Με ένα τηλεοπτικό του διάγγελμα προς τον γαλλικό λαό και εμφανώς συγκινημένος, ο 62χρονος πολιτικός ανακοίνωσε ότι δεν θα είναι υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του 2017. Ηταν, λένε, μια αναμενόμενη απόφαση καθώς οι χαμηλές του επιδόσεις στις δημοσκοπήσεις δεν του επέτρεπαν να αισιοδοξεί σε ένα προεκλογικό αγώνα ήδη ιδιαίτερα σκληρό. Ομως από αυτό το βράδυ, ο Ολάντ έγινε ο πρώτος εν ενεργεία πρόεδρος στη μεταπολεμική ιστορία της Γαλλικής Δημοκρατίας που αποφασίζει να μη διεκδικήσει ανανέωση της πρώτης θητείας του. Και αυτό θα είναι ένα βάρος που θα το κουβαλήσει στο υπόλοιπο του πολιτικού του βίου.
Απευθυνόμενος από την τηλεόραση προς τον γαλλικό λαό, ο Ολάντ είπε πως έχει επίγνωση του βάρους της απόφασης του, αναγνωρίζοντας και το ρίσκο που θα είχε μία υποψηφιότητα χωρίς ισχυρή λαϊκή υποστήριξη – τέτοια αυτογνωσία και ταπεινότητα δεν είναι συνηθισμένη στη γαλλική πολιτική. Κάλεσε δε τους γάλλους πολίτες σε εγρήγορση, μπροστά στην απειλή των ακροδεξιών. Παράγοντες του Σοσιαλιστικού Κόμματος, στο οποίο ανήκει ο Ολαντ, έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την απόφασή του «δύσκολη» αλλά και «γενναία». Ηταν μια θυσία του (αντιδημοφιλή) Ολάντ ώστε να μην επικρατήσουν τελικά ο εξτρεμισμός και ο συντηρητισμός, αναγνώρισαν όλοι στο Κόμμα.
Το μόνο που είχε να επιδείξει ο Ολάντ, λένε οι αναλυτές, είναι η Συμφωνία του Παρισιού, η πρώτη διεθνούς κλίμακας συμφωνία για την προστασία του περιβάλλοντος, που υπογράφηκε στη γαλλική πρωτεύουσα τον Δεκέμβριο του 2015. Αλλά και αυτή τίθεται πια εν αμφιβόλω λόγω Ντόναλντ Τραμπ.
Ισως η μόνη «επιτυχία» του Φρανσουά Ολάντ να ήταν τελικά η… Ελλάδα. Ο γάλλος ηγέτης, ξεχνώντας τις προσβολές του Αλέξη Τσίπρα το 2012, βοήθησε σε μέγιστο βαθμό να ξεπεραστεί η κρίση του καλοκαιριού του 2015 και κατάφερε να κρατήσει τη χώρα μας στην Ευρωζώνη, προστατεύοντας με κόπο αυτήν την εύθραυστη ισορροπία στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ο πρόεδρος Ολάντ ήταν -και είναι- ένας φίλος της Ελλάδας, όπως τον έχει χαρακτηρίσει ο ίδιος ο κ. Τσίπρας (που ξέχασε τα «Ολαντρέου»). Επισκέφτηκε δύο φορές την Αθήνα την εποχή της κρίσης, όταν οι άλλοι ευρωπαίοι ηγέτες δεν ήθελαν καν να φωτογραφηθούν δίπλα στους έλληνες πολιτικούς. Μετά δε το οδυνηρό δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, ήταν εκείνος που έπεισε και βοήθησε την ελληνική κυβέρνηση και τους δανειστές να συνεργαστούν για να αποφευχθεί ένα Grexit που τότε έμοιαζε ώρες μακριά. Με την επικείμενη αποχώρησή του από το Μέγαρο Ηλυσίων, η Ελλάδα χάνει έναν ακόμη φίλο, μετά τον Τζακ Λιου, τον υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ που αποχωρεί στις 20 Ιανουαρίου μαζί με τον Μπαράκ Ομπάμα από τον Λευκό Οίκο.
Δεν θα είναι εύκολα τα πράγματα, ούτε για εμάς, ούτε βέβαια για τους Γάλλους. Οι γάλλοι σοσιαλιστές θα επιλέξουν τον υποψήφιό τους μέχρι τον προσεχή Ιανουάριο. Θα είναι ο σκληρός και πιο κεντρώος Μανουέλ Βαλς; Το πιθανότερο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο σημερινός πρωθυπουργός θα είναι και ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας – κάθε άλλο.
Φαβορί για μια θέση στον β΄γύρο, απέναντι στη σίγουρη Μαρίν Λεπέν του Εθνικού Μετώπου, είναι ο Φρανσουά Φιγιόν της Δεξιάς, ο οποίος έχει μια ατζέντα που κάνει τα ελληνικά μνημόνια να μοιάζουν με περίπατο στο πάρκο. Επιπλέον υπάρχει ο παράγοντας Εμανουέλ Μακρόν, ο νεαρός πρώην πλέον υπουργός Οικονομίας, ο οποίος θεωρείται μια κεντρώα λύση, απέναντι τόσο στη Λεπέν, όσο και στον Φιγιόν. Ολοι τους δεν έχουν κανέναν λόγο να παίζουν το χαρτί της εξωστρέφειας που έπαιξε ο Ολάντ, χωρίς τελικά να καταφέρει πολλά…
protagon.gr
