Η πίκρα του Δημήτρη Κρεμαστινού

Γράφει ο
Κώστας Λαμπριανός
«Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ!». Ένα σύνθημα που για περισσότερο από μισό αιώνα δονούσε τις καρδιές και τις ψυχές εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών.

Το αποτέλεσμα των εκλογών της προπερασμένης Κυριακής, δυστυχώς υπήρξε -τουλάχιστον για τα Δωδεκάνησα- το “ρέκβιεμ” της ζωής και θανάτου του σοσιαλιστικού κινήματος που ίδρυσε, πριν από 45 χρόνια ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου.
Μετά από 42 χρόνια ηγεμονεύσουσας θέσης το “Κάστρο του ΠΑΣΟΚ”, τα Δωδεκάνησα, κατέρρευσε υπό την πολιορκητική μηχανή του ΣΥΡΙΖΑ, του Αλέξη Τσίπρα.
Οι στρατιώτες του δεν μπόρεσαν να κρατήσουν το τελευταίο προπύργιο, τουτέστιν τη μοναδική έδρα που κατείχε τα τελευταία χρόνια, στη Βουλή ο Δημήτρης Κρεμαστινός.
Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια εδώ!
Και όπως συμβαίνει στη ζωή -ιδιαιτέρως στην πολιτική- ενός κακού μύρια έπονται…
«Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δ’ αλήθεια», είχε πει ο Αριστοτέλης.
Φίλος αγαπητός ο διακεκριμένος καθηγητής και πολιτικός Δημήτρης Κρεμαστινός, φίλτατη όμως και η αλήθεια.
Επειδή τον γνωρίζω από παιδί, στον Αρχάγγελο, όπου έζησε τα παιδικά και εφηβικά χρόνια του, παρακολουθώντας έκτοτε τη λαμπρή επιστημονική και μετέπειτα την πολιτική διαδρομή του, φρονώ ότι οι δηλώσεις του των τελευταίων ημερών, μετά το ατυχές, αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα για το ΠΑΣΟΚ στα Δωδεκάνησα, και τον ίδιο προσωπικά, υπαγορεύτηκαν από κύμα πικρίας, και οργής ίσως, σ’ ένα, καθ’ όλα ανθρώπινο ξέσπασμα συναισθημάτων.
Μόνο που η πικρία, πολύ περισσότερο η οργή και το πάθος, είναι σε κάθε περίπτωση κακοί σύμβουλοι. Και όπως είχε πει ο Βολταίρος αποπροσανατολίζουν τον άνθρωπο, με αποτέλεσμα να χάνει “τον δρόμο της αλήθειας”.
Η αλήθεια είναι ότι ο Δημήτρης Κρεμαστινός, από τον περασμένο Σεπτέμβριο -σημειολογικά με την επέτειο των 44 χρόνων από την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ- είχε δημόσια αναφερθεί στην ανάγκη συνεργασίας ΚΙ.ΝΑΛ. και ΣΥΡΙΖΑ πράγμα που επανέλαβε και τον περασμένο Ιανουάριο.
Είναι, επίσης, αλήθεια ότι, όταν στο εσωτερικό του κόμματος και σ’ επίπεδο ηγεσίας είχε τεθεί το θέμα μιας πιθανής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Δημήτρης Κρεμαστινός έσπευσε να δηλώσει «θα σεβαστώ την όποια απόφαση του κόμματος».
Η απόφαση ήταν αρνητική με τον Κώστα Σκανδαλίδη μάλιστα να δηλώνει: «Ο κ. Τσίπρας είναι ξένος και παρείσακτος στην Κεντροαριστερά».
Την ίδια σθεναρή αρνητική στάση τήρησαν οι Βενιζέλος, Λοβέρδος και Κωνσταντινόπουλος, με τον τελευταίο ευθέως να αποδοκιμάζει τις θέσεις του Κρεμαστινού, για την ανάγκη ενός διαλόγου με τον “όμορο” ιδεολογικά ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Δημήτρης Κρεμαστινός με τις απανωτές δηλώσεις του, των τελευταίων ημερών, όχι μόνον αμφισβήτησε την απόφαση του Συνεδρίου του Μαρτίου περί «αυτόνομης πορείας» του ΚΙΝΑΛ, αλλά έδειξε να μη λαμβάνει υπ’ όψιν και τις εξελίξεις στο στρατόπεδο του ηττημένου ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης Τσίπρας με τη ρητορική και τις επιθέσεις κατά του ΚΙΝΑΛ και προσωπικά κατά της προέδρου του, Φώφης Γεννηματά, υπήρξε ο μεγάλος αυτουργός της “καθήλωσης” του ΚΙΝΑΛ στο 8%, στο όνομα μιας “μεγάλης και ισχυρής Κεντροαριστεράς”, μιας ισχυρής προοδευτικής παράταξης.
Όμως, μετά την ήττα και την αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας ο “πονηρός Οδυσσέας” του ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε ρότα στο πλεούμενο της πολιτικής περιπλάνησής του.
Τώρα απεκδύεται τον μανδύα της ριζοσπαστικής Αριστεράς και με τα πανιά φουσκωμένα πορεύεται με σκοπό τη λεηλασία του χώρου της Σοσιαλδημοκρατίας και, εντέλει, την καθυπόταξη του ΠΑΣΟΚ και την πλήρη αφομοίωση του, για να παραμείνει έτσι ο μόνος αντίπαλος της φιλελεύθερης παράταξης του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, έχει δείξει η ζωή, σε όλες τις εκφάνσεις της.
Και είτε αρέσει, είτε όχι, το μεγάλο ψάρι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς σε δυσχερή θέση είναι μόνο το ΠΑΣΟΚ. Η επιβίωση του δε, θα εξαρτηθεί από την τροφοδότησή του με “νέο αίμα” στελεχών ακολουθώντας αυτόνομη πορεία και με κλειστά τ’ αυτιά στα κελεύσματα των σειρήνων από δεξιά κι αριστερά.
Κατά την ταπεινή άποψή μου η μαθηματική εκτίμηση του Δημήτρη Κρεμαστινού, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με το 32% και το ΚΙΝΑΛ με το 8% μας κάνουν 40% “και σήμερα θα ήταν κυβέρνηση” είναι πολιτικά αβάσιμη, και μια τέτοια προεκλογική συνεργασία των “όμορων” κομμάτων, νομοτελειακά θα οδηγούσε σε αφανισμό του ΠΑΣΟΚ.
Πιστεύω ότι ο φίλος καθηγητής με τις μετεκλογικές δηλώσεις του αδίκησε πρωτίστως τον εαυτό του.
Αδίκησε τη λαμπρή επιστημονική και πολιτική διαδρομή του.
Αδίκησε, πάνω απ’ όλα τη σχέση του με το ΠΑΣΟΚ που ίδρυσε ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, που τον τίμησε όσο κανείς άλλος.
Αδίκησε, ακόμη, τον δωδεκανησιακό λαό. Γιατί, όπως και να το δει κανείς, είναι απαξιωτικό να λες σ’ έναν λαό, που σ’ αγάπησε και σε τίμησε πολλάκις -όσο κανέναν άλλο- έπειτα από μιαν αποτυχία του κόμματος, «δεν θα είμαι πια υποψήφιος στα Δωδεκάνησα αλλά θα τα λέμε τώρα από την κεντρική πολιτική σκηνή».
Τέλος, υποτίμησε ανεπανόρθωτα το πολιτικό και αξιακό εκτόπισμά του δηλώνοντας ότι τον ενδιαφέρει πλέον η κεντρική πολιτική σκηνή σαν “έτοιμος από καιρό” να υπογραμμίζει «όποιος θέλει να μου κάνει προτάσεις, θα τις δω», απευθυνόμενος εμμέσως, πλην σαφώς, στον Αλέξη Τσίπρα!