Όλα τα άλλα είναι θόρυβος…

Μέχρι πριν πολλά χρόνια το Πολυτεχνείο ήταν μια επέτειος που λογιζόταν ως γιορτή συνολικά της δημοκρατίας, της μεταπολίτευσης, όλου του πολιτικού συστήματος. Αργότερα άρχισε να  αμαυρώνεται από γνωστούς αγνώστους και το μήνυμά του να χάνεται ανάμεσα σε μολότοφ. Τα τελευταία χρόνια μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε ενόχληση, σε βάρος. Κι όσο γίνονται πολλοί αυτοί που το θεωρούν… παρωχημένο, τόσο και το Πολυτεχνείο μεγαλώνει και αποκτά άλλες διαστάσεις μεγαλύτερες μέσα μου. Μπορεί να είναι ότι γερνάω. Μπορεί γιατί η ζωή μετά από «τότε», με τις τεράστιες δρασκελιές της προς την καταστροφή τόσων κεκτημένων με αγώνες και θυσίες, με την αποδόμηση και ακύρωση θεσμών και αξιακών προταγμάτων, να με αναγκάζουν να θυμάμαι για να κρατηθώ απ’ τους αγώνες εκείνους. Τις αξίες εκείνες. Το Πολυτεχνείο  είναι η μνήμη μας. Κρατάω τη φωνή του Παπαχρήστου που άκουγα, από το μικρό τραντζιστοράκι μου, μέχρι που σταμάτησε, κάπου κοντά στα μεσάνυχτα. Ολα τα άλλα είναι απλά θόρυβος που ενοχλεί τη μνήμη. Ασχημος μάλιστα…