«Η θεατρική τέχνη και γενικότερα ο πολιτισμός επηρεάστηκε άρδην από την πανδημία». Αυτό δηλώνει μεταξύ άλλων σε συνέντευξή της στην «δημοκρατική» η θεατρολόγος – εκπαιδευτικός κα Βίκυ Θεολόγη.
Επίσης, μιλάει για την διοργάνωση του Διεθνούς Φεστιβάλ Θεάτρου Ρόδου το οποίο, έστω και εν μέσω πανδημίας, πραγματοποιήθηκε το 2020, ενώ «Φέτος, διοργανώνουμε την δεύτερη έκδοση του Φεστιβάλ με την ίδια ανασφάλεια αν οι συνθήκες θα είναι κατάλληλες και κατά πόσο θα αναδιαμορφωθεί το πρόγραμμα εν όψει μίας επικείμενης καραντίνας και με τα ισχύοντα μέτρα το φθινόπωρο του 2021» όπως τονίζει και η ίδια.
Η κα Θεολόγη μιλάει για τις επόμενες παραστάσεις και τα σχέδια στο θέατρο ενώ ειδικά για την τηλεκπαίδευση, ως εκπαιδευτικός, ξεκαθαρίζει πως «Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει το σχολείο, το θρανίο, την αυλή και το κουδούνι»!
• Κυρία Θεολόγη, είναι γεγονός πως ένας από τους κυριότερους κλάδους που χτυπήθηκε από την κρίση που δημιούργησε η πανδημία του κορωνοϊού, είναι οι Τέχνες. Εσείς, καταφέρατε πέρσι έστω και πολλούς περιορισμούς να διοργανώσετε το Φεστιβάλ Θεάτρου που έλαβε τις καλύτερες συστάσεις. Φέτος τι προγραμματίζετε;
Πράγματι η θεατρική τέχνη και γενικότερα ο πολιτισμός επηρεάστηκε άρδην από την πανδημία. Αυτό που είναι ανησυχητικό και πρέπει όλοι οι καλλιτέχνες να παραμείνουμε σε επαγρύπνηση είναι για την μακροχρόνια επίδραση της πανδημίας στις τέχνες. Προσωπικά νιώθω μεγάλη καχυποψία για τις διαδικτυακές παρουσιάσεις ψυχαγωγικών προγραμμάτων καθώς η παρούσα λύση ενέχει κινδύνους για το μέλλον των πολιτιστικών εκδηλώσεων. Το 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου Ρόδου πραγματοποιήθηκε με όλα τα μέτρα ασφαλείας που υπήρχαν τον Οκτώβριο του 2020 και γι αυτό κατέστη δυνατή η πραγματοποίησή του. Φέτος, διοργανώνουμε την δεύτερη έκδοση του Φεστιβάλ με την ίδια ανασφάλεια αν οι συνθήκες θα είναι κατάλληλες και κατά πόσο θα αναδιαμορφωθεί το πρόγραμμα ενόψει μίας επικείμενης καραντίνας και με τα ισχύοντα μέτρα το φθινόπωρο του 2021.
Ο Θεατρικός Σύλλογος Δωδεκανήσου μέσα στην καραντίνα παρέμεινε ενεργός στο δημιουργικό κομμάτι με πρακτικές δυσκολίες στην εφαρμογή των δράσεων. Δηλαδή, υπήρξε χρόνος για τον καλλιτεχνικό προϋπολογισμό του ΘΕ.ΣΥ.ΔΩ., για την συγγραφή θεατρικών κειμένων την προσαρμογή και οργάνωση αλλά υπήρχε το πρόβλημα των συναντήσεων της ομάδας για τις ανάγκες των προβών. Το θέμα λύθηκε με πρόβες σε ανοιχτούς χώρους με λίγα μέλη ανά πρόβα και με μέτρα που μας έκαναν να νιώσουμε ασφάλεια. Φέτος λοιπόν, πέρα από το 2ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου Ρόδου, προγραμματίζουμε την συμμετοχή μας στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου της Ρωσίας, την παραγωγή και παρουσίαση της επετειακής θεατρικής παράστασης ΑΘΑΝΑΤΕΣ, την παραγωγή και παρουσίαση του ΔΥΣΚΟΛΟΥ του Μενάνδρου και σε συνδιοργάνωση με τον ΔΟΠΑΡ την παραγωγή και παρουσίαση της παιδικής θεατρικής παράστασης «Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΛΕΜΟΝΗΣ» του Γιώργου Σακελλαρίδη.
• Μιλήστε μας για τις «ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΘΑΝΑΤΕΣ» ή αλλιώς η άγνωστη πλευρά της Επανάστασης και τον «Δύσκολο του Μενάνδρου». Δώστε μας περισσότερες λεπτομέρειες.
Οι ΑΘΑΝΑΤΕΣ είναι μία παράσταση που αναδεικνύει τον ρόλο της γυναίκας στον Αγώνα. Μία πλευρά που δεν είναι γνωστή έως σήμερα και βασίζεται σε έρευνα και πραγματικά γεγονότα. Με την επετειακού περιεχομένου παραγωγή τιμάμε τις γυναίκες που με αυτοθυσία προσέφεραν την περιουσία τους, την οικογένειά τους και την ζωή τους για την απελευθέρωση της Ελλάδας. Οι ΑΘΑΝΑΤΕΣ πρόκειται να περιοδεύσουν πανελλαδικά το ερχόμενο καλοκαίρι αν οι συνθήκες το επιτρέψουν. Ο ΔΥΣΚΟΛΟΣ του Μενάνδρου είναι μία παραγωγή η οποία αναβλήθηκε πέρσι λόγω της πανδημίας. Πρόκειται για θεατρική διασκευή της πασίγνωστης αρχαίας κωμωδίας η οποία πρόκειται να αποτελέσει την συμμετοχή μας στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου της Ρωσίας . Θα παρουσιαστεί επίσης στη Ρόδο αλλά και στην Αθήνα. Το συγκεκριμένο κείμενο αποτελεί πρόκληση στην θεατρολογική του προσέγγιση και προσαρμογή του στην σύγχρονη πραγματικότητα αλλά θεωρώ χρέος μας να συστήνουμε τόσο σημαντικά έργα της αρχαίας δραματουργίας στο θεατρόφιλο κοινό.
• Τα μέτρα στήριξης που ανακοινώνει η κυβέρνηση για τους καλλιτέχνες, είναι αρκετά; Γιατί συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τους καλλιτέχνες ως ‘χομπίστες’ και όχι ως επαγγελματίες;
Ένα μεγάλο πρόβλημα ήρθε στην επιφάνεια με την πανδημία και είναι αυτό του επαγγελματισμού των καλλιτεχνών. Και δεν αφορά κατά πόσο οι καλλιτέχνες είναι επαγγελματίες αλλά κατά πόσο λαμβάνεται σοβαρά ότι η ψυχαγωγία για κάποιους είναι όχι μόνο τρόπος έκφρασης αλλά και τρόπος επιβίωσης. Η κυβέρνηση δεν παρέχει ουσιαστικά μέτρα στήριξης στους καλλιτέχνες. Πολύ φοβάμαι δε, ότι ο τρόπος παρουσίασης των ψυχαγωγικών προγραμμάτων μέσω διαδικτύου δυνητικά μπορεί να γίνει η εύκολη λύση στο μέλλον και εκτός πανδημίας. Σέβομαι ότι ακόμα και αυτός ο τρόπος είναι ένας τρόπος που κάποιοι βγάζουν το ψωμί τους στη δεδομένη χρονική κατάσταση, απλά εκδηλώνω την ανησυχία μου για τον πολιτισμό στο προσεχές μέλλον. Η Τέχνη είναι ζωντανή. Χρειάζεται όμως τις ανθρώπινες ανάσες για να την κρατήσουν στη ζωή, και μόνο οι διά ζώσης ανάσες μπορούν να γίνουν φιλί της ζωής στη σκηνή κάθε είδους ψυχαγωγίας και πολιτισμού.
• Επειδή είστε εκπαιδευτικός, πώς ήταν η εμπειρία σας με την εκπαίδευση που τα μαθήματα έπρεπε να γίνονται με τηλεδιασκέψεις;
Όπως το θέατρο, έτσι και το σχολείο δεν μπορεί να υπάρξει εκτός του φυσικού του χώρου. Έγιναν φιλότιμες προσπάθειες από εκπαιδευτικούς, γονείς και παιδιά για να συντηρηθεί η εκπαιδευτική διαδικασία και αξίζουν σε όλους συγχαρητήρια. Τα παιδιά είναι από τη φύση τους δεκτικά και αν εξαιρέσεις την πρώτη αμηχανία της τηλε – σχέσης δασκάλου – μαθητή, ήταν όλα τους άριστα! Προσπάθησαν, επιμορφώθηκαν, εξοικειώθηκαν. Τα πήγαμε καλά. Αλλά τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει το σχολείο, το θρανίο, την αυλή και το κουδούνι. Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει ένα χαμογελαστό βλέμμα έστω και κάτω από τη μάσκα.
