Του Κώστα Λαμπριανού
Έρχονται στιγμές που λες ότι αυτός ο ευλογημένος τόπος, όπου γεννηθήκαμε και ζούμε, δεν έχει σωτηρία. Είτε γιατί αυτοί που τον κυβέρνησαν, στα τελευταία σαράντα χρόνια, υπήρξαν άβουλοι, άτολμοι, δειλοί και μοιραίοι, είτε γιατί ο λαός δεν μπόρεσε να απαλλαγεί από συμπλέγματα τεσσάρων αιώνων σκλαβιάς, τα συμπεράσματα είναι μελαγχολικά, αποκαρδιωτικά.
Δεν ισχυρίζομαι ότι ο τοπικός πολιτικός κόσμος της μεταπολίτευσης δεν είχε γνώση των προβλημάτων , αλλά και των συγκριτικών πλεονεκτημάτων του, ώστε να σχεδιαστεί, να προγραμματιστεί, με ιεραρχημένες τις πραγματικές ανάγκες, και να υλοποιηθεί μακροπρόθεσμα ένα αναπτυξιακό πλάνο.
Αναμφίβολα, υπουργοί, βουλευτές, νομάρχες, δήμαρχοι, που παρέλασαν σ’ αυτά τα χρόνια, είχαν την γνώση, για να δώσουν τις σωστές απαντήσεις στα πραγματικά προβλήματα του, αλλά θυσίασαν την ουσία της πολιτικής στο σκηνικό των εντυπώσεων, της ματαιοδοξίας, και, ακόμα χειρότερο, της ιδιοτέλειας- συστατικού της διαπλοκής.
Άλλοι πάλι θυσίασαν την ουσιαστική πολιτική στον βωμό της κομματικής νομιμοφροσύνης, εξαπατώντας με κυνισμό τους πολίτες που τους εμπιστεύτηκαν.
Σήμερα, τα πράγματα είναι απελπιστικά, και θα γίνουν ακόμη χειρότερα, όσο και οι πολίτες παραμένουν κυνικά απαθείς.
Οι δημοκρατικές διαδικασίες έχουν πάει περίπατο, οι εντυπώσεις έχουν υποκαταστήσει την πραγματικότητα, ο πολιτικός λόγος ανούσιος, παραπλανητικός, οι επιθυμίες των κρατούντων αποπνέουν αυταρχισμό, οι υποσχέσεις, οι δεσμεύσεις και ενίοτε οι όποιες εξαγγελίες, δεν είναι παρά πολύχρωμα πυροτεχνήματα, ικανά όμως να μαγνητίσουν το βλέμμα για ελάχιστο χρόνο- αντιπερισπασμός στην αθλιότητα της πραγματικότητας.
Τρανταχτό παράδειγμα (προς αποφυγήν) ο Δήμος Ρόδου και ο δήμαρχος κ. Φώτης Χατζηδιάκος.
Κλείνει ερμητικά τα μάτια στη μαύρη καθημερινότητα των δημοτών αλλά βλέπει φαντάσματα να ροκανίζουν -τάχατες- την καρέκλα του, κυρίως μεταξύ των συνεργατών του.
Αυτοπροβάλλεται ως υπηρέτης, εγγυητής των δημοκρατικών λειτουργιών, αλλά γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του το Δημοτικό Συμβούλιο.
Υπεραμύνεται των θεσμών, της διαφάνειας της ηθικής και εντιμότητας, αλλά δεν διστάζει να συνομιλεί στο παρασκήνιο, στα σκοτεινά, με φερόμενους επενδυτές-και δη αφερέγγυους και αναξιόπιστους- για μπίζνες, με αντικείμενο τα χρυσαφικά και τ’ ασημικά του τόπου.
Η υπόθεση των παρασκηνιακών διαβουλεύσεων με τον κ. Ενρίκο Αϊντάν της «Καζίνο Ρόδου ΑΕ» δεν γεννά μόνον υποψίες στους πολίτες ως προς τις προθέσεις και επιδιώξεις του κ. δημάρχου. Αυτοαναιρεί, στην ουσία, τον θεσμικό ρόλο του, αυτοακυρώνει τις, κατά καιρούς, διακηρύξεις του περί διαφάνειας, καθιστά προφανή τον πολιτικό αυταρχισμό που τον διακρίνει και την απόλυτη περιφρόνηση του ρόλου των δημοτικών συμβούλων, πλειοψηφίας και μειοψηφίας.
Ο κ. Χατζηδιάκος γνώριζε ότι η εταιρεία, που υποσχόταν να μετατρέψει τη Ρόδο σε Λας Βέγκας, τελεί πλέον υπό την προστασία του Πτωχευτικού Κώδικα και τώρα έχει «πάρε δώσε» με τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων και την Δικαιοσύνη για φοροδιαφυγή ύψους 8.5 εκατ. ευρώ, όπως αποκάλυψε προ ημερών η «δημοκρατική της Ρόδου» και δεν έχει διαψευθεί από καμιά πηγή.
Οφείλει, επομένως, δημόσια συγγνώμη προς τον ροδιακό λαό για το διπλό ατόπημά του. Η ακίνητη περιουσία του Δήμου Ρόδου δεν είναι «κληρονομιά» του παππού του για να την διαχειρίζεται με τις φαντασιώσεις και ψευδαισθήσεις του· και υπό τον πανικό που τον διακατέχει διότι, κατά κοινήν παραδοχή, το άλλοτε «σμαραγδένιο νησί» ζει, επί της θητείας του, τις χειρότερες μέρες του, ενώ η λαϊκή οργή φουντώνει, ολοένα και περισσότερο- κάτι λιγότερο από 20 μήνες για τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Και, δεύτερον, είναι ξεδιάντροπο, άκρως υποτιμητικό, για να μην πω εξευτελιστικό, για τον θεσμικό ρόλο του να εκλιπαρεί τους αποικιοκράτες του Υπερταμείου- για να θυμηθούμε τον άθλιο, όσο και γελοίο «φίλο της Ρόδου» Γερμανό υπουργό Εργασίας Φούχτελ, που μας τον έφερε ο έτερος ψευτοσοσιαλιστής πολιτικός μέντοράς του Γιάννης Μαχαιρίδης για να μετατρέψει το νησί σε «ειδική οικονομική ζώνη», τουτέστιν εργασιακό μεσαίωνα.
Τα ιστορικά μνημεία όπως το Εθνικό Θέατρο, η Νέα Αγορά, τα Σφαγεία και άλλα, δεν είναι, ασφαλώς, του παππού του για να τα προσφέρει «πανωπροίκι» στους μνημονιακούς εταίρους και τοκογλύφους του μαύρου διεθνούς κεφαλαίου των «αγορών». Αυτούς που έχουν μετατρέψει την δόλια πατρίδα μας για 99 χρόνια σε, ελεεινής μορφής, αποικία.
Ο κ. Χατζηδιάκος, όμως, δεν ανήκει σ’ εκείνους τους πολιτικούς που αναγνωρίζουν τα λάθη τους δημόσια και με γενναιότητα, τυφλωμένος από τον πολιτικό εγωισμό, τον ναρκισσισμό, την αλαζονεία. Κυνηγός των ψευδαισθήσεων και των εντυπώσεων, έχει επιλέξει να είναι «δήμαρχος για τα πανηγύρια», αλλά θέλω να ελπίζω στην ολική επαναφορά του στην πραγματικότητα, προς όφελος της τοπικής οικονομίας και κοινωνίας.
Ίδετε, τι συμβαίνει με την τοπική οικονομία. Βαθμιαία, με σχετικά γρήγορους ρυθμούς, εξαιτίας της παρατεταμένης κρίσης, περνά υπό τον έλεγχο ξένων επιχειρήσεων και πολυεθνικών ομίλων. Το 70% και πλέον της καταναλωτικής δαπάνης διοχετεύεται, σε οικονομίες άλλων χωρών και η «κραταιά Ρόδος του παρελθόντος» χρόνο με τον χρόνο φτωχοποιείται, σημαντικές ξενοδοχειακές μονάδες περνάνε σε ξένους ομίλους, οι μικρομεσαίες και οικογενειακές επιχειρήσεις, σε όλους τους τομείς φυτοζωούν, ενώ εκατοντάδες άλλες έχουν βάλει λουκέτο.
Ο κύριος δήμαρχος έπρεπε να διεκδικεί την ροδίτικη περιουσία που πήρε το Δημόσιο, μετά το τέλος του πολέμου, και όχι να την ξεπουλά σε αλλότρια συμφέροντα.
Αν ξεπουλήσει, όπως σχεδιάζει τη μαρίνα, τη Νέα Αγορά, το Εθνικό Θέατρο, το Καρνάγιο, το Έλλη, τα Σφαγεία, την Καλλιθέα τι θα μείνει τελικά στον ροδιακό λαό; Μόνον ερείπια και φαντάσματα.
Κανείς, ασφαλώς, δεν είναι αντίθετος στην ανάδειξη και αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δήμου, η οποία διαχρονικά απαξιώνεται από ανίκανες και φαύλες εξουσίες.
Χαρακτηριστική περίπτωση το κτηριακό συγκρότημα της Νέας Αγοράς. Επί δεκαετίες, οι παρελάσαντες δήμαρχοι είχαν σε πολιτική ομηρία τους ενοικιαστές των καταστημάτων και οι ενοικιαστές, από την πλευρά τους, βρίσκονταν σε μια μόνιμη κατάσταση εξάρτησης και σύγκρουσης με την εκάστοτε δημοτική αρχή.
Το 2012, επί θητείας του κ. Κουσουρνά εκπονήθηκε ένα σχέδιο αναβάθμισης της Νέας Αγοράς, αλλά, αναποφάσιστος και άτολμος, όπως ήταν το παρέπεμψε στις καλένδες.
Ο κ. Χατζηδιάκος έχει, τώρα, την υποχρέωση να προχωρήσει στην αξιοποίηση αυτής της περιουσίας οργανωμένα, μεθοδικά και προπαντός, με απόλυτη διαφάνεια. Και χωρίς σπασμωδικές κινήσεις που προδίδουν πανικό, λόγω των έντονων διαλυτικών συμπτωμάτων της παράταξής του, αφενός και αφετέρου των τεράστιων προβλημάτων του νησιού.
Το πρώτο που έχει να κάνει είναι να διαψεύσει φήμες και ψιθύρους που τον θέλουν να έχει βρει κιόλας επενδυτές της αρεσκείας του ή καθ’ υπόδειξιν κολλητών και συνεργατών του.
Αυτό μπορεί να γίνει σε μιαν ειδική συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, με νηφαλιότητα και απόλυτη ειλικρίνεια.
Φήμες και ψίθυροι θέλουν Εβραίους, Τούρκους, Γερμανούς και άλλους -πλην Λακεδαιμονίων- να βάζουν στο χέρι τη Μαρίνα, τη Νέα Αγορά, την Καλλιθέα, τα Σφαγεία, το Καρνάγιο και άλλα ελκυστικά και προσοδοφόρα ακίνητα του ροδιακού λαού. Το δεύτερο που οφείλει ο δήμαρχος είναι να διασφαλίσει το «τοπικό χρώμα» σ’ αυτήν την προσπάθεια. Τουτέστιν, κάνοντας χρήση των δυνατοτήτων που προσφέρει το θεσμικό, νομικό πλαίσιο για την «Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα» (ΣΔΙΤ), όπως αναφέρθηκε ο ίδιος σε πρόσφατες δηλώσεις του.
Με άλλα λόγια Δήμος Ρόδου και επιχειρηματικός κόσμος να συστήσουν συμμετοχική «επενδυτική εταιρεία» η οποία, εκτός των άλλων, θα αναλάβει το έργο της διάσωσης, ανάδειξης και εκμετάλλευσης της τεράστιας ακίνητης περιουσίας.
Ο κύριος δήμαρχος έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο.
Ας αναλογιστεί τις ευθύνες που θα τον συνοδεύουν για μια ζωή…
σε ποιον αιωνα ζουσαν οι μπολσεβικοι ειπαμε?