Η ιστορία μιας ερώτησης

Στον απόηχο της σύγκρουσης στο Μαξίμου του Πρωθυπουργού με δημοσιογράφο, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. 1. Ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης απάντησε σε μία ερώτηση που, έτσι όπως υποβλήθηκε, ήταν πάσα για να βάλει γκολ. 2 Η δημοσιογραφία της ερώτησης-τοποθέτησης, ή και της ερώτησης-άποψης, είναι αποκρουστική και δεν φέρνει αποτέλεσμα. 3. «Δύσκολη ερώτηση» και υπόδειγμα «μαχητικής» άσκησης του επαγγέλματος -κατά πως λένε κάποιοι πως έκανε η δημοσιογράφος-δεν είναι αυτή που εμπεριέχει χαρακτηρισμούς («είστε ψεύτης»). Οι χαρακτηρισμοί στις δημοσιογραφικές ερωτήσεις πρέπει να αποφεύγονται. Όπως δεν πρέπει να αποκαλέσεις τον συνεντευξιαζόμενο «διαμάντι της πολιτικής» ή «σύγχρονο Καποδίστρια» και «Μυωσή», έτσι και δεν είναι σωστό να τον αποκαλέσεις «ψεύτη» και «νάρκισσο. Κάπου εκεί ο δημοσιογράφος χάνει το παιχνίδι και ακυρώνει την πρόθεσή του να θέσει δύσκολο ερώτημα, να στριμώξει τον συνομιλητή του και να λάβει απάντηση επί της ουσίας. Γιατί πολύ απλά αυτή δεν είναι μια «δύσκολη ερώτηση», δεν είναι καν ερώτηση, είναι κήρυγμα, είναι μανιφέστο, είναι προσωπική δήλωση. Αυτό που πρέπει να κάνουν οι δημοσιογράφοι είναι να κάνουν ερωτήσεις που να οδηγούν σε ουσιαστικές απαντήσεις. 3. Το γεγονός ότι μια δημοσιογράφος έθεσε το ερώτημα με απαράδεκτο και επιθετικό τρόπο σε μια προσχεδιασμένη μικρή παράσταση, δεν δικαιολογεί σεξιστικό οχετό «για την μουρλή γεροντοκόρη που είχε σπιτώσει 23χρονο» και λοιπά άλλα που δεν αντέχουν αναπαραγωγής και χαρακτηρίζουν όλους αυτούς που τα γράφουν και μόνοι τους χασκογελούν.