Η βία της ( βιο) ψηφιοποίησης μας ακολουθεί παντού. Εννοώ οτι ακόμη και αν πάμε απο συνήθεια (οι μεγαλύτεροι σε ηλικία) στο γκισέ της τράπεζας, της εφορίας ή μιας υπηρεσίας, θα συναντήσουμε το εξής φαινόμενο : ένας υπάλληλος γεμάτος προθυμία θα είναι πάντα «γεμάτος» και από το συστημικό αυτόματο.
Θα τον ρωτήσει ο πολίτης τι πρέπει να κάνει για να πληρώσει ( τον φορο, την δόση, το τέλος) και ο υπάλληλος θα μεταμφιεστεί απο γρανάζι σε σύστημα, υποδεικνύοντας πχ το αυτόματο μηχάνημα πληρωμών ( ή λέγοντας – ενω είσαι μπροστά στο ταμείο – ότι «μπορείτε μόνο να πληρώσετε με e banking, με e παράβολο» κτλ)
Μετατράπηκαν δηλαδή τα στελέχη πίσω από τα γκισέ, σε ψηφιακά γρανάζια υποδείξεων ( μέχρι να αντικατασταθούν πλήρως απο AI agents στα smartphones)
Μόνο που αυτό που αγκυροβολεί στην επιφάνεια εργασίας του νου ενός πελάτη/ πολίτη, είναι καλά σχεδιασμένο από τους αόρατους κοινωνικούς μηχανικούς της ψηφιακής βιοπολιτικής.
Και ενώ θεωρητικά ποτέ δεν φταίει το γρανάζι – αλλά το σύστημα και οι δομές του – σωστά είπε πρόσφατα ένας φίλος πανεπιστημιακός :»ναι, δεν φταίει το γρανάζι, αλλά ο μηχανικός που αφήνει το σάπιο γρανάζι τι ρόλο τελικά παίζει ;»
Άραγε θα μετρήσουμε ποτέ ως κοινωνίες πόσο ανθρώπινο κεφάλαιο σπαταλάμε, πόση διανοητική και δημιουργική παραγωγικότητα -συγκριτικά με την τεχνολογική καινοτομία που μας ξεπερνά- και πώς αυτό το «δημιουργικό έλλειμμα μας συντροφεύει, καλά σχεδιασμένο μάλιστα πάνω μας ;
Ως πότε δηλαδή θα ανεχόμαστε να συνάπτουν σχέση με τα φέουδα της βιοεξουσίας οι δυο μεγάλοι συνέταιροι (αγορά και κράτος), ώστε να αποσπούν με «κοινωνικούς μηχανικούς» και γρανάζια ( εν ονόματι της τεχνολογικής καινοτομίας και των αυτοματισμών) χρόνο, υπεραξία και ιδρώτα από τον άμοιρο netizen (ψηφιακό πολίτη ) ;
Έναν netizen που νομίζει ότι μπαίνει στο «διασκεδαστικό άπειρο» , όταν πληρώνει συνέχεια χαράτσια σε πλατφόρμες.
Απλά νομίζει οτι το κάνει αναίμακτα, χωρίς τον «παρά» στα χέρια, χωρίς να μετράει στο γκισέ τα λεφτουδάκια του …
