Με απόφασή του το Μονομελές Εφετείο Δωδεκανήσου δέχτηκε ότι πάσχει ακυρότητας σύμβαση διαχείρισης με βάση την οποία επιχείρησε η Intrum να εκποιήσει σε πλειστηριασμό προνομιακό ακινητο στην Ρόδο!
Κρίθηκε ειδικότερα ότι δεν τηρήθηκε ο ελάχιστος ουσιώδης συστατικός τύπος της σύμβασης σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 4351/2015 και ειδικότερα διότι στη σύμβαση δεν αναφέρονται οι προς διαχείριση απαιτήσεις και το στάδιο μη εξυπηρέτησης της κάθε σύμβασης και δεν γίνεται ευθέως αναφορά στις απαιτήσεις που μεταβιβάσθηκαν.
Η απόφαση αυτή είναι από τις ελάχιστες που έχουν εκδοθεί με την παραδοχή αυτής της ακυρότητας των συμβάσεων διαχείρισης και ουσιαστικά το δικαστήριο δεχόμενο την ακυρότητα της σύμβασης διαχείρισης, αφαιρεί από την εταιρεία διαχείρισης το δικαίωμα να ενεργήσει για την είσπραξη της απαίτησης.
Οι ακυρότητες αυτές της σύμβασης αναφέρονται και στις λοιπές δανειακές συμβάσεις άλλων δανειοληπτών που έχουν μεταβιβασθεί στην Intrum, οπότε η εταιρεία διαχείρισης βρίσκεται αντιμέτωπη με μια απόφαση που δέχεται ότι είναι άκυρη στο σύνολό της η σύμβαση, όχι μόνο για την απαίτηση αυτή για την οποία επιχείρησε πλειστηριασμό, αλλά για όλες τις απαιτήσεις που της μεταβιβάσθηκαν με την εν λόγω σύμβαση που εξέτασε το δικαστήριο.
Ανακόπτουσα ήταν ειδικότερα μια ομόρρυθμη εταιρεία που εδρεύει στην Ρόδο οι οφειλές της οποίας με βάση διαταγή πληρωμής του 2016 ανέρχονται στα 2.579.202,99 ευρώ, ενώ με βάση των από 24.1.2022 επιταγή προς πληρωμή επιτάχθηκε να καταβάλει το ποσό των 3.291.361,41 ευρώ.
Το σκεπτικό της υπόθεσης στην οποία οδηγήθηκε στην προηγούμενη απόφαση το δικαστήριο έχει ως εξής:
«Από την περίληψη της σύμβασης που η αντίδικος επιδίδει σε αντίστοιχες περιπτώσεις αποδεικνύεται (ευθέως) ότι δεν αναφέρονται στη σύμβαση διαχείρισης οι προς διαχείριση απαιτήσεις και το τυχόν στάδιο μη εξυπηρέτησης κάθε απαίτησης το οποίο θα έπρεπε να αναφέρεται στο χωρίο της περίληψής «στ. λοιποί ουσιώδεις όροι», αν στη σύμβαση περιλαμβανόταν κατάλογος.
Η ως άνω παράλειψη συνιστά μη τήρηση του νόμιμου συστατικού τύπου ως προς το ουσιώδες ελάχιστο -περιεχόμενο της σύμβασης διαχείρισης, για την οποία τυγχάνει ευθείας εφαρμογής τα άρθρο 2 ν. 4354/2015, η παρ. 2 του οποίου ορίζει ότι η σύμβαση ανάθεσης διαχείρισης προς τις ΕΔΑΔΠ (Εταιρείες Διαχείρισης Απαιτήσεων από Δάνεια και Πιστώσεις) υπόκειται σε συστατικό έγγραφο τύπο και περιλαμβάνει, κατ ελάχιστο περιεχόμενο: (α) τις προς διαχείριση απαιτήσεις και το τυχόν στάδιο μη εξυπηρέτησης κάθε απαίτησης (β) τις πράξεις της διαχείρισης και (γ) την καταβλητέα αμοιβή διαχείρισης».
Την υπόθεση χειρίστηκε ο δικηγόρος κ. Στέργος Λεβέντης.
Απόφαση «σταθμός» για εκποιήσεις ακινήτων από εταιρείες διαχείρισης δανείων
