Οι «δικοί τους» και οι «δικοί μας»

Πρώτα να συμφωνήσουμε πως κάθε πολίτης, με οποιοδήποτε επάγγελμα, δικαιούται να υπηρετεί την πολιτική. Να γίνει κομματικό στέλεχος, βουλευτής, υπουργός. Φυσικά, δεν εξαιρούνται οι δημοσιογράφοι. Αυτό που προκαλεί ελεεινή εντύπωση είναι οι δημοσιογράφοι που ξεκινούν την προεκλογική τους εκστρατεία πολύ πριν ανακοινωθεί η υποψηφιότητά τους. Ας το πούμε λιγότερο κομψά: τον καιρό που υποδύονταν (συνήθως ανεπιτυχώς) τους ανεξάρτητους δημοσιογράφους. Τον καιρό που έβγαιναν στο γυαλί και σχολίαζαν και έκαναν γκριμάτσες και θύμωναν και ασκούσαν κριτική και απαξίωναν πολιτικούς αντιπάλους και καμώνονταν τους δημοσιογράφους. Ή, άντε, στην καλύτερη περίπτωση, ήθελαν να μπουν στα ψηφοδέλτια και έκαναν σαν να περνάνε δοκιμαστικό. Αλλά εμείς δεν το ξέραμε αυτό. Εμείς (μπορεί αφελώς να) πιστεύαμε ακόμα ότι δεσμεύονταν από την πολύπαθη δημοσιογραφική δεοντολογία. Εχει ενδιαφέρον αυτή η μεταπήδηση ενός δημοσιογράφου στην πολιτική, αλλά και η υποκρισία που κατατρύχει τα κόμματα, ανάλογα με την περίσταση. Αν ο δημοσιογράφος είναι «δικός μας», τότε είναι αντικειμενικός, δεν είχε προκαλέσει ποτέ, ήταν πάντα προοδευτικός, θα προσφέρει στην πατρίδα» και άλλα τέτοια έξυπνα κόλπα για να δικαιολογηθεί η «εισπήδηση» της πολιτικής στη δημοσιογραφία (ή μήπως το αντίθετο;) Αν πάλι ο δημοσιογράφος που θα αφήσει το επάγγελμα για να πάει σε κάποιο κόμμα είναι αντίπαλος τότε είναι κατά βάση «πουλημένος, σκυλάκι της εξουσίας, υποκειμενικός, γιουσουφάκι του κόμματος» και άλλα τέτοια όμορφα. Η υποκρισία είναι αυτή που ενοχλεί. Η τοξικότητα, οι «δικοί τους» και οι «δικοί μας». Αν υπήρχε απαγόρευση σε δημοσιογράφους να γίνονται πολιτικοί να το συζητούσαμε. Αφού δεν υπάρχει, ας τους αφήσουμε να κάνουν τη δουλειά τους και θα κριθούν γι’ αυτήν και για το πόσο καλά την έκαναν. Πριν και μετά. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, λέει ο λαός, όμως και τα πρώτα μπορούν να τιμούν τα στερνά.