Κι ενώ προσπαθείς να επανενταχθείς στην καθημερινότητα, αναπολώντας το χαρούμενο κόκκινο της γιορτής, έρχεται η πραγματικότητα να σου θυμίσει πως κόκκινο είναι και το αίμα, μέσα από τα. τα “πολεμικά” ανακοινωθέντα του εθίμου του παραλογισμού.
Σαν αυτό για την νεαρή μητέρα που νοσηλεύεται στο Γενικό Νοσοκομείο Ρόδου, με κίνδυνο ανεπανόρθωτης βλάβης για την όρασή της, όταν κάποιο θραύσμα από βεγγαλικό κατέληξε στο μάτι της.
«Η Ανάσταση στην εκκλησία της Ανάληψης που ήμουν παρούσα , ήταν στην κυριολεξία ΠΟΛΕΜΟΣ! Δεν ξέραμε που να κρυφτούμε! Αίσχος! Μέχρι και ένας τρελός βγήκε με περίστροφο και άρχισε ν πυροβολεί στον αέρα! Και η αστυνομία πουθενά» «Το περιστατικό έγινε ακριβώς μπροστά μου. Από θαύμα δε θρηνήσαμε νεκρό. Το βαρελότο πέρασε από πλήθος κόσμου μέχρι να καταλήξει στο μπαλκόνι.» Αναφέρουν συμπολίτες μας για το περιστατικό.
Πόσοι νέοι άνθρωποι, πόσα παιδιά, πρέπει κάθε χρόνο να πεθαίνουν, να χάνουν χέρια, δάχτυλα , μάτια, να σημαδεύονται από εγκαύματα, στις κατά τόπους “εμπόλεμες” ζώνες της Ανάστασης; Βεγγαλικά αυτοσχέδια ή μη, να πετάγονται τείδε καθείθε σε σπίτια, αυτοκίνητα και ανάμεσα σε πόδια;
Κι ενώ έχεις πάει εκεί με σκοπό ν’ ακούσεις το μήνυμα της χαράς, γυρνάς πλάτη στον φέροντα το μήνυμα αναστάντα, είτε για χάζι, είτε για να προφυλαχθείς από τα “πυρά” της εμπόλεμης απέναντι ζώνης. Στους “πολέμους” μιας βάρβαρης ηλιθιότητας, που την βαφτίζουν “έθιμο” πανάρχαιο…( από εποχής Τουρκοκρατίας η… αρχαιότητα…), για άλλη μια χρονιά.
Και γιατί κάτι τόσο ηλίθιο και εγκληματικό (εκ των αποτελεσμάτων!) πρέπει να εξακολουθεί “αξιωματικά”, να υπάρχει και να υφίσταται ως ιερή παράδοση; Πεθαίνουν την ώρα την Ανάστασης, άρα δεν έχουν φόβο κάποτε θ’ αναστηθούν….Αρκεί να μην “πεθάνει” το έθιμο…Τι άλλο να υποθέσω πως σκέπτονται, άμεσα και έμμεσα αρμόδιοι, όταν το “έθιμο” εξελίσσεται κάθε χρόνο όλο σε πιο βάρβαρο, όλο σε πιο ματωμένο.
