“Πνιγόμαστε”…

Κι εκεί που διαβάζεις την είδηση πως στην πόλη της Μυτιλήνης, εργαζόμενος σε σούπερ μάρκετ δέχθηκε επίθεση με λοστό  γιατί τόλμησε να ζητήσει στον οδηγό να μη σταθμεύσει το αυτοκίνητό του σε χώρο που προορίζεται για ΑμεΑ, έρχεται και αυτή από την Ρόδο. Άγρια επίθεση με μαχαίρι από έναν γείτονά του καταγγέλλει στο πως δέχτηκε ο πατέρας ενός παιδιού με κινητικά προβλήματα στη Ρόδο. Ο δράστης τον τραυμάτισε με μαχαίρι στο στήθος, καθώς αντιδρά στην ύπαρξη ράμπας ΑΜΕΑ, μπροστά από το σπίτι του. Τελικά δεν υπάρχει ελπίδα. “Πνιγόμαστε” σε τοξικό μίσος και υπανθρώπους. Αν δεν αρχίζουμε να τους απομονώνουμε γύρω μας, αν δεχόμαστε έστω και την παραμικρή κίνηση και λόγο που μας προσβάλλει εμάς πρωτίστως ως Ανθρώπους, αδιαφορώντας, αιτιολογώντας και δικαιολογώντας πράξεις και κινήσεις ως «εκνευρισμό της στιγμής», ως «έλα μωρέ δεν έγινε και κάτι», ως «που να μπλέκω τώρα», τότε εμείς που είμαστε δυνατοί πως θα προστατεύσουμε τους αδύναμους, μετανάστες, φτωχούς, ΑμεΑ, ομοφυλόφιλους, γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένους, ανθρώπους που τη δεδομένη στιγμή η ζυγαριά, για όποιο λόγο, δε γέρνει υπέρ τους;