Είναι κοινό μυστικό στους γνωρίζοντες τα μυστικά του Μεγάρου Μαξίμου, πως με φόντο τη δύσκολη συνθήκη στην οποία βρίσκεται η κυβέρνηση μετά τον ΟΠΕΚΕΠΕ και όσα προηγήθηκαν τους μήνες που πέρασαν, ορισμένοι από τους συνομιλητές και τους συνεργάτες του Κυριάκου Μητσοτάκη τον προτρέπουν να κάνει αυτό που επί της ουσίας αρνείτο επί χρόνια και δυσκολεύονταν να εξηγήσουν ακόμη κι εκείνοι που παρακολοθούσαν από κοντά την πορεία του στην πολιτική όλα αυτά τα χρόνια. Να τείνει έστω και τώρα, δηλαδή και με τρόπο φυσικά που δεν θα πραπέμπει σε απονενοημένο διάβημα, ειλικρινή και άμεση «χείρα φιλίας» τόσο στον Αντώνη Σαμαρά, όσο και στον Κώστα Καραμανλή.
Τι υποστηρίζουν όσοι επιζητούν το “άνοιγμα” Μητσοτάκη σε Καραμανλή και Σαμαρά
«Ακόμη κι αν είναι αργά κι αν τελικώς επιβεβαιωθεί η φημολογία περί σύστασης νέου πολιτικού φορέα από τον Σαμαρά, τουλάχιστον ο Μητσοτάκης θα πρέπει να καταδείξει πως έκανε ό,τι μπορούσε προκειμένου να μείνει ενωμένη η παράταξη», τονίζουν οι υπέρμαχοι της λογικής αυτής στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους. Βλέπετε είναι πανθομολογούμενο, πως αν τελικώς ιδρυθεί το εν λόγω κόμμα και κατέλθει στις κάλπες, όποιο ποσοστό κι αν λάβει, θα προέρχεται ξεκάθαρα από τη ΝΔ, μια και η λεγόμενη αντισυστημικού χαρακτήρα δεξιά έχει ήδη (και μάλιστα εδώ και χρόνια) επιλέξει μια διαφορετική κατεύθυνση. Όσο για τον Καραμανλή; Αφενός πρόκειται για ένα πρόσωπο με σημαντική σημειολογία, το οποίο άλλωστε δεν χρησιμοποίησε ποτέ στο παρελθόν τις σκληρές εκφράσεις που είχε επιστρατεύσει ο Αντώνης Σαμαράς στη ρητορική του, με την κριτική που ασκούσε να είναι πολύ πιο μετρημένη. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην υπάρξει προσέγγιση στην πλευρά ενός διαχρονικά δημοφιλούς πρώην πρωθυπουργού στους κόλπους της Κεντροδεξιάς (κι ενώ η συσπείρωση είναι κεντρικό ζητούμενο για το Μαξίμου αυτή την περίοδο).
Αφετέρου, σε περίπτωση ίδρυσης κόμματος από τον Αντώνη Σαμαρά μια τέτοια συμμαχία θα ήταν αν μη τι άλλο κομβική. Ακόμη κι αν η ψυχική απόσταση που χωρίζει τον πρώην πρωθυπουργό από τη σημερινή γαλάζια ηγεσία συνεχιζόταν να υφίσταται, τουλάχιστον θα επρόκειτο για μία ένδειξη προσπάθειας για τη διατήρηση της παραξιακής συνοχής και ενότητας, ενώ κατά κάποιο τρόπο θα «δεσμευόταν» και ο Καραμανλής προκειμένου να μπει ένα φρένο στην αμφισβήτηση της κυβέρνησης από στελέχη του άμεσου πολιτικού του περιβάλλοντος. Εξάλλου είναι πια κοινή παραδοχή, πως η ατάκα περί ακινησίας στην εξωτερική πολιτική στην διάρκεια της πενταετίας 2004-2009 εξαιτίας μιας αρνητικής για τους χειρισμούς της ελληνική διπλωματίας ανάρτησης του κ. Βαληνάκη και χάριν του μόνιμου κολλήματος ορισμένων περί ανάγκης απομάκρυνσης από το παρελθόν με στόχο το πολιτικό κέντρο αποδείχθηκε απελπιστικά λανθασμένη.
Η συγκεκριμένη δεξαμενή φυσικά και θα πρέπει να αποτελεί βασική προτεραιότητα. Όμως πια, όπως συνομολογούν άπαντες οι ειδικοί και ασπάζονται αρκετοί πια εντός του κυβερνώντος κόμματος, ψηφίζει σταθερά με βάση την εικόνα της καθημερινότητας και τις όποιες προσδοκίες για τη βελτίωσή της με τα εσωτερικά της ΝΔ να αποτελούν αμελητέα ποσότητα σε ό,τι αφορά την τελική επιλογή πάνω από την κάλπη. Ο «ορίτζιναλ» νεοδημοκράτης όμως είχε, έχει και θα έχει πάντα συναίσθημα για το παρελθόν της παράταξης, αφού αυτό ήταν που τον κρατούσε περήφανο και στα δύσκολα χρόνια της μεταπολιτευτικής ιστορίας.
Πηγή: parapolitika.gr
