Κατανοώ το άνγxος πολλών για το ποιος θα γράψει τη μεγαλύτερη χυδαιότητα στην συζήτηση της σεξουαλικής βίας, αλλά ο πήχης μπήκε πολύ ψηλά από αρθρογράφο, ο οποίος κατέληξε στο συμπέρασμα : φοράς φουστάνι με ντεκολτέ, σου αξίζει ο βιασμός. Η παρενόχληση, η επίθεση, ο βιασμός δεν έχει να κάνει με το τι φοράει το θύμα αγαπητέ/τοι κύριοι (και δυστυχώς και κυρίες) αλλά με το τι θέλει να κάνει ο θύτης. Η γυναίκα, που αποφασίζει να φορέσει κάτι «αποκαλυπτικό», δεν συναινεί σε κάποιο σεξουαλικό έγκλημα σε βάρος της και κανένας απολύτως άνδρας δεν δικαιούται να την προσβάλει γι’ αυτό, πολλώ δε μάλλον να της επιτεθεί σεξουαλικά, επειδή «αυτή τα ήθελε».
Εδώ, αξίζει να επισημάνουμε την σημείωση του κ. Νικόλα Σεβαστάκη (πρώην καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου): “ Πώς μια νέα κριτική αφύπνιση απέναντι στην αποσιώπηση της βάναυσης σεξουαλικής βίας και των εξουσιαστικών εκτροπών, μετατρέπεται σε γενικευμένο καταγγελτισμό και μανία ρύθμισης κάθε συμπεριφοράς. Σαν να ζούμε όχι τη διόρθωση και το ξεπέρασμα της επιτρεπτικότητας του ΄60/’70 (όπου πολλά αρπακτικά μπορούσαν να κολυμπήσουν στο ‘όλα επιτρέπονται’) αλλά την ακύρωση και την αντιστροφή τους: μια πορεία προς την γενική και «δηλητηριασμένη» επαγρύπνηση στη θέση της ευαισθησίας. Όταν κάτι γίνεται ‘κύμα’ και hashtag – όχι στιγμιαίο αλλά με αξιώσεις διάρκειας- δεν είναι μακριά ο κίνδυνος του αυταρχισμού. (Δεν πρόκειται για ‘αυταρχισμό των γυναικών’ αλλά για μια συγκεκριμένη (κατά τη γνώμη μου κραυγαλέα) διαχείριση της σοβαρής υπόθεσης που είναι η σεξουαλική βία και οι μορφές της.)
