«Γνώση είναι κάτι που μπορείς να χρησιμοποιήσεις. Πεποίθηση είναι κάτι που χρησιμοποιεί εσένα» (Indres Shah)
«Η χρησιμότητα μιας άποψης είναι θέμα άποψης»
(John Stuart Mill)
Δεν «μαθαίνει» ο κόσμος από τόσα πολλά που (πρωτοφανές για την ανθρωπότητα ) έχει στην διάθεση του. Ούτε καν τώρα που πρέπει να ανατρέξει σε ιστορία, γεωπολιτική, οικονομία ώστε να κατανοήσει γιατί «παίζουν» πόλεμο εκεί κάτω.
Όλοι έχουμε δώσει προτεραιότητα στα στερεότυπα που δεκαετίες εγκαταστάθηκαν στο συλλογικό ασυνείδητο και προσποιούμαστε οτι «ξέρουμε» το γιατί συμβαίνουν ολα αυτά τα απάνθρωπα αλλά τραγελαφικά πολεμικά σκηνικά.
Και ο ωφελιμιστής του 18ου αιώνα J. S. Mill είχε δίκιο για τα συμβάντα : για να βγάλεις τελικά συμπέρασμα, για να δεις που σε χρησιμεύει η «άποψη» για τα γεγονότα, στο τέλος είναι καθαρά ζήτημα υποκειμενικής θέσης.
Αφθονούν λοιπόν οι αναλύσεις για τα δρώμενα στην Μέση Ανατολή αλλά προσωπικά φρονώ οτι μεθοδικότατα εκτροχιάζεται το Πραγματικό σε μια «ψηφιακή έρημο» γεμάτη γνώμες, ειδήσεις, πληροφορίες, γεγονότα.
Ακούσαμε τον κωμικοτραγικό πλανητάρχη να αναφέρεται σε συμμάχους και εχθρούς του με το κλασικό αμερικάνικο υπαινικτικό( what the f***…)
Ζούμε μια απίστευτη παγκόσμια τραγική κωμωδία. Ένα επικίνδυνο φιάσκο που η Ιστορία πραγματεύεται με ένα μηχανικό αυτόματο μεταξύ τρόμου και γέλιου.
«Πρόσεχε θα σε χτυπήσω» λέει η μεγάλη δύναμη. «Θα χτυπήσουμε συμβολικά, μην ανησυχείς» λέει η άλλη πλευρά.
Οι αλα Τραμπ εκεχειρίες ( της μιας ώρας σχεδόν) γίνονται κάτι σαν credit score system : Ρωσία – Ουκρανία πριν λίγους μήνες, και Ισραήλ – Ιράν σήμερα, ενώ ξέρουν οτι υπάρχει μέχρι και το (αμερικανικό ) VAR, αυτοί εκτελούν το πέναλτι αγνοώντας τον διαιτητή….!
Ο μεγάλος θεατρικός δημιουργός ( του παραλόγου) Ιονέσκο, μοιάζει μικρός μπροστά στο παράλογο σκηνικό των αναρτήσεων στα social media από ηγεσίες των εμπλεκομένων πλευρών, αφού η βόμβα και οι πύραυλοι νομίζει κανείς ότι πρώτα πάνε στο X ή στο Reel και μετά στον στόχο τους..!
Πόσο θα κρατήσει αυτή η μεσανατολική παρωδία που μετρά περισσότερες ανακοινώσεις επιτυχίας/ αποτυχίας( από αυτές για άμαχους νεκρούς ή στόχους συγκεκριμένους.Αλλά φυσικά, ότι μαθαίνουμε κανείς δεν ξέρει πλέον αν είναι αληθινό…
Και κανείς δεν ξέρει επίσης πόσο καιρό θα δουλεύει παράλληλα με την φονική μηχανή η επικοινωνιακή μηχανή ανάλυσης και περιγραφής όλων αυτών που γίνονται( σαν να επρόκειτο για «πρόβες πολέμου» μεταξύ χωρών και όχι πόλεμο)
«Είτε ο πόλεμος είναι άχρηστος πια, είτε ο άνθρωπος» έλεγε ο Richard Fuller, αμερικανός εφευρέτης.
Αλήθεια τώρα : γιατί ο πλανήτης να λέμε οτι κινδυνεύει όταν οι πύραυλοι ξέρουμε που θα πέσουν και σχεδόν πότε θα πέσουν ;
Τι είδους δυνητικός όλεθρος είναι αυτός που δεν κινεί ούτε το δαχτυλάκι των μεγάλων σπεκουλαδόρων στα χρηματιστήρια του καζινο-καπιταλισμού παρα μόνο σπρώχνει στα ύψη τις τιμές βασικών αγαθών ;
Κοιτάξτε : θα κρατήσει πολύ καιρό το πηγαινέλα πολέμου – ειρήνης. Το πλαίσιο αυτό μιας δήθεν κατάπαυσης του πυρός και μιας δήθεν ισορροπίας.
Οι αμερικανοί σχεδόν έχασαν το στοίχημα του επόπτη που θα ρύθμιζε το κακό (με χρήση του κακού). Αλλά μαζί με την μειωμένη γεωπολιτική τους αποτίμηση και υπεραξία, χάνει και το δολάριο τους( που χρωστάνε σε οικονομίες με δισεκατομμύρια ανθρώπων μέσα τους)….
