Μετά τα όσα απίστευτα διαβάσαμε στην κυριακάτικη «δημοκρατική», μιας (ακόμη) ψυχολογικής, σωματικής και σεξουαλικής ενδοοικογενειακής βίας με θύμα μητέρα δύο ανήλικων παιδιών , ηχούν στα αυτιά μου, τα λόγια της Υφυπουργού Εργασίας, για θέματα Δημογραφικής Πολιτικής και Οικογένειας (πρώην ΓΓ Ισότητας…) κα Μαρίας Συρεγγέλα, όταν κλήθηκε να δώσει μια κυβερνητική απάντηση για τις γυναικοκτονίες και την ενδοοικογενειακή βία. Ανάμεσα σε όσα είπε, ήταν και το ότι δεν είμαστε δα και Βενεζουέλα ή Μεξικό.Κάτι που δείχνει το επίπεδο του πήχυ του σεβασμού των γυναικείων δικαιωμάτων δια κυβερνητικού στόματος. Είναι το κλασικό επιχείρημα του εφησυχασμού «Αλλού είναι χειρότερα» .Σημαίνει ότι η έμφυλη ισότητα δεν είναι στοιχειώδης υποχρέωση ενός πολιτισμένου κράτους, αλλά ένα ως εκ θαύματος επίτευγμα που θα έπρεπε να είμαστε και ευγνώμονες που απολαμβάνουμε στο μέγεθος που το απολαμβάνουμε και με τις λίγες γυναικείες θυσίες που πληρώνουμε σαν λογικό αντίτιμο του. Με λίγα λόγια είμαστε υπερβολικές.
Μην είμαστε…υπερβολικές
