Αυτή την εποχή, βιώνουμε τις αναθεωρητικές πολιτικές ορισμένων χωρών. Μεταξύ αυτών είναι η Ρωσία, το Ισραήλ, οι Η.Π.Α και η Τουρκία.
Η αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας, εκφράζεται : με εξαγγελία της επέκτασης της στην δήθεν «γαλάζια πατρίδα», με τεχνητή «δημιουργία» ανύπαρκτων συνόρων με την Λιβύη (παράνομες πολιτικές, ωμής καταπάτησης του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας), με αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας επί ελληνικών νησιών του Αιγαίου κ.λ.π.
Η Τουρκία πολιτεύεται με γνώμονα το «δίκαιο» του ισχυρού και περιφρονεί το Διεθνές Δίκαιο, όπως κάνει και με τον στρατό κατοχής στο 38% της Κύπρου.
Και δυστυχώς για την Ελλάδα, η γειτονική χώρα είναι ισχυρότερη, τουλάχιστον στον πληθυσμιακό τομέα. Ο τουρκικός πληθυσμός σήμερα είναι 8πλάσιος του ελληνικού (όταν το 1950 δεν ήταν ούτε 3πλάσιος) και το 2050 προβλέπεται να είναι υπερ10πλάσιος. Σήμερα, οι κατάλληλοι προς στράτευση: στην χώρα μας είναι 4 εκατομμύρια, ενώ στην Τουρκία είναι 35 εκατομμύρια. Κάθε χρόνο οι στρατευόμενοι είναι : στην Ελλάδα 105.000 άνδρες, ενώ στην Τουρκία 1.360.000 !
Σε ότι αφορά στις πολεμικές βιομηχανίες των δυο χωρών, η Τουρκία συνεχώς αναπτύσσει την παραγωγή πολεμικών : πλοίων, υποβρυχίων, αερο- πλάνων και μη επανδρωμένων (drones), με προηγμένους κινητήρες και με εξαγωγές πάνω από 7,5 δις $. Και είναι ήδη μέσα στην ευρωπαϊκή αγορά, αφού η τουρκική Baykar έχει εξαγοράσει την ιταλική Piaggio Aviation. Ενώ οι ελληνικές πολεμικές βιομηχανίες έχουν ελάχιστες παραγωγές – «φυτοζωούν».
Σε πολιτικό επίπεδο, βιώνουμε σήμερα μια Τουρκία να ελίσσεται μεταξύ των υπερδυνάμεων και των συσχετισμών τους και μάλιστα με διαμεσολάβηση σε ειρηνευτικές συνομιλίες, ως μεγάλη περιφερειακή χώρα. Ενώ δυστυχώς, η Ελλάδα δεν διαδραματίζει τέτοιο ρόλο. Για ποιο λόγο ; πολιτικής αδυναμίας ;
Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, η χώρα μας καλά πράττει και συνάπτει συμμαχίες και παράλληλα επικαλείται το Διεθνές Δίκαιο, συνεπής σ’ αυτό.
Όμως, με λύπη μου επισημαίνω, ότι η κυβέρνηση της Ν.Δ έχει εγκαταλείψει πάλι την στρατηγική του 1999, της διεθνοποίησης του προβλήματος που, δυστυχώς, «διαιωνίζεται» στην αντιμετώπιση των αξιώσεων της Τουρκίας. Και περιορίζεται μόνο σε διμερείς συνομιλίες – διαπραγματεύσεις.
Και εξηγώ αμέσως τι εννοώ : Το 1999 – γνώριζε πολύ καλά τον προαναφερθέντα δυσμενή, για την χώρα μας, συσχετισμό η τότε κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ – και την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας (και γενικά των θαλασσίων ζωνών) μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας και την κατοχή του 38% της Κύπρου, τα είχε οδηγήσει σε ευρωτουρκικό διάλογο (βλέπε Συμφωνία του Ελσίνκι), ακολουθώντας την στρατηγική διεθνοποίησης (αναγνώρισης ως ευρω-τουρκικά προβλ/τα). Πολύ θετική εξέλιξη αυτής της στρατηγικής ήταν η ένταξη της ενιαίας Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το 2003.
Την συμφωνία να οδηγηθεί η οριοθέτηση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, με σύναψη συνυποσχετικού μέχρι 31/12/2004, δυστυχώς την εγκατέλειψε η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή (που είχε αναδειχθεί τον Μάρτη του 2004), δηλώνοντας στην Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου «οι πιεστικές προθεσμίες δεν βοηθούν». Δεν πήρε νέα καταληκτική ημερομηνία (!) και η Συμφωνία του Ελσίνκι οδηγήθηκε «στις καλένδες !». Δυστυχώς και σήμερα η κυβέρνηση της Ν.Δ περιορίζεται μόνο σε διμερή διάλογο με την Τουρκία.
Τ0 1999 η Τουρκία ήθελε να πάρει την ιδιότητα της υποψήφιας χώρας. Τώρα, θέλει να πάρει ενεργότατο ρόλο στον αμυντικό σχεδιασμό της Ευρώπης, αρχίζοντας με παραγωγή οπλικών συστημάτων 52,5 δις ευρώ. Και αφού ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης δεν άδραξε την ευκαιρία και δεν επεδίωξε το πρόβλημα «Τουρκία», να αναχθεί σε ευρω-τουρκικό πρόβλημα, δεν υπάρχει ευρωτουρκικός διάλογος [για τον στρατό κατοχής στην Κύπρο (κράτους μέλους της Ε.Ε), για το συνυποσχετικό για το Δ.Δ. Χάγης (οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών Ε.Ε – Τουρκίας), για την αμφισβήτηση της κυριαρχίας κράτους μέλους της επί νησιών του]. Και η Ε.Ε τα αγνόησε όλ’ αυτά.
Ενέκρινε το χρηματοδοτικό πρόγραμμα «Support to Arms Financing in Europe» (S.A.F.E) – πρώτου συνολικού ύψος 150 δις ευρώ – με συμμετοχή και της Τουρκίας στην παραγωγή πολεμικών όπλικών συστημάτων, μέχρι το 35%.
Η τουρκική κυβέρνηση πανηγυρίζει για αυτή την επιτυχία της. Ενώ η ελληνική κυβέρνηση εκφράζει την ικανοποίηση της (!), για την δήλωση του επιτρόπου της Ε.Ε Thomas Renie, ότι : «η συμμετοχή μιας τρίτης χώρας ΜΠΟΡΕΙ να αποκλειστεί, εάν η εν λόγω τρίτη χώρα θέτει σε ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΙΛΗ την άμυνα ή την ασφάλεια κράτους – μέλους της Ε.Ε» (άρθρο 16). Δηλαδή, «άλλα λόγια, ν’ αγαπιόμαστε !». Το «μπορεί να αποκλειστεί» δεν λήφθηκε υπ’ όψη και η Τουρκία μπήκε στο S.A.F.E. Η μεγάλη αποβατική δύναμη της τουρκικής 4ης στρατιάς απέναντι από τα νησιά μας, πότε θα γίνει «άμεση απειλή», όταν αρχίσει πολεμική επιχείρηση απόβασης σε κάποια νησιά ;
«Άλλα λόγια, ν’ αγαπιόμαστε !», γιατί όχι μόνο το πρόβλημα «Τουρκία» για την χώρα μας (κράτος – μέλος της ζώνης του ευρώ) δεν θεωρείται πλέον πρόβλημα και της Ε.Ε και δεν γίνεται ευρωτουρκική διαπραγμάτευση γι’ αυτό (όπως το 1999), αλλά μεγάλες χώρες της Ένωσης πωλούν όπλα στην Τουρκία (ή και τα συμπαράγουν), που θα χρησιμοποιηθούν κατά κράτους μέλους – της Ελλάδας (!) και στέλλονται στον στρατό κατοχής στην Κύπρο (κράτος μέλος). Μάλιστα δεν φθάνουν αυτά, αλλά τώρα την βάζουν στην αμυντική δομή της Ε.Ε και της προσφέρουν πρόγραμμα παραγωγής όπλων πολλών δις ευρώ !
Άραγε, γιατί δηλώνει η κυβέρνηση ικανοποιημένη ; Αρκεί η δήλωση Renie ;
Πιστεύω, πως η εγκατάλειψη της ελληνικής εθνικής στρατηγικής του 1999, θα οδηγήσει την χώρα μας σε πλήρες αδιέξοδο, έναντι της Τουρκίας.
Ρόδος 3 / 6 / 2025
Κοσμάς Σφυρίου.
