«Δημοσιογραφία θα πει να δημοσιεύεις όσα ενοχλούν τους άλλους και δεν θέλουν να μαθευτούν. Όλα τα άλλα είναι δημόσιες σχέσεις». Τζόρτζ Όργουελ.
«Ο πολιτικός έχει κάθε δικαίωμα να αντιπαρατίθεται με δημοσιογράφους σε εκτιμήσεις, σχολιασμό και ερμηνεία» ανέφερε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος σχετικά με το θέμα που έχει δημιουργηθεί με δημοσιεύματα του ξένου τύπου τις τελευταίες ημέρες, για το θέμα των υποκλοπών. Προσθέτοντας πως «Κανείς δεν έχει το παπικό αλάθητο». Σωστά. Φυσικά οι δημοσιογράφοι και να κρίνονται και να αμφισβητούνται. Αλλά όχι για την προσωπική τους ζωή και τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Η δουλειά τους πρέπει να κρίνεται. Σαφώς και είναι δικαίωμα του καθενός να κρίνει, να σχολιάζει, να δέχεται ή να αποκρούει, να αποθεώνει ή να κατακρίνει μια γραπτή ανάλυση. Το ενοχλητικό, σε μια χώρα με διαφάνεια, όπου η ελευθερία του Τύπου είναι απολύτως κατοχυρωμένη, είναι να ερμηνεύεται μια δημοσίευση υποταγμένη στη λογική του πολιτικού κόστους -ωφέλειας. Το εξοργιστικό είναι να συνδέεται αυτή με αφορισμούς για το ποιόν του συντάκτη της και το ιδεολογικοπολιτικό του φορτίο. Αλλο κριτική, άλλο λιντσάρισμα
