Σήμερα λοιπόν θα μάθετε την πραγματική ιστορία του ελαφιού (για τα τελευταία 15 χρόνια) της Ρόδου. Είναι η τελευταία ανάρτηση που κάνω και η τελευταία φορά που ασχολούμαι με το Ελάφι.
Το 1998 ξεκίνησα μαζί με άλλον έναν Θηροφύλακα να δουλεύω στον ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΡΟΔΟΥ. Τότε τα ελάφια δεν ξεπερνούσαν τα 150-250, βλέπαμε ένα ελάφι σε πολύ δυσπρόσιτα μέρη, μια φορά τον μήνα και αν.
Χάρη σε ένα περιστατικό που μου έτυχε λίγους μήνες μετά, να σώσω ένα μικρό ελαφάκι απο αδέσποτα σκυλιά, μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να ασχοληθώ εντατικά με τη διάσωση του είδους. Άρχισα να διαβάζω για αυτό, τότε δεν υπήρχαν και πολλές πληροφορίες. Βρήκα παλιούς δασοφύλακες, κυνηγούς, λαθροκυνηγούς ελαφιών για να μπορέσω να μάθω όσα περισσότερα γίνεται για το ελάφι. Περπάτησα στις κόκκες τους, μπήκα στα γιατάκια τους, έμαθα τους τρόπους που τα σκότωναν και ό,τι άλλο χρειαζόταν σαν πληροφορία.
Ξεκινήσαμε έναν αγώνα προστασίας του ελαφιού, πολύ επικίνδυνο ακόμα και για τη ζωή μας. Ηρθαν οι πρώτες συλλήψεις, κάναμε συνεργασία με την αστυνομία με μια ομάδα που είχε δημιουργηθεί τότε, την Ο.Π.Κ.Ε., με συχνούς ελέγχους μέρα-νύχτα, δεν αφήναμε μεγάλα περιθώρια στους λαθροθήρες να κυνηγήσουν τα ελάφια. Έχουμε σαν θηροφύλακες εμβολιστεί, μαχαιρωθεί, απειληθεί, πυροβοληθεί, έχουμε τραυματιστεί, έχουμε καταδικαστεί, έχουμε πραγματικά ματώσει και ιδρώσει ατέλειωτες ώρες, μέρες, νύχτες, πάνω σε βουνά μέσα σε θάμνους, έχουμε κοιμηθεί εκεί.
Μέχρι το 2004-2005, ο πληθυσμός άρχισε να ανακάμπτει με βοήθεια μόνο από ένα δυο άτομα απο τη δασική υπηρεσία. Όλες οι έρευνες-καταγραφές έγιναν με συμμετοχή της θηροφυλακής και με έξοδα του Κυνηγετικού Συλλόγου Ρόδου. Όλοι οι επιστήμονες που έρχονταν στη Ρόδο για να ερευνήσουν το ελάφι, τους ξεναγούσαμε εμείς παρέχοντάς μας ο Κυνηγετικός Σύλλογος καύσιμα, αυτοκίνητα και ό,τι άλλο χρειαζόμασταν. Υποδείξαμε τον τόπο όπου έγινε το πάρκο Αγίου Σουλά στον καθηγητή κύριο Στάμου. Ακόμα και όταν ήρθε η κυρία Μερτζανίδου πρώτα εμάς συνάντησε και την πήγαμε έξω να δει χνάρια, βιοτόπους και γενικά ελάφια. Ο Μασέτι στη πρώτη του ερευνά για τον πληθυσμό χρησιμοποίησε στοιχεία δικά μας και στη δεύτερη που έγινε με τον κ. Θεοδωρίδη, ο Κυνηγετικός Σύλλογος διέθεσε αυτοκίνητα, προσωπικό, καύσιμα κτλ. Η θηροφυλακή έδειξε τις διαδρομές καταμέτρησης, οι θηροφύλακες κρέμονταν απο τα παράθυρα χειμώνα-καλοκαίρι για δυο χρόνια μέσα στο κρύο και στη βροχή.
Άρχισαν τότε να εμφανίζονται τα πρώτα κρούσματα ατυχημάτων στους δρόμους της Ρόδου με ελάφια. Έπρεπε να μεταφέρουμε τα πεθαμένα ή τα τραυματισμένα. Πάλι η θηροφυλακή και κατ’ επέκταση ο ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΡΟΔΟΥ ανέλαβαν τη μεταφορά των πεθαμένων στο ΧΥΤΑ και των τραυματισμένων στο ελαφοκομείο στο Ροδίνι. Εκει όμως όσα παίρναμε πέθαιναν, γιατί δεν υπήρχαν ούτε κατάλληλες εγκαταστάσεις, ούτε υλικά ιατρικά. Άρχισα να ψάχνω κάτι καλύτερο. Φτιάξαμε έναν χώρο στον Κυνηγετικό Σύλλογο Ρόδου. Βρήκαμε ιδιώτη κτηνίατρο, την ΔΑΝΑΗ ΨΩΜΑ η οποία με δικά της έξοδα, περιθάλπει τα ελάφια. Ακόμα και όταν η κτηνίατρος του Δήμου, ήθελε να κάνει κάποιο μεταπτυχιακό, εγώ πήγα εν αγνοία μου να πιάσω τα ελάφια γιατί δεν ήξερε κανείς άλλος και τότε βάλανε σε τρία ελάφια υπνωτικό, μάλλον ληγμένο και πέθαναν στα χέρια μου. Τότε είπα στην κτηνίατρο να μη βάλει σε άλλο και τα πιάναμε χωρίς αναισθητικό, με κίνδυνο της ζωής μας.
Ο Κυνηγετικός Σύλλογος έφτιαξε πινακίδες για τους δρόμους, αγόραζε τροφές για τα ελάφια στα καμένα του 2008, πάλι με δικά του έξοδα, αυτοκίνητα, καύσιμα, εργατοώρες, εθελοντές κυνηγούς. Ο κυνηγετικός σύλλογος στον πρώτο χρόνο της κρίσης έδωσε καύσιμα στα αυτοκίνητα της δασικής υπηρεσίας για να κινούνται, έδωσε εξοπλισμό στους δασοφύλακες, έφτιαξε πινακίδες για τις καμένες εκτάσεις. Μετά, λοιπόν, τη φωτιά του 2008, ο πληθυσμός του ελαφιού, ειδικά μέσα στα καμένα έκανε έκρηξη, λόγω της βλάστησης έγινε ένας απέραντος ελαφότοπος. Υπολογίζω εκείνη την περίοδο και τα επόμενα χρόνια, τον πληθυσμό σε 1.200-1.500.
Ειναι η χρονιά που άρχισαν να ασχολούνται διάφοροι με τη διάσωση των ελαφιών και καλά κάνουν, το θέμα όμως είναι πως απο τότε άρχισε και εντέχνως το θάψιμο του Κυνηγετικού Συλλόγου Ρόδου και της Θηροφυλακής από τότε ό,τι γράφεται στα ΜΜΕ κρύβουν εντέχνως τη Θηροφυλακή.
Ο καθένας για τους δικούς του λόγους, η δασική υπηρεσία γιατί μας θεωρεί σεκιούριτι των δασών, όπως δηλώνουν σε διάφορα site και φοβούνται μην χάσουν το αντικείμενο και οι διάφορες οργανώσεις ΜΚΟ κτλ είτε γιατί είναι αντικυνηγοί και ντρέπονται να πουν πως το ελάφι το έχουν σώσει οι κυνηγοί της Ρόδου, είτε γιατί κάποιο κονδύλι θα μπορέσουν να πάρουν για να το σώσουν.
Αυτά είναι μια μικρή περίληψη από όσα μπορώ να θυμάμαι τώρα. Το πρόβλημα με τα ελάφια, ειδικά στη Νότια Ρόδο είναι γνωστό. Κάνουν ζημιές σε καλλιέργειες, δημιουργούν τροχαία ατυχήματα κτλ, ο πληθυσμός τώρα υπολογίζεται κατ’ εμένα από 3.500-4.500. Εδώ και μια 5ετία τα προβλήματα είναι υπαρκτά αλλά δεν είναι τα ίδια τα ελάφια που δημιουργούν το πρόβλημα. Το πρόβλημα κατά 60-70% το δημιουργούν οι βοσκοί της Ρόδου. Η δασική υπηρεσία και όλοι οι εμπλεκόμενοι γνωρίζουν, ουδείς όμως κάνει κάτι. Οι βοσκοί λοιπόν, βοσκούν ανεξέλεγκτα σε δημόσιες δασικές και χορτολιβαδικές εκτάσεις, δεν μαντρίζουν ποτέ, οπότε εκτοπίζουν τα ελάφια και τα στέλνουν απευθείας στις καλλιέργειες, μη έχοντας κάτι να φάνε, λόγω της υπερβόσκησης.
Να σημειωθεί ότι η Ρόδος έχει ζωοχωριτηκότητα περίπου 60-70 χιλιάδες αιγοπρόβατα και η Ρόδος έχει πάνω από 150 χιλιάδες, πού θα βοσκήσει λοιπόν το ελάφι; Αν υπήρχε ένας έλεγχος στους βοσκούς της Ρόδου το πρόβλημα αυτό κατά 50% θα λυνόταν.
Δεύτερος λόγος που τα ελάφια δημιουργούν τροχαία σε συγκεκριμένα περάσματα, ειδικά στην επαρχιακή οδό Ρόδου Καταβιάς, είναι πάλι οι αυθαιρεσίες των βοσκών. Το πρόβλημα παρατηρείται πιο έντονο γύρω στο Πάσχα και γύρω στο 15αύγουστο. Γιατί; Γιατί οι βοσκοί έχουν φράξει παράνομα όλα, μα όλα, τα φυσικά νερά για να μπορέσουν να πιάσουν τα αιγοπρόβατά τους να τα πουλήσουν, με αποτέλεσμα τα ελάφια να μην έχουν πρόσβαση σε νερό και κατεβαίνουν στις εκβολές των ποταμών στη θάλασσα, περνώντας από την επαρχιακή οδό, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους και τις ζωές των οδηγών. Η δασική υπηρεσία γνωρίζει εδώ και μια 10ετία αλλά δεν κάνει τίποτα για να λύσει τα προβλήματα αυτά.
Το μόνο που κάνουν κάποιοι μαϊντανοί του facebook, είναι να τρέχουν με τις κάμερες σε τραυματισμούς και απελευθερώσεις, να πάρουν κάμποσα like για να δικαιολογήσουν την ανυπαρξία τους. Ουδέποτε η δασική υπηρεσία έχει κάνει κάτι για τα ελάφια, και τα προβλήματα που υπάρχουν, κι όχι μόνο δεν έχει κάνει τίποτα αλλά δημιουργεί και επιπλέον προβλήματα σε όποιον θέλει να βοηθήσει τα ζώα αυτά. Κι επειδή έχω ίδια πείρα, καθώς ήμουν θηροφύλακας για 18 χρόνια, έχω συλλάβει πολλούς λαθροθήρες ελαφιών και αντί να μου παρέχουν βοήθεια, το μόνο που έκαναν είναι να προσπαθούν να σώσουν φίλους τους και γνωστούς, εξαφανίζοντας έγγραφα δικογραφιών και βάπτιζαν τα ελάφια, τράγους.
Έχω κάνει αναφορά στον εισαγγελέα για κάποιες υποθέσεις και κάποιοι από αυτούς τους πολυδιαφημισμένους σωτήρες των ελαφιών, διώκονται για παράβαση καθήκοντος. Τι ειρωνεία…
Επειδή το τελευταίο διάστημα έχουν προκύψει πολλοί ειδικοί ελαφολόγοι στη Ρόδο, βλέπετε το θέμα πουλάει, καλό θα ήταν οι εμπλεκόμενες υπηρεσίες να βάλουν σε τάξη τους ανεξέλεγκτους βοσκούς της Ρόδου και τότε θα δείτε ως δια μαγείας, τα περισσότερα προβλήματα που δημιουργούν τα ελάφια, θα μειωθούν κατά 60-70%.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι τα ελάφια, είναι η ανεξέλεγκτη βόσκηση, η παράνομη περίφραξη πηγών, η παράνομη περίφραξη δημοσίων δασικών εκτάσεων, η υπερβόσκηση αυτών και η ανυπαρξία των υπηρεσιών.
Υ.Γ. Θέλω να παρατηρήσετε στο διαδίκτυο τις φωτογραφίες των δασικών που κρατούν τα νεκρά ελάφια ως λάφυρα και καμαρώνουν για να μαζέψουν όσα περισσότερα like. Δεν σέβονται το νεκρό ζώο, αντίθετα το χρησιμοποιούν όπως οι ισλαμιστές τα κεφάλια-τρόπαια των δυτικών. Σε αυτούς λοιπόν έχουμε αποθέσει το μέλλον των ελαφιών μας. Καληνύχτα Κεμάλ…
Με τιμή
Στέργου Εμμανουήλ
