Η παραδοχή του πρωθυπουργού, ενώπιον της προέδρου της Δημοκρατίας, ότι η κλιματική κρίση δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι και ότι η χώρα μας οφείλει να κάνει «ακόμη περισσότερα βήματα από αυτά τα οποία ενδεχομένως είχε σχεδιάσει», είναι γενναία. Γενναία, γιατί αποδέχεται εκ προοιμίου ότι η μέχρι τώρα πολιτική αναχαίτισης ή εν τέλει συγκράτησης των επιπτώσεων της κλιματικής κρίσης είναι ανεπαρκής. Ακόμη χειρότερα για την κυβέρνηση, όλα αυτά συμβαίνουν μετά τις μεγάλες πυρκαγιές του 2021, όταν η κοινή γνώμη ενημερώθηκε εκτεταμένα για το ρόλο της κλιματικής αλλαγής, ενημερώθηκε όμως κι ότι η κυβέρνηση, έχοντας τότε αποτύχει, θα έκανε διάφορες τομές, για να μην συμβούν ξανά τα ίδια. Το άλλοθι ότι οι άλλοι θα τα έκαναν χειρότερα δεν υπάρχει. Ο άλλος είναι παρελθόν. Η κυβέρνηση είναι μόνη, αντιμέτωπη με τις επιτυχίες και κυρίως με τις αποτυχίες της. Και σε αυτή την πρώτη φάση της αντιπυρικής περιόδου, απέτυχε. Τελεία, παράγραφος. Διότι παρά τις εξαγγελίες, παρά την -με τυμπανοκρουσίες- «εισαγωγή» ειδικού υπουργού, στο νέο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας, του Χρήστου Στυλιανίδη από την Κύπρο, παρά τις διαβεβαιώσεις πριν ξεκινήσει η φετινή σεζόν, ουδέν εμφανές αποτέλεσμα υπήρξε, ιδίως στον τομέα της πρόληψης, που είναι και ο σημαντικότερος. Το απέδειξε άλλωστε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός με τις φετινές αναφορές του, μετά το ξέσπασμα των πυρκαγιών, ότι «σύντομα θα έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε και συγκεκριμένες εξαγγελίες ως προς τη δασική μας πολιτική». Πόσες εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα έπρεπε να καούν για να ανακαλύψουμε επιτέλους τη δασική πολιτική; Κανένας επικοινωνιακός μηχανισμός και καμία πολιτική σκοπιμότητα και κάλυψη δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο και να αποπροσανατολίσει τις ουσιαστικές έρευνες και την απονομή ευθυνών. Κάποια στιγμή τελειώνουν οι δικαιολογίες και αρχίζουν οι ευθύνες. Και αυτή τη στιγμή εκ των αποτελεσμάτων υπάρχουν ευθύνες.
Κάποια στιγμή τελειώνουν οι δικαιολογίες
