• Από εργολαβική αντιπαροχή σε 15ετή νομή • Πώς το Εφετείο Δωδεκανήσου ανέτρεψε την απόφαση του Πρωτοδικείου
Η υπόθεση της ανώνυμης τεχνικής εταιρείας «Γενική Τεχνική Α.Ε.» εναντίον της Ιεράς Μητρόπολης Ρόδου φέρνει στο φως ένα μακροχρόνιο νομικό και ιδιοκτησιακό ζήτημα που ξεκίνησε το 1982 και έκλεισε τελικά με την υπ’ αριθμ. 184/2025 απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Δωδεκανήσου.
Η εταιρεία διεκδίκησε ιδιοκτησία επί διαμερίσματος ισογείου (I’1) που της είχε αποδοθεί κατά χρήση από το 1984, στο πλαίσιο εργολαβικής σύμβασης με την τότε Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα Ρόδου – προκάτοχο της Ιεράς Μητρόπολης Ρόδου. Η ιδιοκτησία ουδέποτε μεταβιβάστηκε τυπικά, αλλά χρησιμοποιούνταν αδιάλειπτα από την εταιρεία για τις ανάγκες λειτουργίας ξενοδοχείου.
Η ένδικη διαφορά
Το 2022, η «Γενική Τεχνική Α.Ε.» κατέθεσε αγωγή ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ρόδου, ζητώντας να αναγνωριστεί η κτήση κυριότητας λόγω έκτακτης χρησικτησίας κατά το άρθρο 63 του Κτηματολογικού Κανονισμού Δωδεκανήσου. Η πρωτόδικη απόφαση (104/2024) απέρριψε την αγωγή ως αόριστη, κρίνοντας ότι δεν υπήρχε αποδεικτέο έννομο συμφέρον.
Η εταιρεία, εκπροσωπούμενη από τη δικηγόρο Ρόδου κ. Ευανθία Μπόνη, προσέφυγε στο Εφετείο. Αντίδικος ήταν η Ιερά Μητρόπολη Ρόδου, νόμιμη διάδοχος της Ορθόδοξης Κοινότητας, εκπροσωπούμενη από τον δικηγόρο κ. Χάρη-Νεκτάριο Βασιλειάδη.
Το Εφετείο έκανε δεκτή την έφεση και έκρινε ότι η αγωγή ήταν απολύτως ορισμένη και νόμιμη. Επιπλέον, αναγνώρισε ότι η ενάγουσα νέμεται το επίδικο διαμέρισμα για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των 15 ετών με διάνοια κυρίου, στοιχείο που θεμελιώνει δικαίωμα κτήσης κυριότητας κατά χρησικτησία, σύμφωνα με τον προαναφερθέντα Κανονισμό.
Ιστορικό και νομική βάση
Η «Γενική Τεχνική Α.Ε.» είχε αναλάβει την κατασκευή της οικοδομής με σύστημα αντιπαροχής βάσει συμβολαίου του 1982, στο οποίο προβλέπονταν οριζόντιες ιδιοκτησίες που θα παραχωρούνταν σε αυτήν ως αντάλλαγμα. Κάποιες μεταβιβάστηκαν, άλλες –όπως το επίδικο διαμέρισμα– όχι.
Ωστόσο, από το 1984, η εταιρεία κατείχε το διαμέρισμα και το χρησιμοποιούσε ως μέρος του ξενοδοχείου SUNNY. Στο πλαίσιο αυτής της κατοχής, η εταιρεία πλήρωνε λογαριασμούς ρεύματος και ύδρευσης, φρόντιζε για τη συντήρηση, την επίπλωση και την εξυπηρέτηση των πελατών – ενέργειες που αποδεικνύουν νομή με διάνοια κυρίου.
Το Δικαστήριο απέρριψε τον ισχυρισμό της Ιεράς Μητρόπολης ότι η εταιρεία κατείχε το διαμέρισμα ως εργολάβος ή μισθωτής, κρίνοντας ότι είχε αποκτήσει αυτοτελές δικαίωμα νομής.
Η απόφαση αποτελεί ιδιαίτερης σημασίας ερμηνεία της εφαρμογής του άρθρου 63 του Κτηματολογικού Κανονισμού Δωδεκανήσου. Ειδικά, επιβεβαιώνει ότι η συμπλήρωση 15ετούς νομής –ανεμπόδιστης και ειρηνικής– αρκεί για να θεμελιώσει κυριότητα, ακόμη και επί ακινήτων που ανήκαν σε εκκλησιαστικά νομικά πρόσωπα, εφόσον η νομή είχε αρχίσει πριν τον Ν. 4301/2014 που αποκλείει τη χρησικτησία σε τέτοια ακίνητα.
Το Εφετείο ακύρωσε την πρωτόδικη απόφαση, έκανε εν μέρει δεκτή την αγωγή και αναγνώρισε την κτήση κυριότητας στο διαμέρισμα I’1 από τη «Γενική Τεχνική Α.Ε.». Το αίτημα για το ποσοστό του μελλοντικού ορόφου απορρίφθηκε, καθώς τέτοιου είδους δικαίωμα δεν αποκτάται με χρησικτησία.
