Σισύφειο μοντέλο

Είναι τόσο μονότονα και σαν από καρμπόν τα σχόλια και οι αναλύσεις για το πώς η «Ελπίδα» (ποιος είχε την πρωτοβουλία αυτής της ονοματοδοσίας της χιονοθύελλας…) κατόρθωσε μέσα σε λιγότερο από μια μέρα να αποδειχθεί κατά πολύ χειρότερη, πιο τραυματική από την περυσινή ονοματολογικά σοφότερη «Μήδεια», που είχε διαρκέσει 4 μέρες, ώστε αληθινά κανείς καταλήγει ότι η επιβίωση στην Ελλάδα του 2022 όταν τα πράγματα χαλάσουν εξαντλείται σε  μηνύματα του «112», σε συστάσεις-εντολές «όχι περιττές μετακινήσεις») ή σε κήρυξη ημερών αργίας του δημοσίου (ευκολότερο) και του ιδιωτικού (εν τέλει) τομέα. Κάτι σαν το «Τρεχάτε Χριστιανοί!» Το να είσαι στο ίδιο έργο θεατής αρχίζει και κουράζει. Είτε είσαι γαλάζιος, είτε πράσινος, είτε βαθύ κόκκινος, είτε έχεις πάνω σου εκείνο το απαλό ροζάκι του επαναστάτη, πάλι την ίδια μαυρίλα αισθάνεσαι βλέποντας το μπάχαλο σε κάθε κρίση. Βγαίνουν οι πολιτικοί και οι αρμόδιοι φορείς και ρίχνουν ο ένας την ευθύνη στον άλλον, μέχρι να ξεχαστεί και αυτή η «ταλαιπωρία» και …πάμε για άλλα. Η επανάληψη της ιστορίας ακολουθεί ένα σισύφειο μοντέλο. Δεν είναι η οργή και η αγανάκτηση που σε κυριεύει. Είναι η απογοήτευση, η βαθιά, η αμετακίνητη και ανυποχώρητη απογοήτευση. Η οργή  εκδηλώνεται, φεύγει. Η απογοήτευση όμως είναι επίμονη, μένει και γίνεται με τον καιρό θλίψη.