Η Χριστίνα Πάγκαλη είναι ηθοποιός. Είναι ένας πραγματικά χαρισματικός άνθρωπος, με ταλέντο και αγάπη για ό,τι κάνει. Γεννήθηκε στη Ρόδο. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του ‘Νέου Ελληνικού Θεάτρου’ του Γ. Αρμένη το 2003. Συνεργάστηκε με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρόδου στις παραστάσεις: ‘Το σκλαβί’, ‘Δον Κιχώτης’, ‘Ο φίλος μου ο Λευτεράκης’ και με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στο έργο ‘Τσικλιντάν’, ενώ ακολούθησαν και άλλες συνεργασίες, όπως ‘Το χρονικό της Βεργίνας και Ντόλλυ’!
Στην τηλεόραση συμμετείχε στο ‘Ού φονεύσεις’ του Πάνου Κοκκινόπουλου, “Room Service Πλιζ” του Αλέξανδρου Ρήγα, ‘Αν ήμουν πλούσιος’, ‘Αστέρια στην Άμμο’.
Η νέα της δουλειά είναι στην τηλεόραση με τον γνωστό σκηνοθέτη Μανούσο Μανουσάκη σε μια παραγωγή για την ΕΡΤ ‘Βαρδιανός στα Σπόρκα’ του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, που θα προβληθεί τον προσεχή Σεπτέμβριο.
Σήμερα, μιλάει στη «δημοκρατική» για το θέατρο, για την δουλειά της αλλά και για όλα τα σκάνδαλα που είδαν το φως της δημοσιότητας και σόκαραν την ελληνική κοινή γνώμη.
• Κυρία Πάγκαλη, πείτε μας πώς ξεκίνησαν όλα για εσάς και η ενασχόλησή σας με το θέατρο;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα κάποιες ανησυχίες. Είχα την τύχη να γεννηθώ σε μια οικογένεια η οποία, μου έδινε κίνητρα. Από μικρή με ενθάρρυναν με τον χορό και την μουσική ενώ είχα μια γιαγιά η οποία ήταν ποιητική φυσιογνωμία! Μέσα από τις ιστορίες της και τις περιγραφές ανθρώπων που έκανε, μου έδωσε πάρα πολλές αφορμές και κίνητρα ώστε να εξελιχθώ. Επειδή ήμουν πολύ κλειστή ως παιδί, είχαμε βρει κάποιους τρόπους με την γιαγιά μου να εκφράζομαι: μου έβαζε σεντόνια στην αυλή κι εγώ της εξέφραζα με κινήσεις και χειρονομίες τα συναισθήματά μου. Αυτό λειτούργησε πολύ θετικά μέσα μου και όταν ήθελα να πω κάτι, θυμάμαι ότι ξάπλωνα κι έφτιαχνα με τα χέρια μου… άλλους κόσμους –ό,τι ήθελα να εκφράσω και δεν μπορούσα να το πω με λέξεις! Κάπως έτσι άρχισα να ασχολούμαι, να διαβάζω και όταν τελείωσα το λύκειο, παρότι έκανα άλλες σπουδές αποφάσισα να δώσω στη Δραματική Σχολή. Πέρασα, κι από εκεί ξεκίνησε το ταξίδι μου.
• Πώς ήταν η εμπειρία σας στη Δραματική Σχολή; Ύστερα ήρθε το ΔΗΠΕΘΕ;
Κοιτάξτε, προσπάθησα να κάνω όλα τα βήματα σωστά γιατί πιστεύω στην εκπαίδευση και δεν μ’ αρέσει αυτό που γίνεται μερικές φορές, όταν κάποιος δεν έχει κάποια ειδικότητα να ασχολείται με κάτι. Πιστεύω πως το καθετί πρέπει να το καλλιεργούμε. Παρότι είχα κάποια πρόταση στο πλαίσιο της σχολής, δεν το δέχτηκα. Ήθελα να τελειώσω τις σπουδές μου που ήταν για μένα ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος. Εκεί λειτούργησα σαν… σφουγγάρι έπαιρνα όλες τις καινούργιες πληροφορίες τις οποίες προσπαθούσα να μάθω. Κακά τα ψέματα, καμία σχολή δεν σε κάνει ηθοποιό. Χρειάζεται και η προσωπική συμμετοχή. Ένα βασικό στοιχείο που έχει ένας ηθοποιός, είναι η παρατήρηση. Πιστεύω επίσης ότι ένας ηθοποιός, πρέπει να έχει και ενσυναίσθηση. Διότι εάν δεν παρατηρήσεις και αν δεν μπορείς να μπεις στην θέση των ανθρώπων και να τους καταλάβεις, είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Γι αυτό και σε κάθε ρόλο (ό,τι ρόλος κι αν είναι αυτός) πρέπει να μπεις στη διαδικασία να το δικαιολογήσεις. Προσωπικά, πιστεύω πως η Τέχνη είναι αλληλένδετη με την ψυχική σου ωρίμανση. Και μέσα από τους ρόλους, καταλαβαίνεις περισσότερο τον εαυτό σου και εξελίσσεσαι. Βλέπεις τι πρέπει να διορθώσεις. Ωστόσο, επιμένω ότι χρειάζεται πολύ αγάπη για να ασχοληθείς με το θέατρο…
• Το θέατρο είναι ένας χώρος για εσάς, στον οποίο θα πρέπει να αφιερώσεις όλη σου τη ζωή και την ενέργεια; Επειδή αυτό, συμβαίνει σε όλες τις Τέχνες.
Προσωπικά, έχω αφοσιωθεί στο θέατρο. Έχω κάνει πάρα πολλές θυσίες κι έχω αφήσει πράγματα που ίσως στους άλλους να φαίνονταν ότι θα ήταν καλύτερα για μένα. Ωστόσο, το θέατρο είναι η ανάσα μου! Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό. Και κανείς δεν μπορεί να ασχοληθεί με αυτό εάν δεν το αγαπάει αληθινά. Κι εδώ θέλω να σημειώσω ότι τα φαινόμενα που βλέπουμε να κάνουν ένα μεγάλο ‘μπαμ’ χωρίς τα σωστά κίνητρα, είναι κάτι που τελειώνει γρήγορα. Χρειάζεται αφοσίωση, πολλές θυσίες και αγάπη, αγάπη πολλή! • Θέλω να σας ζητήσω ένα σχόλιο για όλα αυτά τα γεγονότα που ήρθαν στη δημοσιότητα και σοκάρισαν την κοινή γνώμη όταν αποκαλύφθηκαν σκάνδαλα πολύ γνωστών καλλιτεχνών που είχαμε γνωρίσει χρόνια από την παρουσία τους στο θέατρο.
Κι εμείς όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου, στενοχωρηθήκαμε πάρα πολύ από όλα αυτά και δεν σας κρύβω ότι με κάποιον τρόπο, βρεθήκαμε όλοι ‘βιασμένοι’. Γιατί η βία δεν είναι μόνον η σεξουαλική επίθεση. Είναι και ο τρόπος που σου κλείνουν οι πόρτες –όταν προσπαθείς να κάνεις την δουλειά σου, όμως κάποιοι άλλοι περιορίζουν τον κύκλο και δεν σε αφήνουν να μπεις εκεί. Εμποδίζουν και το όνειρό σου, χωρίς να είναι πάντα αντικειμενικά τα κριτήρια, δυστυχώς.
• Είναι όμως ένας δύσκολος χώρος –όπως και αρκετοί άλλοι.
Ναι, είναι ένας δύσκολος χώρος αλλά το πιο λυπηρό είναι πως όταν ξεκινάς για να γίνεις ηθοποιός, σκέφτεσαι ότι θέλεις να γίνεις και καλύτερος άνθρωπος. Προσωπικά, είχα καλές βάσεις από την οικογένειά μου και μπόρεσα να διακρίνω το καλό από το κακό, το σωστό από το λάθος. Δεν είναι όμως όλα τα παιδιά τόσο τυχερά οπότε είναι πάρα πολύ εύκολο να πέσουν σε παγίδες και πλάνες. Καλό είναι να ψυχανεμίζεσαι τα πράγματα και όταν δεις πως κάτι δεν θα σε βοηθήσει να εξελιχθείς, να φεύγεις. Αν και δεν θεωρώ την φυγή ως οπισθοχώρηση. Μερικές φορές, η φυγή χρειάζεται, για να δεις πιο καθαρά.
Δυστυχώς, υπήρχε μια νοοτροπία όπου μας έλεγαν ότι ‘πρέπει να έχουμε μεγάλο στομάχι’ για να αντέχουμε προσβλητικές συμπεριφορές κ.λπ. Προσωπικά, όταν το άκουγα αυτό, δεν μου άρεσε. Από τα χρόνια που σπούδαζα στη σχολή, δεν σας κρύβω ότι πολλά πράγματα με είχαν λυπήσει. Όταν μου έλεγαν ότι ο τάδε έχει δικαίωμα να φέρεται όπως θέλει… Εμένα αυτό δεν μου ταίριαζε καθόλου γι αυτό και συνειδητά, απείχα από τέτοιες δουλειές κι ας έκανα πιο αργά –αλλά σταθερά- βήματα. Είχα την τύχη να εργάζομαι συνέχεια. Με πολύ κόπο βέβαια. Δεν σας κρύβω ότι πολλές φορές πληγώθηκα από τους ανθρώπους του θεάτρου. Τώρα αποδείχθηκε ότι τα πράγματα με κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους δεν πήγαιναν και πολύ καλά. Ίσως ήμουν πιο τυχερή αλλά έκανα τις επιλογές μου. Και να σας πω ότι πολλές φορές, σε φαινόμενα όπως αυτά που είδαν την δημοσιότητα κάποιοι δεν μπορούσαν να απεμπλακούν εύκολα. Δυστυχώς, αυτές οι ναρκισσιστικές προσωπικότητες, έχουν πάρα πολλούς τρόπους να σε ακυρώσουν ώστε να κινούν εύκολα τα νήματα.
• Είστε θετική σε όλα αυτά που αποκαλύφθηκαν και ήρθαν στη δημοσιότητα, με τον τρόπο που ήρθαν;
Θα έλεγα ευτυχώς που βγήκαν τελικά όλα στην φόρα. Το θύμα μπορεί να στοχοποιείται αλλά πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να μιλάνε και να μην φοβούνται. Όσους είχαν τη δύναμη να βγουν ανοιχτά και να μιλήσουν, εμείς τους ευγνωμονούμε γιατί ίσως να ήταν μια ευκαιρία να καθαρίσει το τοπίο και να έρθουν τα πράγματα στη σωστή τους βάση. Τα πάντα ξεκινούν από σεβασμό και αγάπη.
• Υπάρχει πάντα ένας δισταγμός από τους καλλιτέχνες που προέρχονται από την επαρχία για την πορεία τους στο χώρο της τέχνης. Εσείς πώς το βιώσατε αυτό;
Φυσικά και το αντιμετώπισα κι εγώ! Απλά κάθε φορά που έλεγα ότι θα τα παρατήσω, κάτι γινόταν και άνοιγε ο δρόμος για κάτι άλλο. Ίσως όταν οι άνθρωποι ξεκινούν με τα σωστά κίνητρα, κάτι μαγικό γίνεται και τους δίνονται οι ευκαιρίες (σε άλλους πιο μεγάλες και σε άλλους πιο μικρές).
• Συμμετείχατε και σε πολλές τηλεοπτικές σειρές. Μιλήστε μου λίγο για την τηλεόραση. Τελικά, είναι ένα μέσο που σε κάνει πιο γρήγορα γνωστό στο κοινό;
Σαφέστατα. Όταν τέλειωσα την σχολή, η τηλεόραση ήταν κάπως παρεξηγημένη. Οι καθηγητές μου ήταν από το Θέατρο Τέχνης και έδιναν περισσότερο βάρος στο θέατρο. Μου είχαν κάνει κάποιες προτάσεις όσο ήμουν στη σχολή, τις οποίες αρνήθηκα επειδή ήθελα να υπηρετήσω το θέατρο. Στην πορεία τα πράγματα άλλαξαν. Οι παραγωγές άρχισαν τα τελευταία χρόνια και για να είμαι ειλικρινής, μπορώ να πω ότι μου αρέσει. Όταν αντιμετωπίζεις σοβαρά την δουλειά σου, ό,τι θα κάνεις θα το κάνεις με αξιοπρέπεια και χωρίς διαχωρισμούς. Υπάρχουν καλά σενάρια και κακά σενάρια. Το ίδιο είναι και στο θέατρο. Το θέμα είναι με την προσήλωσή σου να αναδείξεις το καθετί με το οποίο ασχολείσαι.
• Μιλήστε μας για τη σειρά.
Έχουν τελειώσει τα γυρίσματα. Είναι μία μίνι σειρά τεσσάρων επεισοδίων, του γνωστού σκηνοθέτη Μανούσου Μανουσάκη σε μια παραγωγή για την ΕΡΤ και ονομάζεται ‘Βαρδιανός στα Σπόρκα’ (βασισμένη στο έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη) που θα προβληθεί τον Σεπτέμβριο. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη και ευγνώμων γι αυτή την δουλειά. Και θεωρώ πως είναι πολύ επίκαιρη!
