Την ώρα που οι ιδιοκτήτες οικοπέδων έτρεχαν να προλάβουν την καταληκτική ημερομηνία καθαρισμού των οικοπέδων τους για να αποφύγουν τα πρόστιμα των 1.000 ευρώ και τις ποινικές κυρώσεις, οι περισσότεροι αρχαιολογικοί χώροι της Ρόδου, ακόμη και οι πιο εμβληματικοί, παραμένουν εγκαταλελειμμένοι στη βλάστηση και στα σκουπίδια, παρότι η τουριστική σεζόν έχει ήδη ξεκινήσει εδώ και εβδομάδες.
Η εικόνα στην Ακρόπολη της Ρόδου, μόνο ντροπή μπορεί να προκαλέσει. Ξεραμένα χόρτα, σκουπίδια στις άκρες των μονοπατιών και μια γενικότερη αίσθηση εγκατάλειψης συνθέτουν την πρώτη και πιο οδυνηρή εντύπωση για χιλιάδες επισκέπτες που θέλουν να βιώσουν από κοντά την ιστορική κληρονομιά του τόπου. Παράλληλα σιγή ιχθύος από το Υπουργείο Πολιτισμού για το προκάτ κτήριο που προκαλεί την οργή των πολιτών, αλλά και τα κιγκλιδώματα που έχουν κατακλύσει την περιοχή.
Δυστυχώς, η αισθητική του παρελθόντος βιάζεται από τις παρεμβάσεις του σήμερα.
Είναι οξύμωρο, ενώ το κράτος επιβάλλει μεθοδικά την τήρηση των υποχρεώσεων καθαρισμού στους πολίτες και ενεργοποιεί μηχανισμούς ελέγχου μέσω της Πυροσβεστικής και των δήμων, την ίδια στιγμή δεν φροντίζει για τους χώρους που ανήκουν στην ευθύνη του και αποτελούν στυλοβάτες του πολιτιστικού τουρισμού. Πώς εξηγείται ότι η μη δήλωση καθαρισμού ενός οικοπέδου επιφέρει άμεσα πρόστιμο και αυτεπάγγελτο καθαρισμό με χρέωση στον πολίτη, ενώ αντίθετα οι πιο επισκέψιμοι αρχαιολογικοί χώροι της Ρόδου, από τους οποίους το Δημόσιο εισπράττει σημαντικά έσοδα, παραμένουν σε άθλια κατάσταση;
Πώς επιτρέπεται να υπάρχουν καθυστερήσεις στις εργολαβίες καθαρισμού, όταν κάθε φωτογραφία εγκατάλειψης λειτουργεί ως αρνητική διαφήμιση για τον τουρισμό και πλήγμα για τη διεθνή εικόνα της χώρας;
Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Αφορά στον ίδιο τον σεβασμό προς την πολιτιστική μας ταυτότητα και την πολιτεία που την εκπροσωπεί.
Ο πολιτισμός δεν είναι απλώς ιστορία και λέξεις· είναι καθημερινή φροντίδα, συνέπεια και σχέδιο. Κι όταν οι χώροι αυτοί – η Ακρόπολη της Ρόδου, τείχη της Μεσαιωνικής Πόλης, η Αρχαία Κάμειρος, το Ιερό Ερεθιμίου Απόλλωνος κ.α. πνίγονται κυριολεκτικά στα αγριόχορτα, η αποτυχία δεν είναι μόνο αισθητική, είναι διαχειριστική και βαθιά πολιτική.
Οι αρχαιολογικοί χώροι οφείλουν να είναι η πρώτη προτεραιότητα κάθε σχεδιασμού καθαρισμού, όχι να περιμένουν «τη σειρά τους» σε διαγωνισμούς που χρονίζουν. Δεν είναι δυνατόν η Πολιτική Προστασία να ζητά από τον πολίτη να έχει το οικόπεδό του διαρκώς καθαρό, αλλά το ίδιο το κράτος να μην μπορεί να εξασφαλίσει τη βασική φροντίδα σε χώρους ιστορικής και τουριστικής σημασίας πρώτης γραμμής. Ήρθε η ώρα να τεθούν ερωτήματα ευθέως:
Θα επιβληθούν ποτέ κυρώσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού για την εικόνα που εκπέμπει από τους χώρους ευθύνης του, θα αντιμετωπιστεί η καθαριότητα και η φροντίδα των μνημείων ως απόλυτη προτεραιότητα, όχι ως καθυστερημένη υποχρέωση;
Γιατί όσο το κράτος απαιτεί από τον πολίτη συνέπεια, αλλά δεν την εφαρμόζει στους δικούς του θεσμούς και χώρους, τότε το μόνο που καλλιεργείται είναι η υποκρισία. Και αυτή, όπως και τα αγριόχορτα, δύσκολα ξεριζώνεται.
