Ο διάλογος αφορούσε την διαχείριση του νερού ως δημοσίου αγαθού από τη ΔΕΥΑΡ και έχει ως εξής:
Λοΐζος Λοΐζος: Έθεσε και οκτώ ερωτήματα ο κ. Χατζημάρκος
Αλέξανδρος Κολιάδης: Καλά έκανε. Ποιος θα πρέπει να τα απαντήσει;
Λοΐζος Λοΐζος: Η ΔΕΥΑΡ, εσείς, δεν ξέρω.
Αλέξανδρος Κολιάδης: Δεν ξέρω. Το δικαστήριο δεν θα αποφασίσει; Θα απαντήσω εγώ για τα οικονομικά της ΔΕΥΑΡ; Δεν καταλαβαίνω. Είμαι εγώ υπόλογος να απαντήσω στην Περιφέρεια ποια είναι τα οικονομικά της ΔΕΥΑΡ; Δεν ξέρω, δεν το έχω ξανακούσει αυτό το πράγμα. Εγώ απαντάω αυτά που οφείλω να απαντήσω. Να με καλέσει το δικαστήριο να απαντήσω. Να απαντήσω εγώ, αύριο το πρωί θα μου πούνε πόσες ώρες κοιμάμαι και με ποιόν κοιμάμαι, θα απαντήσω; Θα απαντήσετε; Γιατί; Τι είμαι, είμαι εγώ υπόλογος να δώσω απαντήσεις σε πράγματα που έχουν να κάνουν με εμάς;
Ο διάλογος αυτός συνιστά μια θεσμικά και πολιτικά αποκαλυπτική στιγμή. Ο τρόπος με τον οποίο ο δήμαρχος αντιδρά απέναντι σε θεμελιώδη ερωτήματα για τη ΔΕΥΑΡ, και ειδικά για τη διαχείριση του νερού, ως κοινωνικού αγαθού, με διαστάσεις που αφορούν την οικονομία, τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον, φανερώνει μια ανησυχητική αντίληψη εξουσίας — αδιαφανή και ιδιοκτησιακή.
Ο δήμαρχος όχι μόνο αρνήθηκε να απαντήσει, αλλά προχώρησε σε δύο πρωτοφανείς και βαθιά προβληματικές αποκαλύψεις:
πρώτον, ότι θεωρεί τα θέματα διαχείρισης του νερού ως “πράγματα που έχουν να κάνουν με εμάς”, και δεύτερον, ότι εξισώνει τη διαφάνειας στην διαχείριση ζητημάτων της δημόσιας ζωής με ερωτήσεις για την προσωπική του ζωή.
«Τι είμαι, είμαι εγώ υπόλογος να δώσω απαντήσεις σε πράγματα που έχουν να κάνουν με εμάς;», ερωτά ο δήμαρχος
Εδώ δεν έχουμε απλώς μία άρνηση ευθύνης· έχουμε καθαρή αποτύπωση ιδιοκτησιακής αντίληψης για ένα δημόσιο αγαθό. Ο δήμαρχος διαχωρίζει το “εμείς” από την κοινωνία, υπονοώντας ότι η ΔΕΥΑΡ —και κατ’ επέκταση το ίδιο το νερό— δεν ανήκει στους πολίτες, αλλά στον ίδιο και τους συνεργάτες του. Σαν να λέει, δικό μας είναι το νερό, με ποιο δικαίωμα με ρωτάτε; Αυτό είναι θεσμικά ανεπίτρεπτο και πολιτικά επικίνδυνο.
Το νερό, ως συνταγματικά κατοχυρωμένο δημόσιο αγαθό, δεν ανήκει σε κανέναν οργανισμό, καμία παράταξη, κανένα πρόσωπο. Ανήκει στην κοινωνία η οποία απαιτεί διαφάνεια, λογοδοσία και κοινωνικό έλεγχο. Η δήλωση του δημάρχου κινείται έξω από κάθε έννοια δημόσιας διοίκησης και θυμίζει φεουδαρχικές αντιλήψεις, όπου ο τοπικός άρχοντας διαχειρίζεται κατά το δοκούν τα δημόσια αγαθά, χωρίς να αισθάνεται υπόλογος. Όταν δεν αντιλαμβάνεται ότι οφείλει απαντήσεις για τον τρόπο που ο Δήμος διαχειρίζεται το νερό, τότε έχουμε να κάνουμε με ιδιοκτησιακή νοοτροπία εξουσίας, που παραπέμπει σε άλλες εποχές.
Η πιο προκλητική, ωστόσο, η πιο εξωφρενική δήλωση του δημάρχου δεν ήταν η άρνηση ευθύνης. Ήταν η απόπειρα γελοιοποίησης του θεσμικού ελέγχου, με την εξίσωση της λογοδοσίας με την “κλειδαρότρυπα”.
Η φράση «Αύριο το πρωί θα μου πούνε πόσες ώρες κοιμάμαι και με ποιον κοιμάμαι, θα απαντήσω;» είναι σοκαριστική όχι μόνο ως ύφος, αφού η πολιτική λογοδοσία εκχυδαΐζεται, αλλά και ως μετατόπιση της συζήτησης από τον δημόσιο στον ιδιωτικό χώρο!
Πρόκειται για σκόπιμη ρητορική εκτροπή που εξισώνει ένα κρίσιμο ζήτημα δημοσίου συμφέροντος —το οικονομικό και περιβαλλοντικό αποτύπωμα της διαχείρισης του νερού— με ερωτήσεις για την προσωπική ζωή. Ο δήμαρχος επιχειρεί να γελοιοποιήσει το ερώτημα για να το αποδομήσει. Επιδιώκει τον ευτελισμό της συζήτησης, ώστε να αποφευχθεί η ουσία. Λέει: αν τολμάτε να με ρωτάτε για το νερό, αύριο θα με ρωτάτε και για το κρεβάτι μου!
Αλλά τα ερωτήματα για τη ΔΕΥΑΡ δεν είναι… αδιάκριτα, ούτε προσωπικά. Είναι απολύτως θεσμικά γιατί σχετίζονται με τον τρόπο που διοικείται ένας ολόκληρος Δήμος, με τα οικονομικά των πολιτών, με την ποιότητα του νερού που πίνουμε, με την περιβαλλοντική πολιτική που επηρεάζει γενιές.
Αυτός ο σοκαριστικός διάλογος πρέπει να αποτελέσει καμπανάκι για όλους. Για την κοινωνία της Ρόδου, για τα ΜΜΕ, για τους ίδιους τους θεσμούς. Το νερό δεν είναι κτήμα κανενός. Και η λογοδοσία δεν είναι προαιρετική, ούτε πεδίο χλευασμού και εκχυδαϊσμού από ανθρώπους που αδυνατούν να αντιληφθούν το βάρος των θεσμών που εκπροσωπούν. Είναι η θεμέλια λίθος της δημοκρατίας. Είναι η στρεβλή και επικίνδυνη αντίληψη περί ιδιωτικότητας που αποκτούν συνήθως πολιτικοί όταν πια συμπληρώσουν κάποιες δεκαετίες σε θέσεις ευθύνης και εδώ προκύπτει το ερώτημα: πότε πρόλαβε ο δήμαρχος Ρόδου να αποκτήσει την αντίληψη ότι τα ζητήματα του δημόσιου βίου είναι προσωπικά του ζητήματα;
Στους 17 μήνες που βρίσκεται ο Αλέξανδρος Κολιάδης στο τιμόνι του Δήμου Ρόδου, πρόλαβε να αποκτήσει την αντίληψη ότι η συζήτηση για την συλλογική-κοινωνική διάσταση του πολυτιμότερου δημόσιου αγαθού, του νερού, είναι ισότιμη με αυτή που τον αφορά στις επιλογές του στην κρεβατοκάμαρα του;
