Κι όλα τα ίδια μένουν

Μεγάλος θόρυβος για τα Αγγλικά στο Νηπιαγωγείο κι ενώ το πρόβλημα είναι αλλού. Τι είδους Αγγλικά μαθαίνουν τα παιδιά στα 12 χρόνια που πάνε σχολείο. Γιατί αναγκάζονται να πηγαίνουν και σε ιδιωτικό φροντιστήριο; Γιατί οι γονείς ξοδεύουν χρήματα όχι για να μάθει το παιδί τους μια δεύτερη ξένη γλώσσα, αλλά για να μάθει αυτή που διδάσκει το δημόσιο σχολείο. Αναπάντητο ερώτημα που δεν απασχολεί και δεν απασχόλησε κανέναν στην δημόσια συζήτηση με αφορμή ένα ακόμη νομοσχέδιο για την Παιδεία, όπως φυσικά δεν απασχολεί και δεν απασχόλησε κανέναν η παραπαιδεία. Είναι εξοργιστικό για παράδειγμα, να θεωρείται φυσιολογικό τα παιδιά της τρίτης Λυκείου να μην πηγαίνουν τον τελευταίο μήνα στο σχολείο, χρησιμοποιώντας τις απουσίες τους, προκειμένου να πηγαίνουν φροντιστήριο ενόψει Πανελληνίων. Και ακόμη πιο εξοργιστικό, αυτό να χρησιμοποιείται ως επιχείρημα από την ίδια την Υπουργό, για το μικρό ποσοστό  επιστροφής μαθητών/τριών στην Γ’ Λυκείου όταν κρίθηκε σκόπιμο να ανοίξουν τα σχολεία μετά το lock down. Δεν επέστρεψαν λέει γιατί ως γνωστό κάθε χρόνο προτιμούν να πηγαίνουν στο φροντιστήριο αυτό το διάστημα. Κι ύστερα όλοι μείναμε ευχαριστημένοι από την εξήγηση, τσακωθήκαμε για τα Αγγλικά των νηπίων και από προχθές έχουμε ένα ακόμη «μεταρρυθμιστικό» νομοσχέδιο για την Παιδεία. Καμία σχέση βέβαια με την σημασία της λέξης, όπου μεταρρύθμιση σημαίνει: «σύνολο σημαντικών αλλαγών σε έναν τομέα, που αποσκοπούν στη λύση προβλημάτων, την εύρυθμη λειτουργία του, την προσαρμογή του σε νέα δεδομένα».