Το τίμημα μιας φιλοδοξίας χωρίς σχέδιο και όραμα – Πώς η δημοτική αρχή Κολιάδη υποχωρεί κάτω από το βάρος της ίδιας της ανεπάρκειάς της
Όσο περνά ο καιρός, η εικόνα της δημοτικής αρχής του Αλέξανδρου Κολιάδη αποσαφηνίζεται – και είναι απογοητευτική. Σε κάθε δημόσια εμφάνιση, σε κάθε συνεδρίαση, σε κάθε δήλωση, ο δήμαρχος Ρόδου μοιάζει ολοένα και πιο αποκομμένος από την πραγματικότητα του νησιού. Τα μέτωπα που ανοίγουν το ένα μετά το άλλο, συνθέτοντας μια απάνθρωπη καθημερινότητα, δεν αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα και σχέδιο, αλλά με επικοινωνιακές υπεκφυγές, γενικόλογες τοποθετήσεις και, κυρίως, εμφανή αμηχανία, μεταμφιεσμένη σε επίδειξη πυγμής.
Ο δήμαρχος Ρόδου, σε κάθε δημόσια τοποθέτησή του, επαναλαμβάνει τα ίδια επιχειρήματα: «δεν υπάρχουν μαγικά ραβδιά», «τα προβλήματα είναι διαχρονικά» και τα συναφή. Αυτά ίσως θα έπειθαν έναν χρόνο πριν. Τώρα όμως αποκαλύπτουν αδυναμία και κυρίως, έλλειψη πολιτικής βούλησης. Μετά από 17 μήνες στη διοίκηση, παραδέχεται ότι δεν μπορεί να κάνει… μαγικά. Ξεχνά, βέβαια, πως το 2023 δήλωνε έτοιμος να σώσει το νησί, μιλούσε για σχέδια, οράματα και λύσεις. Τότε, βιαζόταν να αναλάβει. Σήμερα, απλώς προσπαθεί να αυτοσχεδιάσει. Ακόμη και αυτό, χωρίς επιτυχία.
Η διοίκηση του Δήμου δεν έχει πείσει ούτε για τη βούλησή της, ούτε για τη δυνατότητά της να διαχειριστεί τις προκλήσεις. Αντιθέτως, δίνει την εντύπωση πως διαρκώς αιφνιδιάζεται – λες και δεν είχε ιδέα για την κατάσταση που παραλάμβανε ή τις ευθύνες που συνοδεύουν τη διακυβέρνηση ενός τόσο σύνθετου και απαιτητικού Δήμου όπως αυτός της Ρόδου. Οι «λύσεις» εξαντλούνται σε λόγια, και τα προβλήματα ανακυκλώνονται πίσω από φράσεις-κλισέ.
Αιχμή του δόρατος το κυκλοφοριακό. Οι πολίτες το ζουν καθημερινά , κάθε χρόνο και πιο έντονα, παγιδευμένοι σε ένα κέντρο-κόλαση, χωρίς χώρους στάθμευσης και χωρίς καμία σοβαρή πρόταση από τη δημοτική αρχή. Καμία πρωτοβουλία, έστω βραχυπρόθεσμη, που θα μπορούσε να ανακουφίσει έστω και στο ελάχιστο μια κατάσταση αφόρητη και εν τέλει απάνθρωπη. Μόνο διαπιστώσεις και… αόρατες μελέτες. Κι ενώ πέρυσι… «μετρούσαν» τον κυκλοφοριακό φόρτο για να σχεδιάσουν πολιτικές, φέτος… τον ξαναμετρούν. Του χρόνου, πιθανότατα θα μετρούν ακόμα!
Στο εκρηκτικό κλίμα που διαμορφώνεται μέρα με τη μέρα στην τοπική κοινωνία, η φωτοβολίδα για την απομάκρυνση των Ρομά από τον καταυλισμό στο Κορακόνερο, δεν έπεισε κανέναν. Όλοι μιλούν μια ακόμη απέλπιδα προσπάθεια αλλαγής της ατζέντας. Χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο, ήταν απλώς άλλη μία πρόχειρη εξαγγελία για να σκεπάσει τον θόρυβο της αποτυχίας του, με την ελπίδα ότι στην πορεία κάπου θα ξεχαστεί.
Σε αυτό το περιβάλλον, οι δημοτικές κοινότητες έχουν αφεθεί στο έλεός τους. Οι πρόεδροι –εκλεγμένοι εκπρόσωποι των τοπικών κοινωνιών– αντιμετωπίζονται με απαξίωση, ειρωνεία και αυταρχισμό. Η δημοτική αρχή, αντί να στηρίξει τον ρόλο τους, τον αποδυναμώνει θεσμικά και πολιτικά. Αντί για συνεργασία, αντιμετωπίζονται με ειρωνεία, περιφρόνηση και αλαζονεία. «Με τα προεδράκια θα ασχολούμαστε τώρα;» είναι η χαρακτηριστική φράση που αποδίδεται σε αντιδημάρχους. Πρόκειται για μια επικίνδυνη πολιτική αντίληψη που δεν έχει θέση στην τοπική δημοκρατία. Η πολιτική συμπεριφορά πολλών στελεχών της δημοτικής αρχής, όπως οι ίδιοι οι πρόεδροι των δημοτικών κοινοτήτων υποστηρίζουν, θυμίζει περισσότερο αυλή τοπικών αξιωματούχων παρά μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή αυτοδιοίκηση. Και όταν η εξουσία αποσυνδέεται από την υπηρεσία προς τον πολίτη, χάνεται το νόημα της δημοκρατικής αντιπροσώπευσης. Ακόμη και η περίφημη «λογοδοσία» έχει εξελιχθεί σε ένα μαραθώνιο αυτοαναφορικής φλυαρίας, χωρίς στοιχεία, χωρίς απολογισμό, χωρίς προοπτική.
Η τελική διαπίστωση είναι απλή όσο και δυσάρεστη: η δημοτική αρχή Κολιάδη αποδεικνύεται στην πράξη ανίκανη να κυβερνήσει τον Δήμο. Δεν έχει σχέδιο, δεν έχει ιεραρχήσεις, δεν έχει συγκροτημένη διοικητική λειτουργία. Χρειάζεται όντως μεγάλη προσπάθεια, μεγάλο ταλέντο για να πείσεις τους πάντες για την αποτυχία σου μόλις σε 17 μήνες! Αυτό σίγουρα δεν έχει προηγούμενο! Τουλάχιστον θα μπορεί να υπερηφανεύεται γι αυτό το ρεκόρ!
Κατόπιν αυτών, οι πολίτες παρακολουθούν με αυξανόμενη δυσπιστία έναν δήμαρχο που φαίνεται να διεκδίκησε τον δημαρχιακό θώκο, όχι επειδή είχε όραμα για τη Ρόδο, αλλά γιατί απλώς το ήθελε προσωπικά. Η υποψηφιότητά του ήταν απόρροια προσωπικής φιλοδοξίας – και όχι αποτέλεσμα ενός ώριμου, επεξεργασμένου σχεδίου για την επίλυση των προβλημάτων του νησιού. Αυτή η διαπίστωση γίνεται πια κοινός τόπος σε όλες τις γωνιές της Ρόδου. Μια διαπίστωση που φέρνει απογοήτευση και η απογοήτευση φέρνει οργή.
Η Ρόδος όμως δεν αντέχει άλλη στασιμότητα. Δεν χρειάζεται διαχειριστές εντυπώσεων. Δεν έχει ανάγκη από δημάρχους που καταφεύγουν σε γενικότητες, σε επίρριψη ευθυνών και σε προσχηματικές εξαγγελίες. Όχι άλλες υποσχέσεις. Όχι άλλες θεατρικές παραστάσεις στα έδρανα. Όχι άλλα «θα». Χρειάζεται ανθρώπους με σχέδιο, ικανότητα συνεργασίας και επίγνωση της θεσμικής τους ευθύνης. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα βλέπουμε το ακριβώς αντίθετο. Μια δημοτική αρχή που χτίζει το αφήγημά της πάνω στην επικοινωνία, αλλά χάνει διαρκώς την επαφή με την κοινωνία. Που επιμένει σε μια διοίκηση από καθέδρας. Που δίνει σημασία στο θεαθήναι και όχι στην ουσία.
Και η ουσία είναι μία:
Η Ρόδος βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή και δεν αντέχει άλλο χάσιμο χρόνου. Η αμηχανία, η αλαζονεία και η αδιαφορία δεν είναι πλέον πολιτικές επιλογές – είναι βαρίδια που καθηλώνουν τον τόπο. Αυτό που βιώνουμε δεν είναι απλώς πολιτική αποτυχία. Είναι έλλειμμα διοίκησης.
