Τα καμπανάκια έγιναν καμπάνες

Συμμορίες ανηλίκων που δεν διστάζουν να επιτεθούν και να βιαιοπραγήσουν εναντίον συνομηλίκων τους (14 – 15 χρονών συνήθως) για να τους αποσπάσουν ένα κινητό τηλέφωνο ή λίγα ευρώ, αποτελούν πλέον σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Τα καμπανάκια για τη διάχυτη βία – και ειδικότερα τη νεανική – έχουν γίνει πλέον καμπάνες, αλλά αγρόν αγοράζουμε, για την αντιμετώπιση ενός φαινομένου το οποίο σαρώνει ολόκληρη τη χώρα και είναι πλέον προφανές ότι απαιτεί διεπιστημονική ανάλυση και διυπουργική αντιμετώπιση. Μπούλινγκ, χουλιγκανισμός, ποινικές συμμορίες ανηλίκων, άκρως επικίνδυνες σωματικές βλάβες και κάποιες φονικές επιθέσεις έχουν δημιουργήσει ένα περιβάλλον ασφυκτικό σε ολόκληρες γειτονιές και σε σχολεία, αλλά μάλλον όλοι βολεύονται με την αποσιώπησή του. Tο ζήτημα βρίσκει στιγμιαία θέση στα δελτία ειδήσεων, δεν βρίσκει καθόλου θέση στον δημόσιο διάλογο…Μόνο που τα στοιχεία του πρώτου τριμήνου αποκαλύπτουν ότι τα καταγεγραμμένα περιστατικά φέτος ενδέχεται να αυξηθούν έως και 30% ή 40% συγκριτικά με πέρσι. Άρα το πρόβλημα, όσο και αν το κρύβουμε κάτω από το χαλί, θα είναι ορατό από το σύνολο μιας κοινωνίας, της οποίας το αίσθημα ασφάλειας δεν περνάει και τις καλύτερες μέρες του…Και δεν είναι μόνον η πολυσυζητημένη βία των ανηλίκων. Η απίστευτη δολοφονία του Αντώνη στον Πειραιά δεν ήταν μια «κακιά στιγμή». Δεν ήταν μια λάθος κίνηση σε λάθος χρόνο. Ηταν απότοκο μιας συσσωρευμένης επιθετικής μανίας, μιας αποχαλίνωσης συνολικής. Μια πλήρης αποκοπή από την επαφή με την πραγματικότητα. Η επιθετικότητα όμως είναι ακριβώς αυτό: η ακατανίκητη ορμή να αφανίσεις τον άλλο, με κάθε τρόπο. Δεν υπάρχει χρόνος ούτε χώρος, παρά μόνον αυτή η βία που πρέπει να εκτονωθεί. Η βία που τείνει πλέον να γίνει κανονικότητα.