Μια φορά και έναν καιρό, στην μακρινή Ελλάδα ήταν ένας Βεζίρης, ο οποίος ονειρευόταν να γίνει Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη… Ο κουτοπόνηρος Βεζίρης Ιζνογκούντ, εκμεταλλευόμενος την δύσκολη θέση στην οποία είχε περιέλθει ο Χαλίφης που αναζητούσε λύσεις για να σώσει το χαλιφάτο του απο την οικονομική καταστροφή, άρχισε σταδιακά και μεθοδικά να μηχανεύεται τρόπους για να στρέψει το χαλιφάτο εναντίον του Χαλίφη, να το πάρει με το μέρος του ώστε να γίνει επιτέλους Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη. Μα το μόνο που ένοιαζε τον κουτοπόνηρο Βεζίρη, ήταν η καρέκλα. Ούτε να βρει λύσεις για τα προβλήματα του χαλιφάτου, ούτε να σκεφτεί πώς θα γίνει καλύτερος Χαλίφης, ούτε να σκεφτεί πώς θα το διοικήσει. Το μόνο που τον ενδιέφερε πάντα, ήταν να γίνει Χαλίφης…
Ενσπείροντας τον φόβο, το θυμό και το μίσος και δίνοντας ψεύτικες ελπίδες στο λαό, έχοντας πάντα στο πλάι του τον όχι και τόσο χαζό τελικά Μπλιαχ, κατάφεραν με τον καιρό να πάρουν το χαλιφάτο με το μέρος τους υποσχόμενοι χρυσά νομίσματα, μπόλικο φαγητό, σπίτι για όλους, αποχή από τους πολέμους και ζωή χαρισάμενη… Τι κι αν ο Χαλίφης προσπαθούσε να προειδοποιήσει τον λαό για τον ολίγιστο Βεζίρη; Τα ωραία λόγια του κουτοπόνηρου Βεζίρη και οι εύκολες λύσεις ήταν προτιμότερα για τον λαό, από την πικρή αλήθεια. Κι έτσι ένα μεγάλο μέρος του χαλιφάτου που πίστεψε ότι θα μπορεί να τρώει με χρυσά κουτάλια, ξεσηκώθηκε υπέρ του Βεζίρη, βγήκε στους δρόμους και με τη δική του βοήθεια ο κουτοπόνηρος και ολίγιστος Βεζίρης έγινε τελικά Χαλίφης…
Μα αντί για ανέμελες και ανέφελες ημέρες, ήρθαν ημέρες δύσκολες… Το χρυσά νομίσματα όχι μόνο δεν έπεσαν από τον ουρανό αλλά ο καινούριος Χαλίφης ανέθεσε στον βοηθό του Μπλιαχ, να στείλει στρατό για να πάρει από το λαό μερίδιο από το πενιχρό εισόδημά του, ως φόρο στον νέο ηγεμόνα.
Όχι μόνο δεν έγινε περισσότερο το φαγητό για όλους αλλά για πολλούς λιγόστεψε. Όχι μόνο δεν απέκτησαν όλοι σπίτια αλλά πολλοί τα έχασαν αφού ο σκληρός Χαλίφης δεν έδειξε έλεος στους οικονομικά αδύναμους όπως τους είχε υποσχεθεί και προτίμησε να τους πετάξει στο δρόμο.
Οχι μόνο δεν σταμάτησαν οι πόλεμοι, αλλά ο λαός έβγαινε μπροστά να πολεμήσει τους νέους “κακούς” που του υπέδειξε ο Χαλίφης.
Και κάπως έτσι το χαλιφάτο της μακρινής Ελλάδας μπήκε σε ακόμα μεγαλύτερες περιπέτειες. Κανείς δεν μπόρεσε να απαντήσει αν ο φιλόφοξος Βεζίρης ήταν τελικά ένας κοινός ψεύτης ή ένας ανίκανος ηγέτης. Κανείς δεν ξέρει τι θα είχε συμβεί αν ο Ινζογκούντ, δεν είχε ανατρέψει τον Χαλίφη και αν ο λαός δεν είχε επιλέξει τα εύπεπτα ψέματα αντί της σκληρής αλήθειας.
Ο κουτοπόνηρος Χαλίφης πια έρχεται αντιμέτωπος καθημερινά με τα ψέματά του και ο λαός που βλέπει μέρα με τη μέρα ότι εξαπατήθηκε είναι έτοιμος να ξαναβγεί στους δρόμους και να ζητήσει το κεφάλι του επί πίνακι. Κι αυτός ο ολίγιστος, δεν αισθάνθηκε ούτε μια στιγμή την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη. Ούτε για τις ψευτιές του, ούτε για τα δεινά που επεφύλαξε στον λαό του.
Το παραμύθι αυτό δεν έχει τέλος… Οσο το χαλιφάτο επιλέγει τον Χαλίφη προτιμώντας τα μεγάλα και παχιά λόγια από την ωμή αλήθεια και την κοινή λογική, πάντα θα μπαίνει σε περιπέτειες. Και πάντα ένας ολίγιστος θα καταφέρνει να του κάθεται στο σβέρκο…
Α-τυπος και υπογραμός: Ο ολίγιστος
