• Η Περιφέρεια υπερασπίζεται τη νομιμότητα, την υδροδότηση του νησιού και το δημόσιο συμφέρον • Πώς η ΔΕΥΑΡ καταγγέλλει την Περιφέρεια, ενώ έχει αθετήσει υποχρεώσεις εκατομμυρίων ευρώ από νόμιμη σύμβαση • Πού τελειώνει η διαφωνία και πού αρχίζει η θεσμική εκτροπή;
Ενα πρωτοφανές σκηνικό έντασης έχει στηθεί στο νησί της Ρόδου μεταξύ της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου και της Δημοτικής Επιχείρησης Ύδρευσης και Αποχέτευσης Ρόδου (ΔΕΥΑΡ).
Στην καρδιά της διαμάχης βρίσκεται ένα υπέρογκο ποσό, ύψους 6,38 εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο η Περιφέρεια διεκδικεί βάσει προγραμματικής σύμβασης που έχει κυρωθεί και εγκριθεί από το Ελεγκτικό Συνέδριο.
Το χρονικό της σύγκρουσης ξεκινά με την επίδοση εξωδίκου της ΔΕΥΑΡ, στην οποία καταγγέλλεται η Περιφέρεια για «παράνομη κατάσχεση» των τραπεζικών λογαριασμών της επιχείρησης, κάτι που – όπως υποστηρίζει η ίδια – απειλεί τη λειτουργία της και κατά συνέπεια τη δημόσια υγεία. Στο εξώδικο, η ΔΕΥΑΡ διαμαρτύρεται για δήθεν αναρμοδιότητα της Περιφέρειας, αμφισβητεί τη νομιμότητα των απαιτήσεων και απαιτεί την άρση των κατασχέσεων.
Η απάντηση της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου είναι αιχμηρή και πολιτικά αποφασιστική. Μέσω εξωδίκου, η Περιφέρεια διαλύει κάθε υπόνοια παρατυπίας και θέτει προ των ευθυνών της τη ΔΕΥΑΡ, αποκαλύπτοντας τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Το θεμέλιο της διεκδικούμενης οφειλής είναι η προγραμματική σύμβαση της 6ης Ιουνίου 2022 για τη λειτουργία του έργου υδροδότησης Ρόδου από το φράγμα Γαδουρά. Η σύμβαση υπογράφηκε από την Περιφέρεια, τη ΔΕΥΑΡ και τον Δήμο Ρόδου, ως τρίτο συμβαλλόμενο και εγγυητή.
Σύμφωνα με την Περιφέρεια, η σύμβαση προέβλεπε την παροχή υπηρεσιών για πέντε έτη, με την έκδοση τεσσάρων λογαριασμών έως και τον Ιανουάριο του 2025 συνολικού ύψους 7.010.681 ευρώ.
Από αυτά, 6.384.094 ευρώ παραμένουν ανεξόφλητα, με την τελευταία καταβολή της ΔΕΥΑΡ να έχει γίνει τον Οκτώβριο του 2024. Επιπλέον, υπάρχει ένα παλαιότερο υπόλοιπο 2,86 εκατομμυρίων ευρώ από προηγούμενη προγραμματική σύμβαση, το οποίο εξοφλείται μέσω ρύθμισης.
Η ΔΕΥΑΡ υποστηρίζει ότι η σύμβαση οδηγεί σε υπέρογκες και αναιτιολόγητες χρεώσεις, τις οποίες έχει ήδη αμφισβητήσει δικαστικά. Καταγγέλλει την Περιφέρεια για «καταχρηστική» συμπεριφορά και «πρωτοφανή» ενέργεια, προσπαθώντας να εστιάσει στο επιχείρημα ότι η κατάσχεση έγινε πριν λήξει η προθεσμία ρύθμισης από τη ΔΟΥ Ρόδου.
Ωστόσο, οι ισχυρισμοί αυτοί προσκρούουν σε σημαντικά νομικά και λογικά εμπόδια. Πρώτον, η προγραμματική σύμβαση έχει εγκριθεί από το Ελεγκτικό Συνέδριο με όρους που ρητώς απαγορεύουν την αμφισβήτησή της. Δεύτερον, η Περιφέρεια σημειώνει ότι παρήλθε περισσότερος από ένας μήνας από την κοινοποίηση του εκτελεστού τίτλου και πάνω από έξι μήνες από την τελευταία καταβολή. Η επίκληση δικαστικών προσφυγών δεν ακυρώνει τη νομική υποχρέωση πληρωμής.
Η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου υπεραμύνεται της νομιμότητας των ενεργειών της, τονίζοντας ότι οι υπηρεσίες της έχουν θεσμική υποχρέωση να διασφαλίζουν τα έσοδα του οργανισμού και να προστατεύουν την υδροδότηση του νησιού. Τονίζει πως δεν έχει λάβει καμία κρατική χρηματοδότηση για τη λειτουργία του διυλιστηρίου και πως μέχρι σήμερα καλύπτει τις λειτουργικές του δαπάνες με ίδιους πόρους, που εξαντλούνται.
Από τη ρητορική της απάντησης προκύπτει με σαφήνεια η αγανάκτηση για την τακτική της ΔΕΥΑΡ, η οποία αντί να αναζητήσει λύση εγκαίρως, προτίμησε την παραπολιτική επίθεση και την όψιμη επίκληση του δημοσίου συμφέροντος. Η Περιφέρεια υπογραμμίζει ότι η προστασία της υδροδότησης δεν είναι σύνθημα αλλά πράξη, και πράξη ήταν η εξασφάλιση πληρωμών για τη συνέχιση της λειτουργίας του διυλιστηρίου.
Η ΔΕΥΑΡ ζητά εξάλλου σύσκεψη με την Περιφέρεια, την οποία προηγουμένως αγνοούσε συστηματικά, και αφού πρώτα οι τραπεζικοί της λογαριασμοί δεσμεύτηκαν. Η Περιφέρεια ανταπαντά πως η διάθεση για διάλογο δεν έλειψε ποτέ, αλλά η απουσία της ΔΕΥΑΡ από κάθε προσπάθεια συνεννόησης ήταν αυτή που ενέτεινε την κρίση.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι πλέον βαθύτερο από το ποιος έχει δίκιο νομικά: είναι θεσμικά ανεκτό μια δημόσια επιχείρηση να αθετεί υποχρεώσεις και να εγκαλεί αυτόν που εφαρμόζει τον νόμο; Η πολιτική διάσταση δεν μπορεί να αγνοηθεί, ωστόσο δεν μπορεί να παρακάμψει τη λογιστική και νομική πραγματικότητα: οι υποχρεώσεις υπάρχουν, τα ποσά είναι τεράστια και οι συνέπειες άμεσες.
