Ατιμωρησία

Την πικρή γεύση της αδυναμίας του πολιτικού και δικαστικού συστήματος να ολοκληρώσει με επιτυχία τη διερεύνηση ενός σκανδάλου, αφήνει η απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων της Αθήνας, που απάλλαξε το σύνολο των εμπλεκομένων που δικάστηκαν για τα «μαύρα» ταμεία της Siemens. Ενδεχομένως να μην το πήρατε χαμπάρι γιατί, ως θέμα, δεν έλαβε δα και μεγάλες διαστάσεις. Η απαλλαγή λόγω παραγραφής των κατηγορουμένων για ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην σύγχρονη πολιτική μας ιστορία ίσως δεν συγκινεί πια. Προκύπτει άλλωστε, από την απουσία ακόμα και της σχετικής είδησης από τα περισσότερα πρωτοσέλιδα, όπως και από την νωθρή αντίδραση του πολιτικού κόσμου, αλλά και των πολιτών. Προφανώς με τη βεβαιότητα πως τα πολιτικά σκάνδαλα δεν καταλήγουν σε απονομή δικαιοσύνης, καθώς έμαθαν πριν από 16 χρόνια ότι μία γερμανική εταιρεία δωροδοκούσε συστηματικά κόμματα και στελέχη δημοσίων επιχειρήσεων, όλων των αποχρώσεων και χθες έμαθαν ότι, παρά τις πολλές αποδείξεις και την ομολογία ενοχής της εταιρείας, κανείς δεν πρόκειται να τιμωρηθεί. Τι σκέφτεται ο μέσος πολίτης μετά από αυτό; Οτι όλο το συστημικό σύμπαν συνωμοτεί προκειμένου η ατιμωρησία να είναι καθεστώς. Kαι κάπως έτσι η ατιμωρησία, η περιφρόνηση για το νόμο, υποδαυλίζει την απάθεια και την αποχή, ή ακόμα χειρότερα, είναι μέρος της εξήγησης της ενίσχυση των θυλάκων της δήθεν αντισυστημικότητας και της ακροδεξιάς.