Παγκόσμια Ημέρα κατά της κακοποίησης των γυναικών. Μια ημέρα που δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Υπάρχει όμως, τα στοιχεία ανατριχιαστικά, κάθε χρόνο χειρότερα και έτσι, παραμένει επίκαιρη μέσα στα χρόνια της πολιτισμένης μας κοινωνίας. Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για να ασκήσεις βία. Δεν υπάρχει καμία κακή στιγμή που δεν υπολόγισες. Δεν υπάρχει «ένα χαστούκι ήταν μόνο», «μια σπρωξιά», «ένα βρισίδι, σιγά το πράγμα…». Ο πόνος δεν είναι εκείνος από τα χτυπήματα. Κάθε χτύπημα σε μια γυναίκα, κάθε μελανιά, κάθε σημάδι, κάθε απαξιωτική λέξη, είναι ρωγμές και χαραγματιές στην ψυχή της που θα μείνουν αγιάτρευτες όσο αναπνέει. Είναι οι σκέψεις που περνάνε από το μυαλό της και την πονάνε πιο πολύ. Είναι οι λέξεις που προσπαθεί να αρθρώσει για να σταματήσει την βία και δεν βγαίνουν. Είναι τα σημάδια που σβήνουν, αλλά εκείνη ξέρει πάντα πού είναι. Μπορεί το δέρμα της να καθαρίσει από τις μελανιές αλλά εκείνη ξέρει να σου δείξει πού ήταν το κάθε σημάδι. Η μέρα αυτή υπάρχει, γιατί ο περίγυρος αποφάσισε πως «έλα μωρέ, τα’ θελε κι αυτή». Η μέρα αυτή υπάρχει, γιατί η βία δεν σταματά στα σωματικά χτυπήματα. Η σκληρότερη βία, είναι το μετά. Η πιο ξεδιάντροπη βία είναι εκείνων που ξέρουν και δεν μιλάνε. Εκείνων που επιλέγουν την ησυχία τους.
Μια μέρα που δεν θα έπρεπε να υπάρχει
