Γιατί μόνο μπροστά στον πόνο;

Οι εικόνες διάσωσης εγκλωβισμένων Τούρκων από τους άνδρες της ΕΜΑΚ συγκλονίζουν. Κάνουν τον γύρο του κόσμου, περνώντας το μήνυμα ότι πολίτες της ισχυρής, επιθετικής, προκλητικής, άδικης της Τουρκίας βρίσκονται στη ζεστή «αγκαλιά» της μικρής, φιλειρηνικής, φιλόξενης, φιλότιμης Ελλάδας. Το έργο τους κόβει την ανάσα, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης στη διεθνή κοινότητα. Οι Τούρκοι πολίτες με τις αντιδράσεις τους στέλνουν -ακούσια- στην κυβέρνησή τους το μήνυμα ότι η πολιτική της δεν απηχεί τα «πιστεύω» του λαού. Ότι οι ηγέτες δεν εκφράζουν τον λαό. Ότι δημοκρατικά εκλεγμένοι πολιτικοί επιμένουν στο αδιανόητο: να συγκρούονται με την πραγματικότητα, ρισκάροντας τα πάντα. Διασώστες από την Ελλάδα, την Γαλλία, την Κύπρο, το Κόσσοβο, την Ρωσία, την Γερμανία και από πολλές άλλες χώρες. Μια “Διεθνής του Ανθρωπισμού” μπροστά σε μια βιβλική καταστροφή. Και απορεί κανείς: Γιατί μόνο μπροστά στον ΠΟΝΟ; Γιατί να μην μπορούν τα κράτη να αμβλύνουν τις έχθρες;