέλαμε. Ας ασχοληθούμε καλύτερα με τον θεσμό του Σχολείου και μετά της Εκκλησίας. Γιατί αν οι μαθητές αποκτούσαν ευθύνη μέσα σε μία πραγματικά ανθρωπιστική παιδεία, ίσως να μην είχαν τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για τις «ευχές» (μετά τους ψυχολόγους και τις συνεδρίες που τους οδηγεί το άγχος των Πανελληνίων)
Όπως και να έχει, οι εκκλησίες παντού υπάρχουν και στις δημοκρατίες κανείς δεν τις απαγορεύει. Το ζήτημα είναι αν τα δεινά μας δεν τα οφείλουμε σ’ αυτό το κυνήγι της επέμβασης των δαιμόνων. Αν, δηλαδή, το εμπόριο της ελπίδας δεν γίνεται βαριά συνήθεια που ξεκινάει από τις εκκλησίες και καταλήγει στην ανεύθυνη πολιτική των διαφόρων «σωτήρων».
Εμπόριο ελπίδας
