« Ο Κυριάκος, θέλει να κερδίσει τον χώρο του κέντρου και να εκτοπίσει ταυτόχρονα όλα τα υπόλοιπα μικρά κόμματα, που αντλούν τη δύναμη τους από αυτή την ιδιότυπη δεξαμενή. Θα το καταφέρει, γιατί δεν τον τρομάζουν οι μεταρρυθμίσεις και το πολιτικό κόστος. Το έχει αυτό στο DNA του » μου έλεγε φίλος, κομματικά ανέστιος και με φυγόκεντρες τάσεις προς το νέο του Κυριάκου. Αυτά πριν τον Αδωνι αντιπτόεδρο.
Μετά και την ανακοίνωση της σκιώδους κυβέρνησής του, αδίκως θεωρώ -προς το παρόν- ότι τρέμουν τα κόμματα της λεγόμενης κεντροδεξιάς αλλά και κεντροαριστεράς. Παρόντες για το κέντρο και το…νέο, ο Βορίδης, η Βούλτεψη, αλλά και Γκιουλέκας (αλήθεια αντιπροσωπεύει το μεταρρυθμιστικό του Κυριάκου στον πολιτισμό; ) και Κεδίκογλου και Αννα-Μισέλ Ασημακοπούλου. Παλαιοδεξιοί, ακροδεξιοί, λαικοδεξιοί, τζάκια, αποτυχημένοι, ισορροπίες, σε θέσεις κλειδιά. Γενικώς, μία από τα ίδια που σε κάνει να αναρωτιέσαι « Το νέο που είναι» «Ο Σαμαράς γιατί έφυγε;»
Η ΝΔ κατόπιν τούτων, απέχει μακριά ακόμη από την ημέρα εκείνη, που θα υιοθετήσει μια πιο ρεαλιστική κομματικοπολιτική πρακτική. Την πρακτική, που δεν θα την τρομάζουν οι μεταρρυθμίσεις του προφίλ και κυρίως της ουσίας της, ανεξαρτήτου πολιτικού κόστους, πριν αρχίσει να μεταρρυθμίζει τη χώρα.
Ο Κυριάκος, μπορεί να έχει μεταρρυθμιστικό «μικρόβιο» στο DNA του όπως λέει ο φίλος μου, αλλά αξία έχει να δούμε, πως θα το περάσει στο κομματικό DNA της ΝΔ. Το τι θέλει ο Κυριάκος , από το τι μπορεί πραγματικά να κάνει η ΝΔ ως κομματικός οργανισμός, παραμένει ένα μεγάλο ερώτημα.
Προς το παρόν, βλέπω να εξακολουθεί να παραμένει ανέστιος ο κεντρώος φίλος μου. τ
Το “νέο” που είναι;
