Σαν να μην είναι κάποιοι/ες από εμάς…

Τα βίντεο ανατριχιαστικό. Μια 13χρονη δέχθηκε άγρια επίθεση, με μπουνιές και κλοτσιές, από τις συμμαθήτριές της στο προαύλιο του σχολείου της. Το επεισόδιο παρακολουθούν καμιά εικοσαριά τριγύρω, βιντεοσκοπούσαν τον ξυλοδαρμό χωρίς να παρέμβουν για να δώσουν τέλος σε αυτόν, τους και στη συνέχεια διακίνησαν το υλικό. Ένα από τα βίντεο ξυλοδαρμών που βλέπου το φως της δημοσιότητας, με την βία πια μεταξύ ανηλίκων να έχει ξεφύγει εντελώς κι εμείς στεκόμαστε ανήμποροι, σαν να βλέπουμε μια ακατανόητη ταινία, ζητώντας  υπότιτλους για βοήθεια στο να κατανοήσουμε την έξαρση του φαινομένου της παραβατικής συμπεριφοράς τους. Σαν να μην είναι κάποιοι από εμάς, να μην είναι κομμάτι μας,  να μην ανήκουν στην κοινωνία μας. Ενώ η κατανόηση του φαινομένου βρίσκεται στην καθημερινότητας μας, σε ερεθίσματα που βλέπουμε διαρκώς μέσα στην ημέρα και προσπαθούμε να κατανοήσουμε. Αμέλεια ανηλίκων είναι το πρώτο που θα σκεφτούμε, ή και μίμηση ενηλίκων ταυτόχρονα αν σκεφτούμε την καθημερινότητά μας, γινόμαστε μάρτυρες σε καθημερινά περιστατικά. Τα βίαια παιδιά είναι βίαια επειδή έχουν διδαχτεί από μικρά τη βία ή την ανοχή στη βία, επειδή κανείς δεν τα απέτρεψε από αυτήν εγκαίρως και αδιαπραγμάτευτα, με αποτέλεσμα να την υπολογίζουν τώρα ως μία ακόμα επιλογή προσωπικής ή συλλογικής έκφρασης. Το πρόβλημα είναι πυρηνικό. Η διαπαιδαγώγησή τους: το σπίτι τους, οι γονείς τους, το σχολείο τους, το κράτος τους – όλες εκείνες οι θεσμικές δυνάμεις που τα διαμορφώνουν όχι ως χρήστες και καταναλωτές προϊόντων, αλλά ως άτομα. Οποιος ψάχνει την αιτία της αποκτήνωσης των παιδιών, πρέπει να την αναζητήσει στα πρόσωπα που έχουν ηθική και νομική ευθύνη να μεγαλώσουν πολιτισμένους ανθρώπους, αλλά αποτυγχάνουν συστηματικά, και γι’ αυτό ρίχνουν την μπάλα στην εξέδρα.