Σκέφτομαι και γράφω

Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, δωσ’ της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινήσει… Κάποτε, κάποιοι καλοί άνθρωποι μαζεύτηκαν και έφτιαξαν έναν κατάλογο για να κάνουν ευτυχισμένα τα παιδιά όλου του κόσμου. Από τότε κάθε χρόνο αυτό το γιορτάζουμε.  Οι καλοί αυτοί άνθρωποι μιλάνε αυτή την ημέρα. Την λένε Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων των Παιδιών. Αυτή την ημέρα έχω καταλάβει πως  δεν υπάρχουν παιδιά που πεινάνε, που σκοτώνονται που κοιμούνται σε  χαρτόκουτα, που δεν πάνε σχολείο, που  τα δέρνουν και γενικά γίνονται όλα όσα λέει ο κατάλογος. Όλα τα παιδιά, περιμένουν να ακούσουν αυτούς τους καλούς ανθρώπους και που είναι όλοι πολύ συγκινημένοι.  Μόλις χτυπήσει το ρολόι μεσάνυχτα, κάποια μάγισσα ( μπορεί να είναι η νονά της Σταχτοπούτας) χτυπάει με το ραβδάκι την ημέρα της γιορτής και γίνεται κολοκύθα. ‘ Ετσι, τα παιδιά εξακολουθούν να διψάνε, να πεινάνε, να μην πηγαίνουν σχολείο ( μερικά πάνε, αλλά δεν έχουν βιβλία και κρυώνουν γιατί δεν έχουν πετρέλαιο σε κάτι σχολεία σαν φυλακές), να κοιμούνται σε χαρτόκουτα, να ζητιανεύουν στα φανάρια και κάποια, έλεγε ένας κύριος στην τηλεόραση, οι γονείς τους να τα «δίνουν» στα παιδικά χωριά SOS γιατί δεν έχουν χρήματα να τους αγοράσουν φαγητό οι γονείς τους. Εμένα δεν μου αρέσει καθόλου όμως αυτό το παραμύθι.  Δεν είναι σαν της Σταχτοπούτας που ξαναφόρεσε κουρέλια και έγινε η άμαξα κολοκύθα μόλις χτύπησε μεσάνυχτα, αλλά την έσωσε ο καλός Πρίγκηπας και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. ‘ Ισως να έχει δίκιο η μαμά μου που μου λέει ότι δεν υπάρχουν Πρίγκηπες. Και ο μπαμπάς  μου είπε, πως καλύτερα να ακούσω παιδικά τραγούδια σήμερα αντί για παραμύθια…