Ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία και το φετινό Διεθνές Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού Ρόδου – DLR#11 στο νησί μας τις ημερομηνίες 2-10 Σεπτεμβρίου 2025 υπό τη καλλιτεχνική διέυθυνση της Μαρίας Μανουκιάν, με γενικότερο τίτλο «Move to feel, feel to become» ( μτφρ. «Κινήσου μέχρι να Νιώσεις, Νιώσε μέχρι να Γίνεις»), προσθέτοντας στο «βιογραφικό του» την θερμή υποδοχή από τον κόσμο της Ρόδου και το «ζωντανό αγκάλιασμα» από όλο τον κόσμο που βρέθηκε στον νησί μας, έτσι όπως βιώθηκε σε σημαντικές θεματικές ενότητες του Φεστιβαλ , όπως το DLR PATHWAYS – Σε κοινότητες του νησιού- και στο Dance &Talk- Ομιλίες σχετικά με την φετινή θεματολογία του Φεστιβαλ. Εξάλλου, ακόμα ηχεί στα αυτιά μας η ερώτηση από ένα οκτάχρονο παιδί που, την τελευταία ημέρα του Φεστιβάλ, πήρε το μικρόφωνο και μας ρώτησε : “May I say something? It was amazing…dancing…laughing… feeling…” Και όλοι γνωρίζουμε πως, αν κερδίσεις το παιδί, υπάρχει ελπίδα, ακόμα, στον κόσμο ζωντανή!
Συνεπές, λοιπόν, στους στόχους του, και στο πλαίσιο της εξωστρέφειας του Σύγχρονου Πολιτισμού, και ειδικότερα του Σύγχρονου Χορού, το φετινό DLR#11, μέσα από τις καλλιτεχνικές χορευτικές του παραστάσεις αλλά και τις δράσεις του, αγγίζοντας περισσότερο τα όρια της «κινησιολογικής αφήγησης», που δομείται με το σώμα, και της χορευτικής αναπαράστασης, που «ακούγεται» με την χορευτική μεταμορφωσιακή κίνηση, μας θύμισε από πού ξεκινάει το ανθρώπινο σώμα να θυμάται, πώς ονειρεύεται το ανθρώπινο σώμα, πώς ξυπνάει και ξεκινάει το ταξίδι του σε πόλεις- συνειδήσεις και σταθμούς- αναζητήσεις: «Μέσα από το πρώτο ταξίδι , την μήτρα της μητέρας, ο άνθρωπος πρωτοανταμώνει το φως. Μέσα από το νερό του αμνιακού σάκου, ο άνθρωπος ενσαρκώνεται και η κίνησή του γίνεται πιο στέρεη…Και μετά το πρώτο σπίτι του, την μήτρα της μητέρας, το νέο σώμα αναζητά ένα μεγαλύτερο σπίτι: Tην πόλη, την πατρίδα, τον συνάνθρωπο.».
Ειδικότερα, εξετάστηκαν ως επιμέρους θεματικές : α. «Η αμφίθυμη σχέση του ατομικού και συλλογικού σώματος με την Ιστορία», β. «Η σχέση της διαπροσωπικής επικοινωνίας και η πολυεπίπεδη φύση των ανθρώπινων σχέσεων», και τελικά «Είναι ένα σώμα απαραίτητο για μια αγκαλιά; Είναι ένα σώμα αρκετό για μια αγκαλιά»; γ. «Η πολυτιμότητα κάθε μονάδας, που συντελεί στο Όλον» δ. «Η Ύπαρξη νέων» τελετουργιών, απαραίτητων για την επιβίωσή μας και την έκφραση της συλλογικής μνήμης. Πώς μπορούμε να εντοπίσουμε τη σωματική μνήμη, που υπάρχει σε όλες τις αυθεντικές τελετουργίες»;
Εν κατακλείδι, το DLR, ένα ζωτικής σημασίας πολιτιστικό γεγονός, συγκεντρώνοντας καταξιωμένους καλλιτέχνες, χορευτές και κοινό από όλο τον κόσμο, μας προσέφερε στιγμές ιδιαίτερης, αισθαντικής, καλλιτεχνικής κίνησης και μια μοναδική Γιορτή Κίνησης, Πολιτισμού και Δημιουργικότητας, προβάλλοντας στο ευρύ κοινό ένα πλούσιο πρόγραμμα παραστάσεων, εργαστηρίων και συνεργασιών.
Θερμότατες ευχαριστίες οφείλουμε : Στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, Στην Διεύθυνση Δήμου Ρόδου, στο ΥΠ.Π.Ο.Α. – Υπουργείο Πολιτισμού, στο Touring program Της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση και σε όλους τους χορηγούς, που μας εμπιστεύτηκαν και μας στήριξαν σε όλα τα επίπεδα γιατι χωρίς την δική τους «ώθηση», το Φεστιβάλ δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί και να εκφραστεί.
Ευχαριστούμε και προσβλέπουμε για νέες συνεργασίες.
