Τραπεζάκια έξω λοιπόν

Μέτρα για τον κορωνοϊό μπορεί πλέον να μην ισχύουν σε καμία δραστηριότητα, μπορεί να έχουμε καταργήσει εδώ και καιρό την υποχρεωτική χρήση της μάσκας και να μην υπάρχει κανένας απολύτως περιορισμός για τη χωρητικότητα σε καφετέριες, εστιατόρια αλλά και καταστήματα γενικότερα, ωστόσο η πανδημία φαίνεται να διατηρεί ένα ισχυρό «οχυρό», αυτό της επέκτασης των …τραπεζοκαθισμάτων. Τα αρμόδια υπουργεία έκλεισαν για άλλη μια φορά το μάτι στους επιχειρηματίες της εστίασης εις βάρος του δημόσιου χώρου, παρατείνοντας την παραχώρηση ατελώς, πέραν του αναλογούντος και προβλεπομένου από την άδεια χρήσης κοινοχρήστου χώρου, πρόσθετος κοινόχρηστος χώρος για ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων με αιτιολογία «ώστε η λειτουργία των καταστημάτων να καταστεί βιώσιμη, χωρίς να τεθεί σε κίνδυνο η υγεία του προσωπικού και των αποδεκτών των υπηρεσιών των εν λόγω καταστημάτων» Είναι προφανές ότι η παράταση λόγω του κορωνοϊού αποτελεί ένα πρόσχημα. Για όλα τα άλλα έχει τελειώσει ο κορωνοϊός, για τα τραπεζοκαθίσματα δε λέει να τελειώσει. Πάντοτε ασκούνταν πιέσεις για την αύξηση της κατάληψης του δημόσιου χώρου. Ρυθμίσεις σαν κι αυτήν ( ή σαν την άλλη προ καιρού για τον αιγιαλό προκειμένου να αποφευχθούν κατεδαφίσεις) δείχνουν έλλειψη σεβασμού στην έννοια του δημόσιου χώρου, ο οποίος πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι δεν υπάρχει ούτε για τα έσοδα του οικείου δήμου, ούτε και για την επέκταση των ιδιωτικών χρήσεων. Υπάρχουν δρόμοι στους οποίους τα ήδη μικρά πεζοδρόμια έχουν εξαφανιστεί και οι πολίτες αναγκάζονται να κινούνται μέσα στον δρόμο, ανάμεσα στα διερχόμενα οχήματα. Υπάρχουν πλατείες που έχουν “εξαφανιστεί” ως δημόσιοι χώροι, καθώς καταλαμβάνονται σχεδόν στο σύνολό τους. Τραπέζια έξω υπάρχουν σε όλες τις πόλεις του κόσμου, ιδίως σε τουριστικές περιοχές, δίνουν έναν τόνο χαράς και ζωντάνιας, αλλά με κάποιο μέτρο. Θα δείξει εάν  αυτό το… άπλωμα θα μείνει και μετά την λήξη του συναγερμού. Γιατί έχει αποδειχθεί σ’ αυτή τη χώρα πως ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.