Η εισβολή των στρατευμάτων της φασιστικής Ιταλίας τα ξημερώματα της 28ης Οκτώβρη 1940 αποτέλεσε το εναρκτήριο γεγονός-ορόσημο μιας περιόδου που θα οδηγούσε στο δράμα της τριπλής φασιστικής κατοχής (ιταλικής, γερμανικής, βουλγαρικής), αλλά και στην αφύπνιση και ηρωική μαζική δράση των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων, μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, από την οποία μπορούν να αντληθούν χρήσιμα ιστορικά διδάγματα.
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως και ο Πρώτος, ήταν ιμπεριαλιστικός. Κοινός στόχος τόσο του Άξονα (Γερμανίας- Ιταλίας-Ιαπωνίας), όσο και των ΗΠΑ – Μ. Βρετανίας – Γαλλίας και των συμμάχων τους ήταν η προσπάθεια να εξασφαλίσουν τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των πρώτων υλών, των αγορών και των σφαιρών επιρροής. Ταυτόχρονα κοινή τους επιδίωξη -παρότι αυτό συσκοτιζόταν για ένα μεγάλο διάστημα, στο πλαίσιο της ”αντιχιτλερικής” συνεργασίας- ήταν η συντριβή της Σοβιετικής Ένωσης, του πρώτου εργατικού- σοσιαλιστικού κράτους στην ιστορία που αποτελούσε φάρο για όλους τους λαούς και είχε την καθοριστική συμβολή στη συντριβή του ναζισμού.
Αυτό προσπαθούν να συγκαλύψουν όσοι ανιστόρητα εξισώνουν τον ναζισμό με τον κομμουνισμό με σημαιοφόρο την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο φασισμός, όπως τότε έτσι και σήμερα, στηρίζεται πολιτικά και οικονομικά από τμήματα του κεφαλαίου και αποτελεί γέννημα – θρέμμα του καπιταλιστικού συστήματος.
Σήμερα, που έχουν φουντώσει οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, τις ΗΠΑ και τα κράτη μέλη της ΕΕ από τη μια μεριά και την ευρασιατική με επικεφαλής τη Ρωσική Ομοσπονδία και την Κίνα από την άλλη, τα διδάγματα από εκείνη την περίοδο είναι περισσότερο επίκαιρα από ποτέ. Αυτοί οι ανταγωνισμοί οδήγησαν και οδηγούν σε δεκάδες περιφερειακές συγκρούσεις και πρόσφατα στην πολεμική αναμέτρηση ανάμεσα στις δυνάμεις της Ρωσικής Ομοσπονδίας και του ΝΑΤΟ στα εδάφη της Ουκρανίας.
Αναπόσπαστο κομμάτι αυτών των ανταγωνισμών είναι και η επιδείνωση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, με την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας σε βάρος της χώρας, καθώς “αέρα στα πανιά” της Άγκυρας δίνει η απροκάλυπτη στάση ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, που ξεκαθαρίζουν ότι σημασία έχει η διαφύλαξη της ευρωΝΑΤΟικής συνοχής απέναντι στη Ρωσία.
Το τουρκικό κράτος όλο και πιο επιθετικά αμφισβητεί ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, πατώντας σε δύο βάρκες, τη ΝΑΤΟϊκή και τη ρωσική.
Έναν αιώνα μετά τη Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή, που οδήγησε σε δεκάδες χιλιάδες θύματα και εκατομμύρια ξεριζωμένους και 48 χρόνια μετά το χουντικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η αστική προπαγάνδα που υποστηρίζει ότι η ένταξη της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες διασφαλίζει τα συμφέροντα των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων, πέρα από ανιστόρητη, είναι και επικίνδυνη. Είτε μέσω “ειρηνικής διευθέτησης”, είτε μέσω πολεμικής σύγκρουσης, είτε μέσω ενός συνδυασμού των δύο, στόχος παραμένει η μονοπωλιακή
συνεκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής και η διατήρηση της ΝΑΤΟϊκής συνοχής, εις βάρος των λαών της Ελλάδας, της Τουρκίας και των άλλων χωρών της περιοχής.
Σήμερα, που είναι πιο ορατός ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου, η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, της εδαφικής ακεραιότητας, των συνόρων, από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων αποκτά πραγματικό νόημα, μόνο όταν συμβαδίζει με την πάλη:
– Για τερματισμό της συμμετοχής της χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που διεξάγεται στα εδάφη της Ουκρανίας.
– Για τη γενικότερη απεμπλοκή της χώρας μας από τα επικίνδυνα σχέδια του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ.
– Για να κλείσουν οι ξένες στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα.
– Για την αποδέσμευση από αυτούς τους οργανισμούς, με το λαό στην εξουσία.
Στηριγμένος στην ιστορική πείρα ο λαός χρειάζεται να αποκτήσει εμπιστοσύνη και δύναμη στην πάλη του για το δίκιο και τη νίκη. Να εμπιστευτεί το ΚΚΕ, για να χαράξει το δικό του δρόμο για μια κοινωνία που θα είναι αφέντης του πλούτου που παράγει, για μια κοινωνία πραγματικής λαϊκής ευημερίας, για τη δική του εξουσία, το σοσιαλισμό-κομμουνισμό, που αποτελεί προϋπόθεση για την ειρήνη, την αλληλεγγύη, την αμοιβαία επωφελή συνεργασία των λαών σε όλα τα πεδία.
