• Γιατροί, νοσηλευτές, αστυνομικοί, λιμενικοί, διασώστες του ΕΚΑΒ, εποχικοί υπάλληλοι, φοιτητές και φυσικά οι ίδιοι οι κάτοικοι του νησιού αναζητούν στέγη σε μια περιορισμένη αγορά, που τα διαθέσιμα σπίτια είναι λίγα και τα ενοίκια δυσθεώρητα
Τι κοινό έχουν οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι αστυνομικοί, οι πυροσβέστες και οι λιμενοφύλακες που έρχονται ή θέλουν να έρθουν στη Ρόδο;
Όλοι ψάχνουν ένα σπίτι. Και δεν βρίσκουν.
Η Ρόδος, όπως και τα περισσότερα νησιά της χώρας, αντιμετωπίζει εδώ και χρόνια σοβαρό στεγαστικό πρόβλημα. Φέτος όμως, το φαινόμενο έχει πάρει διαστάσεις που επηρεάζουν πλέον όχι μόνο την καθημερινότητα, αλλά και τη λειτουργία βασικών υπηρεσιών. Η απουσία διαθέσιμων κατοικιών, σε συνδυασμό με τις τιμές που είναι εκτός πραγματικότητας, έχει μετατραπεί σε έναν από τους κύριους λόγους που παραμένουν κρίσιμες θέσεις ακάλυπτες.
Γιατροί, νοσηλευτές, αστυνομικοί, λιμενικοί, διασώστες του ΕΚΑΒ, εποχικοί υπάλληλοι, φοιτητές και φυσικά οι ίδιοι οι κάτοικοι του νησιού αναζητούν στέγη σε μια αγορά που κυριολεκτικά δεν προσφέρει τίποτα προσιτό. Και αυτό έχει σοβαρές επιπτώσεις σε κάθε επίπεδο.
Να σημειωθεί ότι είναι ήδη στον αέρα από τη 2η ΥΠΕ προκήρυξη για την πλήρωση κενών θέσεων γιατρών για τη Ρόδο αλλά και για άλλα νησιά της Δωδεκανήσου, από την 1η Ιουλίου έως και το τέλος του 2025.
Η πρόσκληση αφορά προσωπικούς ιατρούς, υπόχρεους και μη, ιατρούς υπηρεσίας υπαίθρου, γιατρούς με ειδικότητες γενικής ιατρικής ή παθολογίας, αλλά και γιατρούς επί θητεία. Οι θέσεις κατανέμονται σε νοσοκομεία, κέντρα υγείας, πολυδύναμα περιφερειακά ιατρεία, περιφερειακά και ειδικά ιατρεία, όμως το ενδιαφέρον είναι περιορισμένο, με την εύρεση κατοικίας να είναι, αν όχι το βασικότερο πρόβλημα, ένα από τα κύρια.
Φεύγουν πριν να εγκατασταθούν
Πολλοί επαγγελματίες που δέχονται τοποθέτηση στη Ρόδο από άλλες περιοχές –γιατροί, νοσηλευτές, διασώστες του ΕΚΑΒ, υπάλληλοι του δημοσίου– αναγκάζονται να αποχωρήσουν πριν ακόμα εγκατασταθούν. Ο λόγος είναι απλός: δεν βρίσκουν σπίτι ή τα ενοίκια που καλούνται να καταβάλουν είναι τόσο υψηλά, που δεν μπορούν να τα πληρώσουν.
Ακόμα και οι πιο βασικές επιλογές, όπως ένα μικρό αξιοπρεπές διαμέρισμα 50 τετραγωνικών, κυμαίνονται στα 600 ευρώ, όταν ο μισθός των περισσοτέρων είναι κοντά στα 1.000 ευρώ. Για εποχικούς εργαζόμενους ή συμβασιούχους, το πρόβλημα είναι ακόμα πιο έντονο.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις ανθρώπων που φιλοξενούνται από συναδέλφους τους ή ενοικιάζουν δωμάτιο σε ξενοδοχείο ή Airbnb, μέχρι να αποφασίσουν ότι δεν μπορούν να παραμείνουν είτε γιατί δεν βρίσκουν σπίτι, είτε γιατί τα ενοίκια που καλούνται να πληρώσουν, ακόμα και για σπίτια δεκαετιών, είναι δυσθεώρητα. Και τελικά αποχωρούν, αφήνοντας τη θέση τους κενή.
Το ίδιο σκηνικό και για την Αστυνομία και το Λιμενικό
Αστυνομικοί, πυροσβέστες και λιμενικοί που το καλοκαίρι υπηρετούν σε νησιά για ενίσχυση των υπηρεσιών ασφαλείας καλούνται επίσης να λύσουν τη σπαζοκεφαλιά της αξιοπρεπούς διαμονής σε περιοχές που έχουν ήδη πλημμυρίσει από τουρίστες.
Οι περισσότεροι ιδιοκτήτες προτιμούν να διαθέτουν τα ακίνητά τους μέσω πλατφορμών βραχυχρόνιας μίσθωσης. Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο τα διαθέσιμα σπίτια είναι λίγα, αλλά και αυτά που υπάρχουν διατίθενται για περιορισμένο χρονικό διάστημα, συχνά με απαίτηση να αδειάσουν ήδη από τον Μάιο και τουλάχιστον μέχρι τον Οκτώβριο.
Για έναν άνθρωπο που καλείται να εργαστεί με πλήρες ωράριο και νυχτερινές βάρδιες, ο αξιοπρεπής χώρος διαμονής είναι βασική προϋπόθεση. Και όταν αυτό δεν συμβαίνει, η παραμονή στο νησί γίνεται αδύνατη. Γι’ αυτό και κάθε καλοκαίρι πολλές θέσεις μένουν ακάλυπτες ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο.
Αδιέξοδο και στον τουρισμό
Το ίδιο αδιέξοδο αντιμετωπίζουν και οι εποχικοί εργαζόμενοι που έρχονται για να δουλέψουν στον τουρισμό. Καταλύματα μπορούν να διασφαλίσουν για τους εργαζόμενους μόνο τα ξενοδοχεία –και όχι όλα. Όσες επιχειρήσεις δεν διαθέτουν δικά τους καταλύματα, δυσκολεύονται να βρουν και να κρατήσουν προσωπικό.
Υπάρχουν διαμαρτυρίες από εργαζόμενους ότι στριμώχνονται σε μικρούς και ακατάλληλους χώρους, και άλλοι που φεύγουν πριν καν ξεκινήσουν γιατί απλώς δεν βρήκαν πού να μείνουν ή γιατί δεν αντέχουν άλλο.
Σε κάποιες περιπτώσεις, η ίδια η εργασία ματαιώνεται. Επιχειρήσεις μειώνουν ωράρια ή δυναμικότητα. Τραπεζοκαθίσματα μένουν άδεια όχι γιατί δεν υπάρχει πελατεία, αλλά γιατί δεν υπάρχει προσωπικό να εξυπηρετήσει.
Και σε λίγο… οι φοιτητές
Σε λίγες εβδομάδες αναμένεται να ανακοινωθούν τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων. Στη Ρόδο, οι σχολές του Πανεπιστημίου Αιγαίου θα δεχτούν πρωτοετείς φοιτητές που θα πρέπει να μετακομίσουν στο νησί και να βρουν κατοικία.
Τα ενοίκια για μικρά σπίτια είναι δυσθεώρητα, επειδή ακριβώς υπάρχει τεράστια ζήτηση. Οι περισσότερες αγγελίες αφορούν διαμονή με διάρκεια έως τέλη Μαΐου.
Ορισμένοι γονείς δηλώνουν ήδη ότι σκέφτονται να μην στείλουν τα παιδιά τους, λόγω κόστους. Άλλοι εξετάζουν τη λύση της μετεγγραφής. Το στεγαστικό μετατρέπεται πλέον σε βασικό φίλτρο για το αν κάποιος θα μπορέσει ή όχι να φοιτήσει.
Κάτοικοι χωρίς… σπίτι
Μέσα σε όλα αυτά, οι ίδιοι οι Ροδίτες αντιμετωπίζουν το ίδιο ακριβώς πρόβλημα. Νέα ζευγάρια που θέλουν να ξεκινήσουν κοινή ζωή δεν βρίσκουν σπίτι να νοικιάσουν. Οικογένειες που θέλουν να μετακομίσουν σε μεγαλύτερο χώρο αναγκάζονται να παραμένουν σε ακατάλληλα διαμερίσματα. Οι τιμές έχουν ξεφύγει και τα διαθέσιμα σπίτια, όσο οι ανάγκες μεγαλώνουν, τόσο λιγοστεύουν.
Η αγορά είναι προσανατολισμένη στον τουρισμό. Οι μακροχρόνιες μισθώσεις είναι λίγες. Οι τιμές ανεβαίνουν κάθε χρόνο. Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι για πολλούς ανθρώπους η στέγαση έχει μετατραπεί από αυτονόητο δικαίωμα σε άπιαστο όνειρο.
Όσο δεν υπάρχει πρόβλεψη για στέγαση όσων καλούνται να υπηρετήσουν ή να διαμείνουν στη Ρόδο, τόσο περισσότερες θέσεις θα παραμένουν κενές. Δεν φταίει πάντα η απροθυμία. Αλλά φταίει και η πραγματικότητα.
