A-τυπος και υπογραμμός: Σεβασμός ειναι…

Γροθιά στο στομάχι. Ενας κόμπος στο λαιμό και ένα δάκρυ στριμωγμένο εκεί στου ματιού την άκρη, μόνιμα από το μεσημέρι της περασμένης Δευτέρας και ποιος ξέρει για πόσο ακόμα… Οσο αγνοούμενοι περνούν στη λίστα των νεκρών, όσο ασθενείς καταλήγουν στους νεκροθαλάμους, όλο και σφίγγει ο κόμπος.
Γιατί; Αναπάντητα γιατί, πολλά γιατί. Και η συστολή για τον σεβασμό στη μνήμη των νεκρών και στον πόνο των συγγενών τους, παραμονεύει και βάζει φραγμό στα οργισμένα λόγια που στριμώχνονται λίγο πριν βγουν από τα χείλη.
Όμως, αν όλοι σιωπήσουν, ποιος θα υπερασπιστεί τελικά την μνήμη των ανθρώπων που κάηκαν ζωντανοί, που μαρτύρησαν μέχρι να ξεψυχήσουν, που τους περικύκλωσαν οι φλόγες επιφυλάσσοντάς τους τον πιο μαρτυρικό θάνατο;
Ποιος αλήθεια μπορούσε να καταπνίξει την οργή του, παρακολουθώντας τις δικαιολογίες που ψέλλισαν οι «αρμόδιοι» για να αποποιηθούν τις ευθύνες τους, όσο ακόμα το χώμα ήταν ζεστό… Και ακόμα χειρότερα, ποιος σώφρων άνθρωπος μπορεί να δεχθεί αδιαμαρτύρητα την σκύλευση των άταφων ακόμα θυμάτων της ασύλληπτης αυτής τραγωδίας, όταν τεχνηέντως επιχειρείται να επιρριφθεί στους θανόντες και στους αγνοούμενους η ευθύνη για τα «αυθαίρετα» σπίτια τους;
Και ποιος μπορεί να κοιμάται με ήσυχη συνείδηση το βράδυ, έχοντας κρατήσει το στόμα του κλειστό, μπροστά σε αυτή την τραγωδία που θα μας στοιχειώνει μέχρι το τέλος της ζωής μας;
Σεβασμός είναι να προστατευθεί η μνήμη των θυμάτων, σεβασμός είναι να ακουστεί η φωνή των συγγενών και των φίλων τους, σεβασμός είναι να μην στοχοποιούνται όσοι εγκλωβίστηκαν στις φλόγες εξαιτίας της ανοργανωσιάς και της ανικανότητας να εφαρμοστεί σχέδιο εκκένωσης έκτακτης ανάγκης από τους έχοντες την ευθύνη, ώστε να είχαν την ευκαιρία όλοι αυτοί που ξεψύχησαν κουλουριασμένοι μέσα στη φωτιά, να επιστρέψουν στα σπίτια τους… Στους γονείς τους, στους παππούδες τους, στους συζύγους τους, στα παιδιά τους…
Σεβασμός είναι οι ζωντανοί, να διεκδικήσουν απαντήσεις από τους «όλα καλά τα κάναμε και πάλι τις ίδιες αποφάσεις θα παίρναμε», σεβασμός είναι να μην κουνούν ξεδιάντροπα το δάχτυλο οι υπεύθυνοι για το χάος, στους επιζώντες που δεν θα μπορέσουν ποτέ να ξεφύγουν από τον εφιάλτη που έζησαν.