Συνέντευξη
στη Μαίρη Φώτη
Ο Κυριάκος Σακελλάρης, ένα χρόνο μετά από την περιπέτεια της υγείας του, μιλά σήμερα στη «δ» για τις εφιαλτικές στιγμές που έζησε όταν εξαιτίας ενός ατυχήματος κάηκε στο πρόσωπο και στο σώμα και χρειάστηκε να περιμένει δύο ημέρες με εκτεταμένα εγκαύματα, χωρίς την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, για να μεταφερθεί από την Τήλο στο Νοσοκομείο της Ρόδου.
Απογοητευμένος, λέει πως μετά την περιπέτειά του δεν άλλαξε τίποτα από τότε μέχρι σήμερα στο νησί το οποίο παραμένει με έναν στρατιωτικό γιατρό, δηλώνει πως ζει μέσα στην ανασφάλεια μην τυχόν συμβεί κάτι σοβαρό στα παιδιά του και στους οικείους του και δεν έχουν άμεση πρόσβαση σε φάρμακα και νοσοκομείο, εκφράζει το παράπονό του για την εγκατάλειψη από το κράτος και επισημαίνει ότι τα μικρά νησιά, λόγω της γεωπολιτικής τους σημασίας, θα έπρεπε να τύχουν μεγαλύτερης προσοχής.
• Κυριάκο, πριν από έναν χρόνο, είχες απασχολήσει την κοινή γνώμη, λόγω της περιπέτειας της υγείας σου, όταν επί δύο ημέρες με εκτεταμένα εγκαύματα περίμενες να μεταφερθείς από την Τήλο στη Ρόδο. Τι σου έμεινε από αυτή την περιπέτεια;
Ευτυχώς από τραύματα και θέματα υγειάς τίποτα, έκτος από κάτι σημάδια που έχω ακόμη στο χέρι. Δεν έχει μείνει τίποτα παραπάνω, το μόνο θέμα είναι ότι υπάρχει πλέον στο μυαλό η ανασφάλεια μήπως συμβεί κάτι πιο σοβαρό, κυρίως στα παιδιά.
• Τα παιδάκια τι ηλικία έχουν;
Είναι 9 και 11.
• Εσύ γεννήθηκες στην Τήλο;
Όχι, εγώ γεννήθηκα και πήγα σχολείο στη Ρόδο. Ερχόμασταν εδώ καλοκαιρινές διακοπές και μετακομίσαμε στην Τήλο όταν ήμουν περίπου 16 χρονών. Είχε ανοίξει ένα μαγαζί ο πατέρας μου, ερχόμασταν εδώ το καλοκαίρι και βοηθούσαμε όλοι. Μόνο δύο χρονιές χρειάστηκε να πηγαίνω το χειμώνα στη Ρόδο, για τελειώσω το σχολείο.
• Οπότε αποφασίζεις, τελειώνοντας το σχολείο, να μετακομίσεις στην Τήλο, όπου τα καλοκαίρια υποθέτω είναι καλύτερα από πολλές απόψεις. Αλλά εσύ το ατύχημα το έπαθες χειμώνα.
Ναι, στις 15 Φεβρουαρίου συγκεκριμένα, την ημέρα των γενεθλίων της γυναίκας μου.
• Τι συνέβη, λοιπόν, εκείνη την ημέρα;
Αποφάσισα εκείνη την ημέρα να μην ανοίξουμε το μαγαζί μας, λόγω των γενεθλίων της γυναίκας μου, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έχει πολλή δουλειά τον χειμώνα, και να μείνουμε στο σπίτι να γιορτάσουμε. Στο σπίτι έχουμε ένα τζάκι το οποίο λειτουργεί με υγρό βιοαιθανόλης. Αυτό έχει τρεις εστίες, είχε σβήσει η πρώτη, είχε σβήσει η δεύτερη και η τρίτη ήταν έτοιμη να σβήσει κι αυτή. Εκείνη την στιγμή πήρε ένας φίλος τηλέφωνο για να μας ευχηθεί κι εγώ πήγα να συμπληρώσω υγρό στο τζάκι το οποίο είναι σε ένα μπουκάλι, φαντάσου λίγο μεγαλύτερο από του οινοπνεύματος, χωρίς όμως να έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν είχε σβήσει ακόμα η τρίτη εστία. Αφηρημένος όπως ήμουν, έριξα το υγρό στην αναμμένη εστία, οπότε έγινε κατά κάποιο τρόπο εισρόφηση, ακολούθησε έκρηξη κι έσκασε το μπουκάλι μπροστά μου, καθαρά από απροσεξία. Ολο αυτό το υγρό, πετάχτηκε πάνω μου και ξαφνικά βρίσκομαι μέσα στο σπίτι να φλέγομαι στο πρόσωπο και στο σώμα. Εκείνη την ώρα βέβαια, δεν μπορούσα να δω ότι καιγόταν το σώμα μου, είχα εστιάσει στο πρόσωπό μου που είχε πάρει φωτιά και λόγω του ότι το υγρό αυτό είναι βραδύκαυστο -δεν είναι σαν το οινόπνευμα που εξατμίζεται εύκολα- δεν έσβηνε με τίποτα. Εκείνη την ώρα βρήκα την ψυχραιμία να πιάσω ένα μαξιλάρι από τον καναπέ και να το βάλω στο πρόσωπό μου για να σβήσει η φωτιά, αλλά δεν έσβηνε! Εβαζα κι έβγαζα το μαξιλάρι από το πρόσωπό μου και η φωτιά συνέχιζε να καίει. Μετά από αρκετά δευτερόλεπτα, μπορεί και λεπτό, κατάφερα να σβήσω τη φωτιά στο πρόσωπο αλλά στο σώμα δεν έσβηνε. Ηταν κι ένας φίλος μου στο σπίτι που προσπαθούσε με ένα άλλο μαξιλάρι να μου σβήσει τη φωτιά από το σώμα, γιατί είχε «αρπάξει» η μπλούζα μου, η φωτιά όμως δεν έσβηνε και αναγκάστηκα να βγάλω τη φλεγόμενη μπλούζα.
• Η περιπέτειά σου όμως Κυριάκο δεν σταματά εκεί…
Η περιπέτεια δυστυχώς δεν σταματά εκεί. Ξεκινά από εκεί και αρχίζουν μετά τα χειρότερα. Εκείνη, λοιπόν, τη στιγμή δεν είχα συνειδητοποιήσει επακριβώς τι είχε συμβεί. Εριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου όμως εκείνη την ώρα, δεν φάνηκε κάτι, ούτε είχα ιδιαίτερο πόνο. Παρ΄όλα αυτά είχα πει και στη σύζυγό μου και στον φίλο μας που ήταν στο σπίτι, να πάρουμε τηλέφωνο τον γιατρό ώστε να με δει μόνο για προληπτικούς λόγους! Τότε δεν υπήρχε γιατρός στο νησί και τη θέση κάλυπτε ένας στρατιωτικός γιατρός που υπηρετούσε στο νησί, ο οποίος ήρθε πολύ γρήγορα. Στη διάρκεια της διαδρομής όμως, μέχρι να φτάσω στο ιατρείο, σταμάτησα στο μαγαζί των γονιών μου για να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου και στο χέρι μου, γιατί άρχισα να ζεσταίνομαι πάρα πολύ. Οσο νερό όμως και να έριχνα έβλεπα ότι αυτό δεν με ανακούφιζε, ένιωθα να καίγομαι και άρχισε το σώμα μου να τρέμει… Μόλις πήγα στο ιατρείο και με ξάπλωσαν στο κρεβάτι, άρχισε ο εφιάλτης. Δεν νομίζω να μπορεί να νιώσει άνθρωπος χειρότερο πόνο από αυτόν του εγκαύματος. Εγώ αυτό που θυμάμαι είναι ότι προσπαθούσα να ελέγξω τον πόνο, να ελέγξω το σώμα μου, για να μπορέσει ο γιατρός να μου βάλει τον ορό, αλλά ήταν αδύνατον. Ακουγα τον γιατρό που μου έλεγε να ηρεμήσω για να μπορέσει να μου βάλει την “πεταλούδα”, αλλά το σώμα μου δεν μπορούσε να συνεργαστεί. Πεταγόμουν πάνω, από τους φρικτούς πόνους. Φίλοι και συγγενείς με κρατούσαν, δύο από τα χέρια και δύο από τα πόδια, για να με σταθεροποιήσουν ώστε να κάνει ο γιατρός τη δουλειά του αλλά ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Θυμάμαι ότι γύρω στις 12 πια τα μεσάνυχτα δεν μπορούσα να ηρεμήσω με τίποτα. Και δεν μπορούσα να ηρεμήσω γιατί δεν υπήρχαν τα παυσίπονα που έπρεπε να υπάρχουν στο ιατρείο, που απ΄ότι έμαθα στη συνέχεια, αυτές οι περιπτώσεις αντιμετωπίζονται με ισχυρότατα παυσίπονα.
• Οπότε δεν μπορείς να λάβεις την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή και κρίνει ο γιατρός ότι πρέπει να μεταφερθείς στο Νοσοκομείο της Ρόδου.
Ναι. Κι απ΄ότι μου είπαν, γιατί εγώ δεν το θυμάμαι, και η πίεσή μου είχε φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα και κινδύνευε η καρδιά μου μετά από όλο αυτό το σοκ.
• Όμως δεν μπορούσες να μεταφερθείς στη Ρόδο.
Δεν μπορούσα να μεταφερθώ γιατί οι καιρικές συνθήκες ήταν πολύ άσχημες και δεν μπορούσε να προσεγγίσει το νησί ούτε πλωτό μέσο του Λιμενικού αλλά ούτε και ελικόπτερο του ΕΚΑΒ.
• Πόσες μέρες έμεινες στην Τήλο περιμένοντας βοήθεια;
Ημουν στο ιατρείο της Τήλου δύο μέρες σε αυτή την κατάσταση, χωρίς ισχυρά παυσίπονα, με έναν γιατρό όμως που προσπαθούσε να κάνει ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν με ό,τι μέσα είχε στη διάθεσή του. Ηταν συνεχώς πάνω από το κεφάλι μου και δεν έλειψε ούτε στιγμή. Το περιστατικό έγινε Τετάρτη και έφυγα για τη Ρόδο με το πλοίο της γραμμής που πέρασε την Παρασκευή…
• Χρειάστηκε μετά να νοσηλευτείς στο Νοσοκομείο της Ρόδου;
Πήγα στο Νοσοκομείο της Ρόδου κι εκεί οι γιατροί μου είπαν ότι ο κίνδυνος είχε ξεπεραστεί πια, είχε περάσει η μεγάλη μπόρα, αλλά έπρεπε να γίνει θεραπεία για τα εγκαύματα που είχα στο πρόσωπο και στο χέρι. Δεν νοσηλεύτηκα, αλλά αναγκάστηκα να μείνω στη Ρόδο και να ακολουθήσω θεραπεία για περίπου έναν μήνα. Τα τραύματα ήταν εκτεταμένα, αρκεί να σου πω ότι από το χέρι μου είχε φύγει όλο το δέρμα από τον καρπό μέχρι και την μασχάλη.
• Σήμερα η Τήλος έχει γιατρό;
Αν και έχει ανοίξει η θέση του διευθυντή στο Ιατρείο, κι έγιναν δύο προκηρύξεις, δεν εκδηλώθηκε ενδιαφέρον με αποτέλεσμα και πάλι να έχουμε μόνον ένα στρατιωτικό γιατρό, που υπηρετεί τη θητεία του στην Τήλο.
• Που σημαίνει ότι ζεις με την ανασφάλεια μην συμβεί κάτι στα παιδιά σου, στην οικογένειά σου, στους οικείους σου…
Ναι, έτσι είναι. Γιατί, μην ξεχνάμε, ότι εξαρτάσαι από τον καιρό. Αν οι καιρικές συνθήκες το επιτρέπουν μπορείς να μεταφερθείς σε ένα νοσοκομείο αλλά αν σου τύχει ανάλογο περιστατικό με αυτό που συνέβη σε μένα και ο καιρός είναι κακός, τότε δεν μπορείς να κάνεις τίποτα εκτός από το να περιμένεις.
• Σου πέρασε από μυαλό, μετά από αυτό το περιστατικό, να φύγεις από το νησί και να έρθεις με την οικογένειά σου στη Ρόδο;
Κάποιες φορές πέρασε από το μυαλό μου, παρ΄ότι ζω εδώ με την οικογένειά μου κι έχω την επιχείρησή μου. Σκέφτηκα αν συμβεί κάτι σοβαρό στα παιδιά μου τι θα κάνω, πώς θα το αντιμετωπίσω; Μας κρατάει όμως εδώ η αγάπη μας για τον τόπο μας. Οι δυσκολίες είναι τόσο μεγάλες σε ένα μικρό νησί, που αν δεν το αγαπάς και δεν αγωνίζεσαι γι αυτό, είναι δύσκολο να κρατηθείς στον τόπο αυτόν, με τα κίνητρα που δεν σου δίνουν πλέον. Τα μικρά νησιά επιβιώνουν, χάρις στην αγάπη και την στήριξη του κόσμου, όχι του κράτους. Είναι ελπιδοφόρο να βλέπεις τα σχολεία μας γεμάτα παιδιά, αυτά είναι η ελπίδα, εκεί ποντάρουμε, αλλά για να μπορέσουν κι αυτά να μείνουν εδώ θα πρέπει εμείς να προσπαθήσουμε περισσότερο και να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για συνεχίσουν να μένουν στο νησί. Για να ελπίζω εγώ ότι τα παιδιά μου μεγαλώνοντας θα μείνουν στον τόπο τους και θα τον υποστηρίξουν κι εκείνα όσο μπορούν, πρέπει να φροντίσουμε να τους παρέχουμε κίνητρα. Παρά τις υποσχέσεις που ακούμε κατά καιρούς, στην πράξη δεν γίνεται τίποτα. Μετά από τις διαστάσεις που πήρε το δικό μου ατύχημα, θα περίμενε κανείς να έχει αλλάξει κάτι, όμως ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει τίποτα. Βέβαια, αν από την άλλη, αν το Υπουργείο προκηρύσσει τη θέση και δεν βρίσκεται ενδιαφερόμενος γιατρός, δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να γίνει… Όμως δεν υπάρχουν οι παροχές και τα κίνητρα για να μπορέσει να κρατηθεί ο κόσμος σε μικρά νησιά, όπως είναι η Τήλος. Υπάρχει πρόβλημα με τις συγκοινωνίες, με τους γιατρούς, καταργήθηκαν και οι μειωμένοι φορολογικοί συντελεστές… Εγώ ζω στην Τήλο και έχω τις ίδιες υποχρεώσεις με τους κατοίκους της Μυκόνου και της Ρόδου, το κράτος δεν μου εξασφαλίζει όμως τις ίδιες παροχές που απολαμβάνουν οι κάτοικοι των μεγαλύτερων νησιών.
• Όταν έγινε αυτό το περιστατικό, επικοινώνησαν μαζί σου πολιτικοί;
Ναι, επικοινώνησαν. Για να μου ευχηθούν και για να μου πουν ότι αν χρειαστώ κάτι θα είναι δίπλα μου, εγώ όμως δεν τους χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή, τους χρειάζομαι στην καθημερινότητά μου και στις δυσκολίες που περνάει ο τόπος μου. Είναι κρίμα, γιατί έχουμε τόσο ωραία νησιά, κι όπως αποδεικνύεται και με τα τελευταία γεγονότα, είναι τόσο σημαντικά γεωπολιτικά, που θα έπρεπε να τυγχάνουν μεγαλύτερης προσοχής από το κεντρικό κράτος.
