Ολοι επικαλούνται το λαό. Στο όνομα του λαού ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε από τη διαπραγμάτευση στη σύγκρουση με τους πιστωτές. Στο όνομα του λαού η αντιπολίτευση επιτίθεται στην κυβέρνηση. Τον λαό επικαλούνται ακόμη και οι εταίροι λέγοντας πως τον συμπονούν για όσα έχει περάσει και για την εξαίρεση των πλούσιων από τα βάρη της κρίσης, ενώ ο λαός μιλάει κάθε εβδομάδα μέσα από τις δημοσκοπήσεις.
Ο λαός είναι σοφός όταν στηρίζει αλλά αφελής όταν ακολουθεί τον αντίπαλο.
Κάτι τέτοιο έπαθε ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ο γνωστός Αδωνις: «Το 70% τους ψήφισαν για κυβέρνηση, το 60% ψήφισε «όχι» στο δημοψήφισμα… Να καταλαβαίνουμε τι πρέπει να ψηφίζουμε όταν γίνονται εκλογές» είπε παραδίδοντας μαθήματα… δημοκρατίας.
Ως γνωστόν το τι θα ψηφίσουμε πρέπει να μας το λέει ο εκάστοτε βουλευτής, υπουργός, κυβερνήτης. Το να διεκδικείς την ψήφο του λαού και να τον περιφρονείς είναι αντιφατικό. Το να επιδιώκεις τη στήριξη των πολλών αλλά να μην τους σέβεσαι, είναι σε μεγάλο βαθμό υποκριτικό. Το να είσαι κλεισμένος στο δικό σου κύκλο εκεί ψηλά και να διαλέγεσαι με μια κάστα αρίστων, ζητώντας όμως το χειροκρότημα των κάτω, απλώς δεν είναι ρεαλιστικό.
Ο λαός
