Στην προσεχή Δευτέρα είναι στραμμένα τα βλέμματα των νησιωτών του Ανατολικού Αιγαίου, καθώς τότε θα γίνουν οι νεώτερες ανακοινώσεις της Κυβέρνησης σχετικά με τον θαλάσσιο τουρισμό, τους πλόες των σκαφών αναψυχής και τον εμπλουτισμό της λίστας των χωρών από τις οποίες τα λιμάνια μας θα δέχονται κατάπλους.
Προς το παρόν, ο τρόπος με τον οποίο άνοιξε το yachting εξυπηρετεί μόνο τις μαρίνες του Αργοσαρωνικού, τις Κυκλάδες και τα νησιά του Ιονίου. Η Δωδεκάνησος και γενικότερα το αρχιπέλαγος του Αιγαίου ελάχιστο όφελος έχουν από τα όσα έχουν αποφασιστεί και ισχύουν σήμερα για τις θαλαμηγούς, τα super yacht και τα σκάφη αναψυχής ιδιωτών και επαγγελματιών.
Η ζήτηση και
το πρόβλημα
«Πότε θ’ ανοίξει η Ελλάδα;». Το ερώτημα διατυπώνεται διαρκώς από χιλιάδες ιδιοκτήτες σκαφών αναψυχής προς όλους τους ναυτιλιακούς πράκτορες που δραστηριοποιούνται στα Δωδεκάνησα. Η ανυπομονησία τους είναι έντονη, καθώς η χώρα μας άνοιξε μεν τα σύνορα για το yachting, όμως με όρους μη πρακτικούς και για αγορές που ουδεμία σχέση έχουν με το Ανατολικό Αιγαίο. Δηλαδή, άνοιξε η αγορά για τα σκάφη που προέρχονται από την Ευρώπη, όπως και από ορισμένες αραβικές χώρες, καθώς και μιας σειράς άλλων περιοχών του πλανήτη που είτε αδιαφορούν για την ελληνική ανατολική ακτογραμμή, είτε το τελευταίο που τους ενδιαφέρει ως λαός είναι το yachting (έχουμε αποφασίσει ως χώρα να δεχόμαστε yachters από τη Ρουάντα).
Απεναντίας, χώρες όπως ο Λίβανος, η Ιορδανία, η Τουρκία, οι οποίες κάθε καλοκαίρι τροφοδοτούν τα νησιά μας με πλήθος επισκεπτών παραμένουν κλειστές. Το μόνο που ως χώρα δεχόμαστε από τις συγκεκριμένες περιοχές είναι ο κατάπλους σκαφών με την προϋπόθεση ότι σε αυτά θα επιβαίνει μόνο το πλήρωμα.
Βέβαια, δεν θα είχαν πρόβλημα οι ιδιοκτήτες των σκαφών να δώσουν εντολή πλεύσης της θαλαμηγού τους από την Τουρκία προς τη Ρόδο κι εκείνοι φτάσουν στο νησί με ιδιωτικό αεροσκάφος κι ακολούθως να επιβιβαστούν στο superyacht τους για να ξεκινήσουν κρουαζιέρα στο Ανατολικό ή Νότιο Αιγαίο. Κάτι τέτοιο εύκολα θα μπορούσαν να το πράξουν, ειδικά εκείνοι που δαπανούν μερικές χιλιάδες ευρώ μόνο και μόνο για να έχουν δυο μπουκάλια καλό κρασί στο βραδινό τους τραπέζι.
Όμως, ούτε αυτό μπορεί να γίνει, καθώς οι καπετάνιοι των θαλαμηγών και αυτού του είδους των σκαφών πολυτελείας συνήθως δεν έχουν «Ναυτικό Φυλλάδιο» και κάτι τέτοιο από τα Λιμεναρχεία της Δωδεκανήσου ερμηνεύεται ως εξής: ‘τα πρόσωπα αυτά δεν είναι επαγγελματίες ναυτικοί, άρα δεν αποτελούν πλήρωμα, συνεπώς η θαλαμηγός δε γίνεται δεκτή για ελλιμενισμό στην Κολώνα ή στη Μαρίνα Ρόδου’.
Το παράδοξο είναι ότι η ίδια θαλαμηγός, με τα ίδια πρόσωπα ως πλήρωμα, θα γινόταν δεκτή για ελλιμενισμό σε λιμενική υποδομή της Κέρκυρας.
Η νομοθεσία που αφορά στο yachting είναι τόσο ασαφής, ώστε να αφήνει την ευθύνη στους κατά τόπους λιμενάρχες να την ερμηνεύσουν κατά το δοκούν και από μόνοι τους να αποφασίσουν για το σωστό και το λάθος.
Ποιο είναι το ζητούμενο
για την απόφαση της προσεχούς Δευτέρας
Από την Κωνσταντινούπολη μέχρι τον Λίβανο της Ανατολικής Μεσογείου και την Ιορδανία στην Ερυθρά Θάλασσα βρίσκονται σήμερα ελλιμενισμένα χιλιάδες σκάφη αναψυχής, όλων των μεγεθών και όλα είναι έτοιμα να αποπλεύσουν για το Αιγαίο. Οι ιδιοκτήτες, όπως και τα πληρώματά τους είναι όλοι εμβολιασμένοι και όλοι τους είναι διατεθειμένοι να κάνουν PCR Test πριν και μετά από κάθε λιμάνι.
Τα σκάφη αναψυχής αποτελούν μια από τις κεντρικές, κινητήριες δυνάμεις για τις οικονομίες των μικρών και μεγαλύτερων νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Σύμη, Χάλκη, Τήλος, Νίσυρος, Λέρος, Πάτμος, Κως, Κάρπαθος, Κάσος παρουσιάζουν υψηλή εξάρτηση από το yachting. Δυστυχώς, οι «σκαφάτοι» των αγορών που άνοιξαν την περασμένη εβδομάδα, απλώς δεν επιλέγουν το Ανατολικό Αιγαίο. Είναι πελάτες του Αργοσαρωνικού, είναι πελάτες των Κυκλάδων και του Ιονίου πελάγους, όχι του Ανατολικού Αιγαίου.
Συνεπώς, το πρώτο ζητούμενο από τις αποφάσεις των συναρμόδιων ελληνικών υπουργείων είναι να γίνονται δεκτοί οι κατάπλοι και από τις χώρες που κατά παράδοση τροφοδοτούν τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Μια τέτοια απόφαση θα δώσει ανάσα ζωής σε χιλιάδες μικρονησιώτες, που είτε διαθέτουν δική τους επιχείρηση, είτε λειτουργούν ως εργαζόμενοι σε αυτές.
Αποτελεί, δε, ζητούμενο να δοθεί ένα τέρμα στις ασάφειες, όπου αυτές υπάρχουν στην κείμενη νομοθεσία που αφορά στην αναγνώριση του ποιος είναι «επαγγελματίας ναυτικός» και ποιος όχι, αν είναι αρκετό ένα κρατικό πτυχίο καπετάνιου ή εάν θα απαιτείται και η κατοχή «ναυτικού φυλλαδίου». Αρκεί μια διευκρινιστική εγκύκλιος ώστε να μην είναι επιφορτισμένα τα Λιμεναρχεία και οι κατά τόπους λιμενάρχες να προχωρούν σε ερμηνείες Νόμων και μέσα σε όλα τα προβλήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν, να πρέπει επιπρόσθετα να έρχονται σε καθημερινή αντιπαράθεση με τους ναυτιλιακούς πράκτορες. Η ευθύνη στο θέμα αυτό βαρύνει αποκλειστικά το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και η απουσία εθνικής στρατηγικής στο θέμα αυτό είναι αδικαιολόγητη.
Όλες αυτές οι μικρές, πλην όμως σοβαρές λεπτομέρειες καταδεικνύουν ότι ακόμα ο προορισμός Ελλάδα δεν έχει κατακτήσει τον τίτλο της «Ωριμότητας» και η πανδημία αποτελεί μια καλή ευκαιρία για τη λήψη αποφάσεων λειτουργικών για όλους.
