Κραυγές

Εκλογές έρχονται, αλλά ο πολιτικός κόσμος της χώρας εξακολουθεί να ανταλλάσσει κραυγές, αποφεύγοντας να δεσμευτεί με προγράμματα. Οι δημοσιογράφοι κάποιων εκπομπών θεωρούν  ότι θα ενημερώσουν τους πολίτες αν  βομβαρδίζουν πολιτικούς με κλισέ ερωτήσεις για τις υποκλοπές, τις δηλώσεις Σπίρτζη, το ΕΑΜ, τον Πολάκη, αν συναντήθηκε ο Γ. Παπανδρέου με τον Αλέξη Τσίπρα, και άλλα αδιάφορα της μικροπολιτικής, αντί να τους βάλουν κάτω και να τους ανακρίνουν κανονικότατα για το έργο τους –εάν είναι υπουργοί- και όλους για τα προγράμματα των κομμάτων τους, για την επόμενη ημέρα. Η πλειοψηφία των δημοσιογράφων συνηθίζει να  επικρίνει τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης «για το επίπεδό τους» ενώ οι εκπομπές τους είναι απλώς μια απομίμηση του Twitter και μάλιστα κακή. Από την άλλη, οι πολιτικοί υιοθετούν λεξιλόγιο, εκφράσεις και τρόπους της κοινωνικής δικτύωσης, συχνά συμπεριφερόμενοι ως τρολ. Παλαιότερα ήταν οι πολίτες που αντέγραφαν το ύφος των πολιτικών. Τώρα οι πολιτικοί αντιγράφουν τις αναρτήσεις και τα σχόλια των πολιτών. Ενας λόγος που δεν αποδομεί επιχειρηματολογώντας,  αλλά αφορίζει με ατάκες. Παρακολουθείς ένα πρωινό πάνελ και στις περισσότερες συζητήσεις κυριαρχούν, υφολογικά, αυτά που βλέπεις και στο Twitter. Μπορεί οι οξείς τόνοι και η πόλωση να «συμφέρουν», καθώς ενισχύουν την κομματική τους συσπείρωση, όμως, ελάχιστη υπηρεσία προσφέρουν στην μερίδα εκείνη του εκλογικού σώματος, η οποία επιθυμεί να γνωρίζει επί της ουσίας τις προθέσεις των κομμάτων, ώστε να προσδιορίσει την ψήφο της. Στον λίγο χρόνο που απομένει πια μέχρι τις κάλπες οι πολίτες περιμένουν να ακούσουν προτάσεις και για τα πραγματικά τους προβλήματα.