Είναι κοινός τόπος ότι η αλαζονεία συμβαδίζει με την εξουσία. Το έχουμε διαπιστώσει πολλές φορές στο παρελθόν, το διαπιστώνουμε καθημερινά και συνεχώς από όλη την γκάμα όσων ασκούν εξουσία.
Με περισσή αυταρέσκεια , εκφράζονται απαξιωτικά για πολιτικούς αντιπάλους.
Με περισσό θράσος, εκφράζονται απαξιωτικά και προσβλητικά σε πολίτες οι οποίοι έχουν άλλη άποψη από το “αλάθητό” τους , που τολμούν να έχουν αντιρρήσεις για την πολιτική τους,
Αναγορεύονται όσοι έχουν άλλη άποψη σε «υπονομευτές» της βασιλείας τους. Ταμπελιάζονται ως οπαδοί κομμάτων, αντιθέτων της προτίμησης του βουλευτή, υπουργού, αυτοδιοικητικού ή κομματικού στελέχους, οι οποίοι θεωρούν ότι αυτοί και μόνοι εκφράζουν πλέον τις αγωνίες και τις απόψεις του ελληνικού λαού, ξεχνώντας ότι είναι απλοί υπηρέτες του και όχι Μεσσίες.
Η αλαζονεία και η υπερφιαλοσύνη , η απαξίωση της έκφρασης άλλης γνώμης από την δική τους από τους πολίτες, δεν αποτέλεσαν ποτέ καλό σύμβουλο για τούς κατέχοντες τους θώκους της εξουσίας.
Έχει αποδειχτεί πολλάκις στην πρόσφατη ιστορία, αλλά δυστυχώς τα παθήματα των άλλων δεν γίνονται μαθήματα.
Ας προσγειωθούν όμως όσο γίνεται νωρίτερα στην πραγματικότητα, γιατί τα όρια ανοχής και αντοχής της κοινωνίας είναι πλέον ελαχιστοποιημένα.
Διαφορετικά, πολύ γρήγορα θα διαπιστώσουν ότι οι καρέκλες της εξουσίας είναι ναρκοθετημένες…
Οι αλαζόνες, όπως λέγανε παλιότερα οι θυμόσοφοι άνθρωποι, μοιάζουν με τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι περπατάνε με ξυλοπόδαρα. Νομίζουν ότι είναι ψηλοί, αλλά πέφτουν εύκολα.
«Αλαζονεία εμπόδιον σοφίας» έλεγε επίσης ο παππούς Αριστοτέλης.
