Η ΔΕΥΑΡ ανεβάζει τη δική της εκδοχή του θεατρικού του Ντάριο Φο, μόνο που στη δική της παράσταση, το γέλιο βγαίνει ξινό
«Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω!» (Non si paga! Non si paga!) φώναζαν οι ηρωίδες του Ντάριο Φο στη γνωστή πολιτική σάτιρα, ξεσηκώνοντας γέλια και προβληματισμό. Μόνο που στη ροδίτικη εκδοχή της παράστασης —σε σκηνοθεσία ΔΕΥΑΡ, παραγωγή Δήμου Ρόδου και καλεσμένο-στόχο την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου— το έργο παίζεται με το θράσος του θύτη που παριστάνει το θύμα. Εδώ δεν έχουμε μια απόγνωση λαϊκή, αλλά μια σκοπίμως οργανωμένη «άρνηση πληρωμής», βαφτισμένη σε πολιτικό διωγμό, με μπόλικη θεατρικότητα και καθόλου αυτοκριτική.
Το έργο ανεβαίνει εδώ και μήνες. Η πλοκή προβλέψιμη: πρώτα προκαλούν, μετά καταγγέλλουν «επιθέσεις», τέλος ανεβαίνουν στη σκηνή ως αδικημένοι ήρωες του δημόσιου βίου. Το κοινό όμως —οι πολίτες της Ρόδου— δεν παρακολουθεί αμέτοχο. Βλέπει πως η δημοτική επιχείρηση αρνείται να πληρώσει τις υποχρεώσεις της, πετώντας την ευθύνη αλλού, ενώ ταυτόχρονα αφήνει τους υπαλλήλους της στον αέρα. Και όλα αυτά, με σκηνικό μια τεχνητή σύγκρουση που δεν έχει ούτε οικονομικό ούτε ηθικό έρεισμα. Ένα κακοπαιγμένο έργο, με θεσμούς και δημότες σε ρόλο κομπάρσου.
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ
Η Άρνηση: Όταν η πραγματικότητα δεν ταιριάζει στο αφήγημα
Καταγγελίες χωρίς αποδείξεις, στρατηγική «ό,τι να ’ναι», υπάλληλοι όμηροι και επιχειρήματα που δεν αντέχουν ούτε σε κουβέντα καφενείου — όχι στη βάσανο της λογικής. Καλωσορίσατε στο σύμπαν της ΔΕΥΑΡ!
Οι τελευταίες μέρες ήταν αποκαλυπτικές του τρόπου και της αντίληψης λειτουργίας της ΔΕΥΑΡ, μέσα από τις επιμέρους πτυχές της υπόθεσης που αναδείχτηκαν. Αντί να πληρώσει τις υποχρεώσεις της, η επιχείρηση καταφεύγει σε ένδικα μέσα με επιχειρήματα που θυμίζουν κακόγουστη φάρσα. Υποστηρίζει ότι δεν χρωστά, επειδή πολύ απλά, δεν θέλε να πληρώσει! Και πασχίζει να πείσει πως η Περιφέρεια που με δικούς της πόρους πληρώνει τον ανάδοχο του Φράγματος Γαδουρά, αποκομίζει “αδικαιολόγητο πλουτισμό”! Και τον πληρώνει από ίδιους πόρους, με τα ταμειακά της διαθέσιμα να ασφυκτιούν επικίνδυνα, για να συνεχίσει το διυλιστήριο να δίνει δωρεάν το νερό στη ΔΕΥΑΡ και εκείνη να το ακριβοπουλάει στους δημότες. Πράγματα που μόνο σε σουρεαλιστικά σενάρια γίνονται αποδεκτά.
Η ΔΕΥΑΡ, η δημοτική επιχείρηση ύδρευσης και αποχέτευσης της Ρόδου, βρίσκεται στο επίκεντρο μιας κρίσης που δεν είναι πια απλώς οικονομική ή διοικητική. Είναι ηθική και πολιτική. Και όσο περνούν οι μέρες, η εικόνα που εκπέμπει δεν είναι εκείνη μιας επιχείρησης που προσπαθεί να επιβιώσει. Είναι μιας διοίκησης που αυτοσχεδιάζει επικίνδυνα, μετατρέποντας το νερό σε μοχλό πίεσης και τους εργαζόμενους σε ασπίδα.
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
Η Μεταφορά Ευθύνης: Όταν δεν μπορείς να πληρώσεις, κατηγόρησε τον εγγυητή!
Η ΔΕΥΑΡ επέλεξε να προσφύγει σε ένδικα μέσα για να αμφισβητήσει υποχρεώσεις που απορρέουν από μια σαφώς διατυπωμένη προγραμματική σύμβαση με την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου και τον Δήμο Ρόδου. Έχει δικαίωμα να το κάνει. Μόνο που τα επιχειρήματά της στο δικόγραφο της ανακοπής, δεν στέκουν ούτε νομικά ούτε λογικά. Οι ψευδείς ισχυρισμοί περί “αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών” καταρρίπτονται με απλά στοιχεία. Κι όμως, η ΔΕΥΑΡ επιμένει να αρνείται την πραγματικότητα, σαν να προσπαθεί να κερδίσει χρόνο ή εντυπώσεις.
Η επιλογή της ΔΕΥΑΡ να ανατεθεί η υπόθεση σε δικηγόρο εκτός Ρόδου, με κόστος δεκάδων χιλιάδων ευρώ, ακολουθήθηκε από τη μεταγενέστερη απόφαση σύνταξης τεχνικοοικονομικής μελέτης που θα υποστήριζε νομικά την ανακοπή. Δηλαδή πρώτα πήγε στο δικαστήριο και μετά σκέφτηκε να βρει τα στοιχεία. Πρώτα η πράξη, μετά το σκεπτικό. Πρώτα η αντίδραση, μετά η τεκμηρίωση. Σαν να ανεβαίνεις στη σκηνή χωρίς σενάριο και μετά να προσπαθείς να θυμηθείς πώς βρέθηκες εκεί και ποια είναι τα λόγια σου!
Και όχι μόνο αυτό. Η υπερασπιστική γραμμή των δικηγόρων της ΔΕΥΑΡ ήταν ότι η Περιφέρεια δεν ζήτησε τα εκατομμύρια που της χρωστάει η ΔΕΥΑΡ από τον Δήμο Ρόδου!!! Αναμενόμενο λοιπόν ήταν, ότι μόλις οι Οικονομικές Υπηρεσίες της Περιφέρειας θα λάμβαναν γνώση για τι ακριβώς τις εγκαλεί η ΔΕΥΑΡ, θα έσπευδαν να συμμορφωθούν, κατάσχοντας και τους λογαριασμούς του Δήμου. Με άλλα λόγια, άλλος χρωστάει, άλλος καλείται να πληρώσει, ως εγγυητής του χρέους. Εκ του ασφαλούς λοιπόν οι λεονταρισμοί κατά της Περιφέρειας του Βαγιανού και των λαλίστατων λαγών που τον πλαισιώνουν, αφού τώρα που η ΔΕΥΑΡ πρέπει να πληρώσει, πετάει το μπαλάκι στον Δήμο! Αλέξανδρος Κολιάδης και Κώστας Χαλκιάς (είναι και δικηγόρος) άραγε τι λένε για όλα αυτά; Είχαν γνώση του περιεχομένου και των επιχειρημάτων της ανακοπής που συνέταξαν δικηγόροι της Αθήνας ή πιάστηκαν στον ύπνο;
ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ
Οι Όμηροι της Παράστασης: Οι υπάλληλοι της ΔΕΥΑΡ
Η απόπειρα μετατροπής μιας ξεκάθαρης υπόθεσης σε δήθεν «κόντρα φορέων» δεν είναι αθώα. Είναι απόπειρα να κουκουλωθούν τα ουσιώδη: οι ευθύνες για τη διαχείριση της ΔΕΥΑΡ, η έλλειψη σχεδίου, η διοικητική ασυνέπεια και η περιφρόνηση προς τους ίδιους τους εργαζομένους της, που παραμένουν χωρίς διασφάλιση μισθών κι αυτό είναι μια μορφή ηθικής ομηρίας. Η διοίκηση της ΔΕΥΑΡ φαίνεται πως δεν έχει μεριμνήσει ούτε για ακατάσχετο λογαριασμό μισθοδοσίας ούτε για εγγραφή στην Ενιαία Αρχή Πληρωμών. Δηλαδή, με απλά λόγια, άφησε τους υπαλλήλους της εκτεθειμένους σε ενδεχόμενες κατασχέσεις.
Αλήθεια, οι συνδικαλιστές της ΔΕΥΑΡ πώς επέτρεψαν αυτό να συμβεί; Γνώριζαν ή όχι ότι η διοίκηση τους είχε κυριολεκτικά στον «αέρα» όταν τραβούσε το σκοινί στα άκρα και έκανε επίδειξη ψευτολεβεντιάς; Κι αν το γνώριζαν τι έκαναν για να διασφαλίσουν τους συναδέλφους τους;
ΠΡΑΞΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
Η Σκηνοθεσία της Θυματοποίησης: Ο θύτης ντύνεται θύμα
Όταν μια δημόσια επιχείρηση αδυνατεί να πληρώσει, αδυνατεί να εξηγήσει, αδυνατεί να οργανωθεί — και στο τέλος εμφανίζεται και ως… θύμα — τότε δεν έχουμε απλώς ένα διοικητικό πρόβλημα. Έχουμε μια απτή έκφραση χαρακτηριστικής παθογένειας: αυτής που αρνείται τη λογοδοσία, δαιμονοποιεί τον έλεγχο και στήνει σκηνικά πολιτικού μελοδράματος.
Και ενώ δεν έχει απαντηθεί ούτε ένα από τα οκτώ καίρια ερωτήματα που έθεσε η Περιφέρεια προς τη ΔΕΥΑΡ, βλέπουμε τη γνωστή μεθόδευση: η οφειλόμενη λογοδοσία – όχι προς την Περιφέρεια αλλά προς την κοινωνία – να βαφτίζεται «επίθεση». Είναι η γνωστή συνταγή όσων έχουν χάσει την επαφή με την ευθύνη. Όταν δεν μπορούν να απαντήσουν, επιτίθενται. Όταν δεν μπορούν να υπερασπιστούν τις πράξεις τους, θυματοποιούνται.
Η ΔΕΥΑΡ επέλεξε — μήνες τώρα — να χτίσει σκηνικό έντασης με την Περιφέρεια. Γιατί άραγε; Τι και ποιους εξυπηρετεί αυτή η τεχνητή σύγκρουση; Πρώτα προκαλεί και μετά σπεύδει στους θεατρινισμούς περί διωγμών και επιθέσεων. Μόνο που η πραγματικότητα είναι σκληρή και συγκεκριμένη: Η ΔΕΥΑΡ όντως χρωστάει. Και αντί να διαχειριστεί την υποχρέωσή της με σοβαρότητα και θεσμική συνέπεια, αποφάσισε να πληρώσει 14.500 ευρώ (συν ΦΠΑ) για να καταθέσει μια νομικά επισφαλή ανακοπή, γεμάτη αντιφάσεις, με σαθρά, ψευδή επιχειρήματα. Μια διαμάχη χωρίς νομικό ή οικονομικό έρεισμα δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά στημένη. Και κάθε στημένο σκηνικό κάτι κρύβει. Αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο Θύτης με τη Μάσκα του Θύματος
Η ΔΕΥΑΡ, λοιπόν, δεν είναι το θύμα. Είναι ο θύτης. Θύτης απέναντι στους δημότες, θύτης απέναντι στους υπαλλήλους της, θύτης απέναντι στη θεσμική τάξη.
Όμως, όποιος αρνείται τις ευθύνες του και ταυτόχρονα παριστάνει το κατατρεγμένο θύμα, θέτει εαυτόν εκτός σοβαρής πολιτικής. Δεν μπορεί η δημόσια διοίκηση να λειτουργεί σαν θεατρικό μονόπρακτο. Ούτε οι θεσμοί να μετατρέπονται σε σκηνικό κακής προπαγάνδας.
Πηγή realvoice.gr
